Adam i Ewa, Andrea Allegro, Angelo Ambrogini, Amelia, Michał Anioł, Annetta, Agostino Barbarigo, Brat Darby O'Callahan, Contessina de’ Bardi, Ci, Którzy Przybyli Przed Nami, Ignazio Contarini, Fra Giovanni Giocondo, Cosimo di Giovanni de’ Medici, Giovanni di Bicci de’ Medici, Giuliano di Piero de' Medici, Lorenzo de’ Medici, Minerwa, Giovanni Mocenigo, Carlotta Moro, Bracia Orsi, Kuzyn Francesco Pazzi, Ramondo, Bianca Riario, Girolamo Riario, Ottaviano Riario, Rosa, Girolamo Savonarola, Caterina Sforza, Galeazzo Maria Sforza, Andrea vel Verrocchio, Cristina Vespucci, Alvise Da Vilandino, Leonardo da Vinci

Adam i Ewa byli ludźmi pokazanymi na wideo „Prawda” Obiektu 16. Zbuntowali się przeciwko Tym, Którzy Przybyli Przed Nami. W wideo „Prawda” uciekają przed czymś lub przed kimś, używając free-runningu wspinają się na wysoki, futurystyczny budynek. Ewa trzyma w ręku Fragment Edenu, dzięki któremu może zajrzeć przez przyciemnione szkło do wnętrza, gdzie widać ludzkich niewolników. Kiedy docierają na szczyt, Ewa mówi: „Adam, mam je!”, Adam odpowiada „Ewa”, Ewa krzyczy „uważaj!”, kiedy dostrzega za sobą kogoś lub coś, co ich goniło.

Ciała Adama i Ewy pokryte są białymi znakami, czasem lśniącymi na niebiesko. Linie te nie odpowiadają układowi żył, są proste i regularne, przypominają nieco drukowane płytki, a ich doskonałe, symetryczne ułożenie wskazuje na to, że nie były one naturalne. Linie przypominają Minerwę, którą Ezio spotyka w Skarbcu, co wskazuje na to, że mogli należeć do ludzi drugiej generacji, czyli być potomkami ludzi i Tych, Którzy Przybyli Przed Nami. Wydaje się także, że Ewa ma coś przyczepione do lewego ramienia.

Kod binarny na końcu wideo oznacza:

01000101=E

01000100=D

01000101=E

01001110=N

Ponieważ Prawda jest pamięcią odtwarzaną przez Animusa, Obiekt 16 musi być potomkiem Adama, Ewy lub ich obojga. Wideo wskazuje na to, że historia Adama, Ewy i Rajskiego Ogrodu jest prawdziwa. Ta para najwyraźniej sprzeciwiła się swoim mistrzom i ukradła Fragment Edenu – a dokładnie, jedno z Jabłek dające im odporność na hipnozę. Kradzież artefaktu mogła być pierwszym aktem nieposłuszeństwa, który wywołał konflikt opisany przez Minerwę. Ludzie utracili „niewinność”, gdy zdali sobie sprawę, że wspaniałość Tych, Którzy Przybyli Przed Nami wynika z ich technologicznej przewagi. W rezultacie między tymi dwoma gatunkami rozpoczęła się wojna. Nagranie Obiektu 16. wskazuje także na to, że artefakty (Laska, Miecz, Fragment Edenu) były narzędziami Pierwszej Cywilizacji, używanymi do kontroli ludzi. Niektórzy byli jednak odporni na ich działanie.

Jeśli Adam i Ewa byli odporni na działanie Fragmentu Edenu, oznacza to, że Altair, Ezio, Obiekt 16. i Desmond byli ich potomkami.

Andrea Allegro – mieszkaniec Forli, żyjący w czasach Renesansu. Prosi Ezio o doręczenie listu farmerowi mieszkającemu poza Forli.

Messer,

Jest to zawiadomienie, że musi się Pan zgłosić w Palazzo Comunale w ciągu najbliższego miesiąca. Otrzymałem listy od Pańskich sąsiadów, że zostali kilkakrotnie zaatakowani przez Pana mieczem, wśród nich była młoda dziewczyna przechodząca przez pańską farmę.

Choć jest to Pańskie prawo, i Pańska ziemia, Pana sąsiedzi utrzymują, że popełnił Pan przestępstwa względem Boga i natury, oskarżenia te są znacznie poważniejsze. Takie zachowanie jest zabronione w Forli. Jeśli nie zdaje Pan sobie sprawy ze stawianych Panu zarzutów, proszę przeczytać Księgę Kapłańską 18:23.

Proszę zdać nam sprawozdanie, albo zostanie wysłany oddział strażników, by Pana aresztowali.

Z poważaniem,

Andrea Allegro

Angelo Ambrogini – znany jako Poliziano, był klasycznym poetą i mnichem włoskiego renesansu, jednym z odnowicieli Łacińskiego Humanizmu. Służył Lorenzo de’ Medici. Ezio spotyka go po zabójstwie brata Lorenzo, Giuliano.

Amelia była dziewczyną żyjącą w romańskiej wiosce we Włoszech. Wraz z dwoma przyjaciółmi przyjmowała zakłady, czy ktoś zdoła pobić ich rekord w wyścigu konno. W tym samym czasie Ezio Auditore szukał sposobu dostania się do Wenecji. Ezio przyjął wyzwanie od grupy i wziął udział w wyścigu. Kiedy pobił rekord, dostał od Amelii „prywatną lekcję jazdy konno”. Po pobiciu rekordu otrzymał swoją nagrodę.

Ciekawostki

Misja wyścigu jest dostępna w dowolnym momencie, ale skoro Ezio szukał łodzi, by dostać się do Wenecji, wyścig miał miejsce po odeskortowaniu Leonarda przez góry, a przed spotkaniem Cateriny Sforzy.

Amelia nosi podobny strój jak Maria w sekwencji snu w ACII.

Chociaż Ezio jest kobieciarzem, była ona tylko jedną z dwóch kobiet, z którymi spał Ezio podczas wspomnień w ACII (drugą była Cristina Vespucci). Można jednak pominąć misję wyścigu, gdyż nie jest ona związana z głównym wątkiem.

Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni (06.03.1475 – 18.02.1564), znany po prostu jako Michał Anioł, był włoskim malarzem, rzeźbiarzem, architektem, poetą i inżynierem. Jego umiejętności były tak wysokie, że mógł pretendować do tytułu archetypowego „człowieka renesansu”, wraz ze swoim rywalem i kolegą, Leonardo da Vinci.

Assassin's Creed II

Michał Anioł napisał do swojego ojca list, w którym utrzymuje, że nigdy nie chciał spełniać oczekiwań swojego ojca, ale chciał być artystą, pracować w sposób, jakiego ojciec nie aprobował. List został doręczony ojcu przez Ezio, w misji pobocznej “Szybka przesyłka”. Treść listu:

Drogi Ojcze,

Minął prawie tydzień odkąd porzuciłem nauki. Nie spodziewam się, że zrozumiesz dlaczego, nie potrafię tego sam wyjaśnić, ale czuję, że świat przemyka obok i muszę go złapać, by stać się częścią jego przypływów i prądów. Nie mam talentu do przemawiania ani liczb, ale swoimi rękami mogę kształtować wszystko, co przepływa wokół mnie, każdy moment, każdy nastrój.

Wiem, że chciałeś, bym był kimś więcej niż artystą, ale proszę, przez wzgląd na moją przyszłość, odpuść. Jak zawsze wiedziałeś, dużo bardziej interesuje mnie rzeźbienie i malowanie niż studiowaniem, a teraz Domenico Ghirlandaio poprosił mnie, bym dołączył do niego jako praktykant. Właśnie wrócił z Rzymu, gdzie namalował mistrzowsko panel w Kaplicy Sykstyńskiej. Jeśli będę ciężko pracował, być może zaproszą mnie do Watykanu, i będę mógł go zobaczyć.

Proszę o błogosławieństwo na tę praktykę. Obiecuję spełnić Twoje wysokie oczekiwania, mam nadzieję, że któregoś dnia będziesz ze mnie dumny.

Twój syn,

Michelangelo

Annetta jest służącą rodziny Auditore. Jest siostrą Paoli. To dzięki niej Ezio poznał Paolę.

Anetta urodziła się w 1457r. Miała jedną z najlepszych prac, jakie mogła mieć kobieta z niższej sfery w czasach renesansu. Bogate rodziny miały rzadko więcej niż dwie służące. Większość z nich była młoda, czasem były to dzieci. Wiele z nich miało nadzieję, że ich panowie polepszą ich sytuację, ale zwykle szybko następował koniec. Niewiele wiadomo o życiu Annetty, nie zostawiła po sobie śladu w historii.

Paola jest Asasynką, więc Annetta, zakładając, że przynajmniej jest siostrą przyrodnią, też pochodzi od Asasynów. Być może Giovanni dowiedział się o niej od jej rodziców lub od Paoli. W każdym bądź razie, osierocone dziecko innego zaprzyjaźnionego Asasyna było z przyjemnością przyjęte do pracy u Giovanniego.

Agostino Barbarigo: (ok. 1420 – 20.09.1501) - był weneckim Dożą od 1486 roku aż do swojej śmierci. Jego bratem był Marco Barbarigo.

W 1496 roku stworzył włoską koalicję, by zmusić króla Francji Charlesa VIII do powrotu z Włoch do Francji, co w efekcie doprowadziło do bitwy pod Fornovo podczas wycofywania się francuskich wojsk z Włoch. Podczas rządów w Wenecji zdobył kilka romańskich twierdz i dołączył wyspę Cypr.

Jego stosunki z sułtanem tureckim Bajazydem II były początkowo neutralne, ale od 1492 roku stawały się coraz bardziej napięte, w końcu w 1499 roku rozpoczęła się wojna. Weneccy kupcy zostali aresztowani w Istambule, a bośniackie oddziały napadły na Dalmację i dotarły do Zary. Wenecka flota została pokonana w bitwie pod Zonchio, a Republika straciła swoją bazę w Lepanto. Kolejno utracone zostały Modena i Korona, co oznaczało stratę głównych portów będących przystankami dla weneckich statków pływających do Levante.

Po 4 latach wojny został podpisany traktat pokojowy 1503 roku. Dzięki temu Wenecja utrzymała w Morei tylko Nafplion, Patras i Monemvasia.

Brat Darby O'Callahan pojawia się w Assassin's Creed II w Battle of Forlì.

Biografia

Urodził się w pobliżu Pale (poza obszarem brytyjskich wpływów w Irlandii), spędził 10 lat polując na brytyjskich terenach. W jego dokumentach czytamy, że był to „ciemny punkt w moim życiu, ale szczerze mówiąc, też się dobrze bawiłem”.

Kiedy ojciec O'Callahan's Gaelic, poślubił katoliczkę, wszystko się zmieniło. „Zmuszała mnie do pracy na roli. Koniec z jazdą, koniec z dziewczynami. To było piekło na Ziemi”, czytamy w jednym ze wspomnień z 1462 roku. By uciec od ojca, O’Callahan stał się mnichem. „Matka mówiła mi, że mnisi nie mają wiele pracy i urządzają duże uczty z okazji świąt”.

Dołączył do Opactwa Abbeylara w 1462 roku, stając się Cystersem. Ostatecznie O’Callahan przekonał się, że w zakonie panują surowe reguły. „Pracowaliśmy na roli od świtu do nocy, Opat Shaw nie pozwalał nam pić, a co najgorsze, jedyne kobiety były zakonnicami. To był niższy stopień piekła, niż kiedykolwiek mogłem sobie wyobrazić”.

Przekonując małą grupę swoich kolegów, by dołączyli do Dominikanów, Darby opuścił Irlandię w 1463 roku i wyjechał do Włoch: „tam, gdzie mogliśmy nająć farmerów, by pracowali dla nas na polach. Zatem, kiedy będziemy głosić kazania, będziemy podziwiać piękno Boga w złotym słońcu Włoch i pełnych uczuć twarzach żon farmerów”.

Ostatecznie O’Callahan został wyrzucony z zakonu Dominikanów w 1493, ze względu na „ciągłe próby nawracania mieszkańców podczas przebywania w pijalni”. Sam Darby twierdzi, że nie osiągał sukcesów, chociaż ludzie „odmawiali przychodzenia do kościoła, więc musiałem powrócić do domu ale [piwa] i powtarzać wizyty, by głosić Słowo Boże tym, którzy mieli otwarte uszy”.

O’Callahan przeniósł się na romańską wieś w 1494 roku, założył opactwo poświęcone Zakonowi św. Patryka w opuszczonym kościele, ale nie osiągnął wielkiego sukcesu w nawracaniu.

Prawdopodobnie niedługo później w tym samym roku O’Callahan został zaatakowany przez straże Romanii. Na szczęście dla niego, Ezio Auditore był w pobliżu i uratował go. Ezio spytał go, czy zna mnicha z brakującym palcem, otrzymał odpowiedź, że ma go szukać w Forli.

Zmarł w roku 1500 przez “złą krew”, prawdopodobnie syfilis. Jego ciało zostało pogrzebane na małym cmentarzu przy kościele.

Contessina de’ Bardi (ok. 1390-1473) – żona Cosimo di Giovanni de’ Medici, matka Pierro i Giovanniego.

Bardi byli niezwykle bogaci przez pewien okres czasu, jednak bank Bardi upadł w 1343, po tym, jak król Anglii, Edward III, nie spłacił zaciągniętych pożyczek.

Rodzina utrzymała mimo to wysoki standard życiowy, nabywając kilka kawałków ziemi, zamków i ufortyfikowanych miast. Były one zlokalizowane w strategicznych miejscach na północy Republiki Florencji, na przykład pierścień Vernio. Cieszyli się sławą zwierzchników. Medici niejednokrotnie wzywali ich do zbrojnej pomocy, w obronie politycznej hegemonii Medici.

Ci, Którzy Przybyli Przed Nami – starożytna rasa istot, niezwykle zaawansowanych technologicznie, która stworzyła ludzkość oraz Fragmenty Edenu. Kim byli, kiedy zjawili się na Ziemi, w jaki sposób przestali istnieć – te pytania pozostają bez odpowiedzi. Byli czczeni przez starożytne kultury Greków i Rzymian jako bogowie. Kobieta znana jako Minerwa twierdzi, że nie byli bogami, ale rasą nieco bardziej zaawansowaną w czasie, która po prostu przybyła przed nami.

Minerwa ujawniła, że w pewnym momencie „Ci, Którzy Przybyli Przed Nami” stworzyli ludzką rasę, prawdopodobnie jako niewolników, jak widać w wideo „Prawda”. Rasa ta wykorzystywała ludzi do pracy, używając hipnotyzującej mocy Jabłek do ich zniewolenia. Jednak dwójka ludzi, Adam i Ewa, ukradli jedno z tajemniczych Jabłek z Drzewa Wiadomości opisanego w Biblii (owoc był Fragmentem Edenu). W rzeczywistości ta dwójka ukradła jabłko, by uwolnić ludzkość od ich oprawców.

Starożytna rasa była bardziej zaawansowana w technologii i w czasie, jednak ludzie mieli przewagę liczebną. Minerwa utrzymuje, że obie strony dążyły do wojny, lecz byli zbyt zajęci walką, tymczasem z nieba nadciągało dużo większe niebezpieczeństwo. Według hipotez Shauna i Lucy, była to słoneczna flara, która osłabiła pole magnetyczne Ziemi, zamieniła miejscami bieguny magnetyczne i sprawiła, że Ziemia stała się geologicznie niestabilna. Wspomnieli także, że zmiana biegunów spowodowała katastrofę. Odwrócenie biegunowości Ziemi jest jednak naturalnym procesem, który zdarzył się już wiele razy w historii, ostatnie takie zdarzenie miało miejsce 0,78 miliona lat temu.

Mimo, że nie wiadomo, co było przyczyną destrukcji, ludzkość i starożytna rasa przetrwali, Minerwa powiedziała „zbudowaliśmy was na nasze podobieństwo, zbudowaliśmy was tak, byście przetrwali”. Obie rasy przetrwały, choć mocno przerzedzone, i zaczęły się odbudowywać. Podczas gdy Ziemia i ludzkość próbowały się odrodzić, starożytna rasa pracowała nad tym, by nigdy więcej nie powtórzyła się taka tragedia. Zbudowali w tym celu świątynie, takie jak Skarbiec w Rzymie. Ich twórcy określani są jako „ci, którzy nauczyli się unikać wojny”.

Wiadomo, że rasa ta wymarła do czasów Ezio – Minerwa utrzymuje, że jest ostatnia. Zostawili po sobie świątynie, które miały pomóc Ziemi w ochronie przed kolejną katastrofą.

Byli w stanie w jakiś sposób przewidywać przyszłość, Minerwa zwraca się bezpośrednio do Desmonda, wie, że otrzyma on wiadomość przez Animusa, Ezio jest tylko łącznikiem.

W 14. pliku Prawdy musisz wybrać wszystkie obrazy, na których bogowie mają dzieci z ludźmi. Nagłówek głosi „oto Asasyni, dzieci dwóch światów!”, co prawdopodobnie znaczy, że Ci, Którzy Przybyli Przed Nami i ludzie spłodzili ze sobą dzieci, Asasynów, którzy mieli specjalne zdolności (Orli Wzrok). Wyjaśnia to Obiekt 16. słowami „Dlaczego mamy te dary? Ponieważ są one w naszej krwi!”

Zarówno Desmond, jak i Obiekt 16. urodzili się Asasynami, wszyscy mieli zdolność Orlego Wzroku, gdyż byli spokrewnieni z Tymi, Którzy Przybyli Przed Nami, zaś Orli Wzrok po prostu dziedziczyli.

Ignazio Contarini był przewodniczącym Rady Dziesięciu w Wenecji. Zaaranżował małżeństwo swojej córki. Jednak jego córka wolała uciec z jednym ze służących i poprosiła o pomoc Carlo Grimaldi. Carlo powiedział jej, by przybyli do łodzi tej samej nocy, jednak powiedział Ignazio o zamierzeniach jego córki. Kiedy zakochani zjawili się przy łodziach, zastali tam Carlo i Ignazio. Ignazio zabił służącego i wrzucił go do rzeki.

Fra Giovanni Giocondo (ok. 1433 – 1515) był włoskim architektem, antykwariuszem, archeologiem I klasycznym uczonym.

W ACII często prowadzi rozmowy z Francesco de’ Pazzi o jego synu, Vieri. Vieri przechwycił list o treści:

Messer Francesco,

Jak prosiłeś, rozmawiałem z Twoim synem. Zgadzam się z Twoją oceną, choć tylko częściowo. Tak, Vieri jest zuchwały i skłonny do działania bez namysłu. Ma nawyk traktowania najemników jak zabawki. Dostałem raporty, że w rezultacie przynajmniej trzech z tych ludzi zostało oszpeconych. Nie myślę jednak, jak to ująłeś, że nie da się go naprawić. Myślę, że rozwiązanie jest raczej proste.

Szuka Twojej akceptacji. Twojej uwagi. Te wybuchy są wynikiem braku poczucia bezpieczeństwa, wynikłego z poczucia niedoskonałości. Mówi często o Tobie z uczuciem i wyraża chęć zbliżenia się do Ciebie. Więc jeśli jest głośny, podły i zły – wierzę, że chce w ten sposób tylko zwrócić na siebie uwagę. Chce być kochany.

Zrób co chcesz z tymi informacjami. Przekazałem Ci je. Lecz muszę poprosić, byśmy zakończyli tę korespondencję. Kiedy odkryje naturę naszych rozmów, boję się, co się ze mną stanie.

Twój zaufany,

Fra Giocondo

Cosimo di Giovanni de’ Medici (1389-1464) – znany później jako Cosimo Starszy, był mężem Contessiny de’ Bardi, później ojcem Pierro i Giovanni de’ Medici. Miał później jeszcze nieślubnego syna Carlo z czerkieską niewolnicą.

Giovanni di Bicci de’ Medici (1360-1429) – był mężem Piccardy Bueri i ojcem Antonio, Damiana, Cosimo i Lorenzo de’ Medici.

Giovanni urodził się we Florencji. Nie pochodził z bogatej rodziny, choć uważa się, że założył bogatą dynastię Medici. Niewielka ilość pieniędzy, pozostawiona przez jego ojca, została podzielona między wdowę i pięciu synów, więc Giovanniemu nie zostało wiele.

Giovanni nie interesował się polityką, dopóki sprawy nie dotyczyły jego lub jego banku. Kiedy stał się członkiem rządu Florencji, zwykle wolał płacić grzywnę niż służyć, choć przez jakiś czas służył jako Gonfaloniere.

Giovanni był głową wczesnej „międzynarodowej” firmy, gdyż jego rodzinny bank miał oddziały w wielu północnych miastach Włoch i dalej. W 1410 Giovanni przewidział powrót papiestwa do Rzymu, i miał rację. W podzięce Giovanniemu za wsparcie, kolejni papieże korzystali z usług banku Medici. Giovanni został także nagrodzony kontraktami dotyczącymi podatków rolniczych i prawami do wielu kopalń ałunu. W ten sposób jego rodzina stała się najbogatszą i najbardziej wpływową dynastią w Europie.

Giuliano di Piero de' Medici (1453-1478) (źródło: Wikipedia) – drugi syn Piero de' Medici i Lukrecji Tornabuoni, wnuk Kosmy Medici - zwanego Starszym. Był bliskim współpracownikiem swego starszego brata Lorenzo, który był władcą Florencji.

Interesował się sztuką, zamówił także parę własnych obrazów. Był bardzo przystojny i wysportowany. Został zamordowany we florenckiej katedrze Santa Maria del Fiore (Duomo) przez Francesca de Pazziego i Bernarda Baroncelli w czasie tzw. spisku Pazzich. Dziewiętnaście razy ugodzono go mieczem, zmarł natychmiast.

Jego kochanka po jego śmierci urodziła mu nieślubnego syna, który został później papieżem (Klemensem VII) i nadała mu imię na część ojca - Giulio di Giuliano de' Medici. Giuliano starszy, został pochowany razem ze swoim bratem Lorenzo, w kaplicy Medici w kościele San Lorenzo. Ich grób jest ozdobiony ornamentem (Madonna z Dzieciątkiem) Michała Anioła.

Lorenzo de’ Medici (01.01.1449 – 09.04.1492) – włoski mąż stanu, władca Republiki Florenckiej w czasach włoskiego renesansu. Znany jako Lorenzo Wspaniały (Lorenzo il Magnifico) przez współczesnych florentczyków, był dyplomatą, politykiem i opiekunem artystów, a także poetą. Żył w najlepszych czasach włoskiego renesansu, zaś jego śmierć zaznaczyła koniec Złotego Wieku dla Florencji. Kruchy pokój, jaki zdołał utrzymywać w czasie swojego życia między różnymi włoskimi stanami zakończył się wraz z jego śmiercią. Lorenzo de’ Medici jest pochowany w Kaplicy Medici we Florencji.

W grze głosu udzielił mu Alex Ivanovichi.

Biografia:

Assassin’s Creed: Lineage:

Lorenzo de’ Medici włada Florencją, lecz przeciwko niemu zawiązuje się spisek, mający na celu pozbawienie władzy dynastii Medici. Lorenzo wynajmuje Asasyna, Giovanniego Auditore, by przeprowadził śledztwo. Giovanni przyprowadza mu człowieka Rodrigo Borgii, który po torturach ujawnia plany zabicia Księcia Mediolanu, Galeazzo Marii Sforzy, wpływowego sojusznika Lorenzo. Lorenzo wysyła Giovanniego, by powstrzymał zabójców, jednak misja ta kończy się niepowodzeniem. Giovanni odzyskuje jednak rozszyfrowaną wiadomość od jednego z morderców.

Assassin’s Creed II:

Po śmierci Giovanniego Auditore, Lorenzo wynajmuje jego syna, Ezio Auditore da Firenze. Ezio pracuje jako osobisty zabójca Lorenzo, aż do śmierci tego ostatniego w 1492 roku. Co ciekawe, gracz może w każdej chwili wykonać misje poboczne związane z Lorenzo, nawet po jego śmierci.

Minerwa – przedstawicielka Tych, Którzy Przybyli Przed Nami, znana także jako Merva, Mera i tak dalej, zanim umarła. Pojawia się jako hologram w Skarbcu, ujawnia nieco informacji dotyczących historii ludzkości.

Wyjaśnia katastrofy, które dotknęły Ziemię, do Ezio odnosi się jako do „proroka”, nie mówi do niego, ale przez niego. Minerwa w jakiś sposób wie, że któregoś dnia Desmond będzie odczytywał pamięć genetyczną swojego przodka, gdyż kończy swą przemowę słowami „reszta należy do ciebie, Desmondzie”.

Minerwa to rzymska odpowiedniczka greckiej bogini Ateny. Ludzie starożytnej Grecji i Rzymu uważali Tych, Którzy Przybyli Przed Nami za bogów.

Minerwa to także jedna ze statuetek, które muszą zostać zebrane i umieszczone na jednym z piedestałów w Willi Auditore w Monteriggioni.

Giovanni Mocenigo (1409 – 14.09.1485) był weneckim dożą w latach 1478-1485. W czasie swojego życia walczył z Mohammedem II i Ercole I d'Este, księciem Ferrary.

Doża Mocenigo był bliskim człowiekiem Carlo Grimaldi, Templariusza. Podczas spotkania Templariuszy Carlo otrzymał zlecenie zabicia Mocenigo od Rodrigo Borgii, Wielkiego Mistrza Templariuszy.

Ezio Auditore podsłuchał, o czym rozmawiano na spotkaniu i włamał się do Palazzo Ducale z użyciem maszyny latającej Leonarda. Jednakże Grimaldi zdążył już otruć Mocenigo. Kiedy Mocenigo zaczął kaszleć krwią, Ezio poszedł za Carlo na dziedziniec pałacu i zabił go, mszcząc dożę. W cudowny sposób doża zdołał dotrzeć na dziedziniec. W malignie zaczął krzyczeć, że Ezio go zabił, zanim umarł na szczycie schodów.

Carlotta Moro jest byłą żoną Dante Moro, wdową po Marco Barbarigo. Carlotta stała się obiektem pożądania Marco, który próbował zabić jej męża, jednak bez powodzenia. Dante przeżył z uszkodzonym mózgiem, miał umysł dziecka. Marco zmusił Dantego do anulowania małżeństwa, w ten sposób miał jego żonę tylko dla siebie. Dantego uczynił swoim osobistym ochroniarzem. W Animusie widać Carlottę przez krótki czas, a jej głos można usłyszeć w dokumentacji bazy danych, po tym, jak Ezio odzyskał list po zabójstwie Dantego. W liście tym napisała, że jej miłość do Dantego nigdy nie wygasła, i że obiecuje, że kiedyś znów będą razem. Jednak Dante zginął z ręki Ezio.

Kochanie

Zastanawiam się, czy kiedyś nadejdzie dzień, kiedy te słowa będą jeszcze raz coś dla Ciebie znaczyły. Przykro mi z powodu tego, co zrobiłam – z powodu tego, kim mogliśmy razem być. Chociaż nie możemy być razem, wystarcza mi wiedza, że jesteś blisko. A teraz, kiedy Marco nie żyje, mogę znaleźć sposób, byśmy znów mogli się połączyć.

Ale czy Ty mnie pamiętasz? Czy może te rany były zbyt poważne? Czy moje słowa coś znaczą – jeśli nie Twoja pamięć, to może serce? Nieważne, co mówią inni – wiem, że ciągle gdzieś tam jesteś w środku.

Znajdę sposób, kochanie. By pamiętać Cię. By Cię przywrócić…

Zawsze kochająca

Carlotta

Bracia Orsi – szlachcice z Forli, Ludovico (po prawej) i Checco (po lewej). Znudzeni życiem na prowincji, zaczęli pożyczać pieniądze i mordowali każdego, kto nie spłacił swoich długów.

Kiedyś bracia zostali wynajęci przez Caterinę Sforzę do zabicia jej męża, Girolamo Riario, po tym, jak dowiedziała się, że był on templariuszem. Riario, który był już zadłużony u braci Orsi, zginął podczas posiłku u Orsich.

W późniejszym czasie Rodrigo Borgia wynajął ich do zabicia Cateriny i zdobycia Fragmentu Edenu, artefaktu skradzionego mu przez Ezio w Wenecji. Orsi zgodzili się i zaczęli oblężenie Forli, podczas którego porwali dwójkę dzieci Cateriny.

Ludovico miał pilnować Ottaviano Riario. Trzymał go zamkniętego na szczycie latarni. Po uratowaniu Bianki, Ezio zjawił się przy latarni i zabił Ludovico.

Dzieci zostały porwane, by odwrócić uwagę Ezio. Kiedy on zajmował się ich ratowaniem, Checco zaatakował Rocca Di Ravaldino, gdzie Caterina przechowywała Fragment Edenu. Opór Cateriny i Niccolò Machiavelli nie wystarczył, Checco zdobył Jabłko. Gdy Checco uciekał do Rodrigo Borgii, Ezio ruszył za nim w pościg, dogonił go i zabił, ale umierający Checco dźgnął Ezio w brzuch. Ezio odzyskał Fragment Edenu, choć rana pozbawiała go sił. Na końcu upadł na ziemię, a zanim stracił przytomność, zobaczył, że Jabłko zabrał mu pewien mnich, któremu brakowało palca. Strażnicy Cateriny odnaleźli Ezio przy martwym ciele Checco.

Kuzyn Francesco de’ Pazzi, był gospodarzem przyjęcia w zachodniej części Wenecji w ok. 1490r. Jednak Ezio Auditore zabił go na zlecenie, zanim jeszcze zabawa się rozpoczęła. Nie wiadomo, gdzie mieszkał, ale uprzednio wspomniane przyjęcie wskazuje na to, że była to właśnie zachodnia Wenecja. Nie wiadomo też, czy należał do Templariuszy, ale skoro trzej członkowie rodziny do nich dołączyli, on także mógł. Misja, podczas której go zabijasz, nosi nazwę „zniszcz przyjęcie” („Crash a Party).

Ramondo – człowiek mieszkający w San Gimignano. Spotkał się z Ezio i poprosił go o doręczenie listu na ceremonię w kaplicy miejskiej.

Drogi Vincencie,

Otrzymałem dowód potwierdzający nasze najgorsze przypuszczenia: Pańska córka poślubia oszusta. Choć Leone twierdzi, że pochodzi z Guelpy, naprawdę jest florentczykiem. Dalej, dowodzi to, że ci kłamcy i oszuści próbują zaatakować nasz rząd, a następnie zabrać nam resztki wolności, które mamy. Jeśli po przeczytaniu tego listu Pańska krew gotuje się tak, jak moja, sugeruję, byśmy zrzucili go z Torre Grossa, będzie to wiadomość dla Florencji.

Pański,

Ramondo

Bianca Riario – córka Girolamo Riario i Cateriny Sforzy, siostra Ottaviano Riario. W 1484 roku, kiedy miała 6 lat, była świadkiem wyrzucenia jej rodziny z pałacu w Rzymie. Została zabrana przez swoją obłąkaną, wojowniczą matkę do obleganego Zamku Świętego Anioła.

Później przeprowadziła się z rodziną do Forli, gdzie czekały na nią jeszcze większe okropności. Tuż po jej dziesiątych urodzinach jej ojciec, Girolamo, został zabity nożem, a jego martwe, nagie ciało zostało wyrzucone na środek placu w mieście. Znów jej rodzina została wyrzucona z pałacu, w dodatku została porwana przez braci Orsi.

Bianca uciekła Orsim i wróciła do matki (została uratowana przez Ezio z rąk Templariuszy). Kiedy miała 16 lat, podczas polowania z nowym mężem jej matki, Giacomo Feo, była świadkiem brutalnego morderstwa. W 1500 roku matka Bianki została uwięziona przez Cesare’a Borgię oraz najwyraźniej zgwałcona przez Rodrigo i Cesare’a.

Cesare zabił męża Bianki, Astorre’a III Manfredi, w 1502 roku. Ponownie wyszła za mąż za hrabiego, Troilo I de' Rossi, który umarł w 1521 r. Bianca nie pożyła dużo dłużej, umarła w 1522 r.

Girolamo Riario – Lord Forli i mąż Cateriny Sforzy. Został zamordowany przez Rodzinę Orsi, a jego żona i dzieci zostali wzięci do niewoli. Zostali uratowani przez Ezio Auditore da Firenze i Niccolo Machiavelli. W drugiej misji zabójstwa w Forli Girolamo jest celem Ezio.

Ottaviano Riario (1479-1533) – syn Girolamo Riario i Cateriny Sforzy. Kiedy Forli zostało zaatakowane przez braci Orsi (tych samych, których wynajęła jego matka do zabicia Girolamo Riario), został porwany i uwięziony ze swoją siostrą, Bianką.

Ottaviano był przetrzymywany w latarni w Romanii, pilnowany przez Ludovico Orsi. Wkrótce jednak przybył na pomoc Ezio, który zabił Ludovico i uwolnił Ottaviano.

Ottaviano w wieku 19 lat rozpoczął służbę Republice Florenckiej jako kondotier, na życzenie swojej matki, Cateriny Sforzy, która chciała utwierdzić dobre stosunki z Florencją. Dowodził setką ludzi z Forli, ale zerwał umowę po roku, gdyż Florencja nie była w stanie mu zapłacić.

Mimo, że Ottaviano przedstawiany jest jako otyły głupiec pod kontrolą swojej matki, papież Aleksander VI (Rodrigo Borgia) zaproponował mu swoją córkę Lukrecję za żonę. Czemu? Ponieważ zdecydował, że będzie tak długo tolerował przywary zięcia, póki ten zięć jest kluczową osobą do kontrolowania terytoriów Forli i Imoli. Również tak się składało, że Lukrecja ze względu na swój charakter nie pozostawała przez długi czas żoną jednego człowieka. Jej mężowie składali deklaracje impotencji albo po prostu znikali bez śladu. Jednak Caterina mądrze zrobiła, nie pozwalając na to małżeństwo, czym doprowadziła papieża do wściekłości. Później przez to syn papieża, Cesare, zaatakował Forli.

Kiedy Caterina straciła władzę przez Cesare’a i została wygnana, Ottaviano próbował przekonać nowego papieża, Juliusza II, by zwrócił mu władzę nad Imola i Forli, jednak sprawa skończyła się sprzedażą długów, jakie Riario miał u Juliusza.

Rosa – należy do frakcji złodziei, którym przewodzi Antonio w Assassin’s Creed II. Ezio po raz pierwszy spotyka Rosę po przybyciu do Wenecji, gdzie okrada go ona pieniędzy przeznaczonych na zakup drewnianego modelu dla Leonardo. Później Ezio ratuje jej życie, kiedy Rosa zostaje zraniona w nogę przez strażników i nie może uciekać. W końcu Rosa uczy Ezio nowej umiejętności – skoku ku wyższej krawędzi, zdolności, która staje się bardzo ważna w późniejszej części gry.

Rosa jest jedną z nielicznych kobiet w Weneckiej Gildii Złodziei, ma bardzo agresywną, szorstką osobowość, by pasować do mężczyzn w grupie. Nie boi się wydawać poleceń i mówić, co myśli, do swoich kolegów, wrzeszczy na nich i obraża ich. Po pierwszym wyścigu z Ezio utrzymuje, że nie potrzebuje jego pomocy, i Ezio musi iść za nią i ją chronić do czasu, aż upadnie. Od tego momentu niesie ją dalej, w bezpieczne miejsce. Po tym ratunku Rosa zupełnie zmienia nastawienie do Ezio, zaczyna z nim flirtować. Zdaje się, że przy Ezio stała się sobą, nie musi udawać szorstkiej, jak przez większość czasu.

Rosa urodziła się w 1460 roku. Dziewięć miesięcy wcześniej wenecki szlachcic zapłacił pewnej prostytutce za usługi, w efekcie została poczęta Rosa. Prostytutka prawdopodobnie nie mogła wychować dziecka, więc Rosa musiała radzić sobie sama na ulicach Wenecji. Gdy miała 15 lat, próbowała okraść Antonio, w tym momencie jeszcze obcego jej człowieka, lecz została przyłapana. Antonio, przywódca weneckiej Gildii Złodziei wolał zatrzymać Rosę przy sobie jako pupilkę zamiast odesłać ją do strażników. Antonio podczas uczenia Rosy zauważył, że jest bardzo zwinna. Antonio żywi ojcowskie uczucia wobec Rosy, mówi do Ezio przy pierwszym spotkaniu: Rosa jest mi najdroższa, gdybym ją stracił…

Jak dla wielu kobiet w Assassin’s Creed II, Ezio jest atrakcyjny dla Rosy. Jednak, w przeciwieństwie do innych kobiet, utrzymuje z nią w czasie gry przyjazne stosunki, często z nią flirtuje. Rosa może być przodkinią Desmonda, choć nie jest to pewne.

Rosa klnie najbardziej ze wszystkich postaci w grze, widać to w chwili, kiedy została ranna w nogę. Być może w ten sposób stara się okazać swoją hardość przy innych złodziejach.

Głosu w grze użyczyła jej Lita Tresierra.

Girolamo Savonarola (21.09.1452 – 23.05.1498) – był dominikańskim księdzem i przywódcą Florencji od 1494 aż do jego egzekucji w 1498 roku, kiedy został ekskomunikowany przez papieża Aleksandra VI (Rodrigo Borgię). Savonarola pojawia się w „Ognisku próżności”.

Biografia:

Savonarola urodził się w mieście Ferrara. Kiedy był młody, sprzeciwiał się korupcji wśród duchowieństwa w renesansowych Włoszech. W 1475 roku Savonarola studiował w Santo Spirito i stał się dominikańskim księdzem. W 1482 roku został wysłany do Florencji, „Miasta Jego Przeznaczenia” przez zakon. W latach ’80 XV wieku nie wywierał żadnego wrażenia, często mawiano, że kiepski z niego mówca. W 1487 roku opuścił Florencję i udał się do Bolonii. Jego powrót w 1490 roku miał dużo większy wpływ na miasto. Krytykował ród Medici i Kościół Katolicki, próbował je zreformować. Głosił także kazania o różnicy między bogactwem a ubóstwem. W 1492 roku Lorenzo de’ Medici umarł, a jego syn, Peiro de’ Medici rządził tylko przez dwa lata, przez inwazję Francuskiej Armii pod przywództwem Króla Charlesa VIII. W 1494 roku Savonarola został przywódcą Florencji i zaczął wprowadzać w życie swoje ideały i filozofię. Oginiska Próżności miały miejsce w 1497 roku, kiedy jego zwolennicy zbierali malowidła, kosmetyki i „obiekty próżności” na olbrzymie ogniska. W końcu papież Aleksander VI uznał Savonarolę winnym herezji i głoszenie proroctw. W 1498 roku Girolamo Savonarola został ekskomunikowany i stracony. Jego spuścizna zostawiła wielki ślad w historii Florencji i filozofii renesansu.

Bitwa pod Forli

Savonarola dowiedział się o istnieniu Fragmentu Edenu, kiedy przypadkiem podsłuchał rozmowę Cateriny Sforzy i braci Orsi. Miał później braci na oku. Zanim Checco zginął od ostrza Ezio, ranił go w brzuch. Ezio upadł na ziemię. Zanim stracił przytomność, zobaczył, jak Savonarola zabiera mu Jabłko.

Ognisko Próżności

Po śmierci Lorenzo de’ Medici Savonarola użył Jabłka, by mieć całkowitą kontrolę nad Florencją. Kiedy władał miastem, niszczył renesansowe dzieła sztuki, chcąc powrotu średniowiecza. Ezio i Niccolo Machiavelli zaczęli krzyżować jego plany względem Florencji.

Ezio musiał zabić 9 zwolenników Savonaroli, którzy albo zostali wmieszani w jego służbę, albo znaleźli się pod kontrolą Jabłka. Po ich śmierci Paola, La Volpe i inni Asasyni zaczęli zachęcać ludzi, by walczyli o siebie. Savonarola stracił kontrolę nad miastem. Wściekły tłum przybył pod dom Savonaroli i chociaż ten ostatni próbował użyć Jabłka, by przejąć nad nimi kontrolę, Ezio rzucił nóż i przebił mu rękę. Upuszczone Jabłko zostało porwane przez jednego ze strażników, lecz Ezio z łatwością się z nim uporał. Wściekły tłum schwycił Savonarolę i poniósł go na egzekucję: postanowił spalić go żywcem. Asasyni przyglądali się tym wydarzeniom. Ezio uznał, że nikt nie zasługuje na śmierć w takich męczarniach i zabił Savonarolę, nim dosięgły go płomienie.

Ostatnie słowa

Girolamo Savonarola: To ty… Wiedziałem, że ten dzień nadejdzie. Proszę… okaż litość.

Ezio: Okazałem. Va'ora. Che sia il tuo Dio a giudicarti. (Idź teraz – abyś został osądzony przez twojego Boga). Requiescat in pace. (Spoczywaj w pokoju).

Później Ezio przemówił do tłumu: Silencio, silencio… (Cisza, cisza…) Dwadzieścia dwa lata temu stałem tu, gdzie stoję teraz i oglądałem śmierć swoich bliskich, zdradzonych przez tych, których nazywałem przyjaciółmi. Chęć zemsty przyćmiła mój umysł. I pochłonęłaby mnie, gdyby nie mądrość kilku obcych ludzi, którzy nauczyli mnie kontrolować swoje emocje. Nie głosili prawd, ale poprowadzili mnie tak, bym sam je odkrył. Nie potrzebujemy nikogo, by mówił nam, co robić. Ani Savonaroli, ani Medici. Możemy wybrać własną ścieżkę. Są tacy, którzy odbierają nam tę wolność, a zbyt wielu z was chętnie ją oddaje. Ale mamy możliwość wyboru – tego, co uważamy za prawdziwe – to czyni z nas ludzi… Nie ma książki ani nauczyciela, który da wam odpowiedzi, wskaże drogę. Wybierzcie sami swoją drogę! Nie naśladujcie mnie ani nikogo innego.

Ciekawostki

- W 1488 roku Savonarola nie miał małego palca, choć nie wiadomo z jakiego powodu.

- Jest mniej więcej w tym samym wieku, co Leonardo da Vinci.

- W rzeczywistości papież Aleksander VI ekskomunikował go i spalił go żywcem.

- Savonarola jest jedynym antagonistą nie współpracującym z templariuszami.

- Savonarola przypomina Jubaira al Hakima z Assassin’s Creed. Obaj wierzyli, że wiedza prowadzi do zła i grzechu, obaj organizowali w miastach stosy, na których płonęły książki i inne źródła wiedzy, które ponoć psuły społeczeństwo. Misje zabójstw są bardzo podobne, zanim gracz zabije właściwy cel, musi zająć się wcześniej jego zwolennikami (w AC1 było to opcjonalne).

Caterina Sforza - była Hrabiną Forli i Imoli, córką Księcia Mediolanu, Galeazzo Marii Sforzy. Poślubiła siostrzeńca papieża, Girolamo Riario, w wieku w wieku 14 lat. Girolamo stał się później Hrabią Forli i Imoli. Po jego śmierci z ręki rodziny Orsi zajęła jego miejsce w 1488. Przedstawiona jest jako silna, gwałtowna kobieta, wyrażająca się w bezpośredni sposób, lecz także jako dobra, troskliwa matka. Jej haniebne postępowanie zostało przedstawione w sekwencji 12.

Ezio spotyka ją i ratuje w pobliżu Forli pod koniec sekwencji 6, podczas podróży do Wenecji, odwożąc ją na stały ląd z niewielkiej wysepki, na której utknęła z niewiadomego powodu. Caterina, by go wynagrodzić, wydaje polecenia strażnikom, by Ezio mógł korzystać ze statku, kiedy zechce. Później mówi Ezio, że jeśli kiedyś będzie jeszcze jej potrzebował, pomoże mu z przyjemnością.

Po odpłynięciu z Forli, Ezio mówi, że Caterina jest jego następnym wyzwaniem, po czym otrzymuje reprymendę od Leonardo da Vinci, który twierdzi, że to nie jest dobry pomysł. Da Vinci opisuje ją, że jest tak potężna i niebezpieczna, jak jest młoda i piękna. Ezio odpowiada, że właśnie dlatego jest w jego typie.

Caterina i Ezio spotykają się ponownie podczas bitwy o Forli. Towarzyszy im Niccolo Machiavelli. Caterina opowiada Ezio o swoim zmarłym mężu, Girolamo Riario, zabitym przez braci Orsi za to, że był Templariuszem, i z kilku innych powodów, w tym, że „był nudny w łóżku”, „leniwym ojcem”, a także „wrzodem na tyłku”. Kiedy Ezio chciał zostawić Fragment Edenu pod opieką Cateriny, bracia Orsi zaatakowali Forli, by zabrać zarówno pewną mapę, jak i Jabłko. Ezio podczas walk chronił Caterinę. Kiedy Orsi przegrali, porwali jej dwójkę dzieci. Okupem miał być Fragment Edenu. Kiedy Caterina usłyszała, że jeśli nie odda jabłka, zabiją jej dzieci, podniosła swoją spódnicę pokazując swoje narządy i krzyknęła, że może zrobić sobie więcej dzieci. Nie pozwoliła poczuć braciom Orsi, że wygrywają, ale później była dość zdesperowana, gdy prosiła Ezio o ratunek dla swoich pociech. Ezio uratował jej dzieci i zabił braci Orsi.

Ciekawostki:

Caterina zmarła 28 maja w 1509r., w wieku 46 lat, na zapalenie płuc, po 3-letnim wygnaniu do Florencji.

W książce scena, w której Caterina spotyka Ezio po raz pierwszy, jest nieco inna niż w grze. Caterina spacerując po porcie kłóciła się ze swoim mężem Girolamo. Kiedy miał jej dość, kazał jej wejść do gondoli. Kiedy zajęła miejsce, Girolamo mocno odepchnął dziób łodzi i odszedł. Kiedy gondola zaczęła oddalać się od lądu, zaczęła krzyczeć do Ezio, by jej pomógł.

Galeazzo Maria Sforza (1444-1476) był księciem Mediolanu, mężem Lukrecji Landriani I ojcem Cateriny Sforzy, która później stała się hrabiną Forli i Imoli.

Zabójstwo

26 października 1476 roku Galeazzo Maria Sforza został zamordowany w kościele Świetego Stefana. Tego dnia w kościele miało odbyć się uroczyste poświęcenie, a książę miał byćo becny na mszy. Spiskowcy, Carlo Visconti, Gerolamo Olgiati i Giovanni Lampugnani wybrali ten moment na zabójstwo. Pomagało im w tym przynajmniej trzydziestu uzbrojonych sprzymierzeńców. Kiedy przybył książę, Lampugnani uklęknął przed nim. Po krótkiej chwili podniósł się i ugodził ostrzem w jego szyję, podczas gdy Visconti, Olgiati i słudzy Lampugnani dołączali się do walki. Gdy sprzymierzeńcy zaczęli się bić ze strażnikami księcia, mordercy uciekli, ale Lampugnani zaplątał się w zasłonę. Jeden ze strażników wykorzystał sytuację, by go zabić.

Assassin's Creed: Lineage

W Assassin's Creed: Lineage zabójstwo Galeazzo Sforzy jest częścią planu Templariuszy, a czterech głównych spiskowców należy do zakonu Templariuszy. Po torturach jeden z nich wyjawił plan zabójstwa. Lorenzo de’ Medici wysłał Giovanniego Auditore, by ocalił księcia, lecz Giovanni zawiódł. Scena zabójstwa jest dobrze oddana, choć Lampugnani dźgnął Sforzę w brzuch, nie w szyję, nie zaplątał się także w zasłonę, lecz uciekając, trafił na ślepy zaułek i został zabity przez strażnika.

Andrea di Michele di Francesco de' Cioni, znany później jako Andrea del Verrocchio, był włoskim rzeźbiarzem, jubilerem i malarzem. Pracował na dworze Lorenzo de; Medici we Florencji. Jednym z jego uczniów był Leonardo da Vinci.

W ACII Verrocchio wspomniany jest raz. Uberto Alberti, w towarzystwie Lorenzo de’ Medici, udał się na wystawę najnowszych prac Verrocchio. Na tę samą wystawę wybrał się Ezio Auditore da Firenze, który zabił Uberto za zdradę jego rodziny.

Cristina Vespucci - urodzona w ok. 1459, znana florencka piękność, ulubienica malarzy, zwłaszcza Botticelli, któremu pozowała do kilku obrazów. Ezio odwiedzał ją regularnie, i był bardzo zręczny, gdyż strażnicy nigdy nie złapali go na gorącym uczynku.

Cristina wydaje się być w pewien sposób odpowiedzialna za błyskawiczną karierę swojego kuzyna, Amerigo. Podczas przyjęcia obiadowego z udziałem ważnych gości, rozmawiała z Lorenzo de’ Medici i Manfredo Soderini o tym, jak świetny jest jej kuzyn jako żeglarz. Przesadziła nieco z jego opisem, by zaimponować Lorenzo. Lorenzo, oczarowany jej pięknem, zgodził się go zatrudnić. „Wypróbuj Amerigo. Założę się, że za kilka lat będziesz miał kompanię żeglarską jego imienia” – mówiła żartem. Największe nieporozumienie stulecia…

Związek z Ezio:

Była szlachcianką i studentką. Ezio odwiedza ją po wygranym wyścigu ze swoim bratem, Federico, wspina się do okna jej sypialni i spędza z nią upojną noc. Rankiem przyłapuje ich jej ojciec, Ezio wyskakuje przez okno i prosi o zrozumienie, lecz ojciec wysyła strażników, by go zabili, jednak Ezio im ucieka.

Alvise Da Vilandino, ur. w 1441 roku, był tragarzem w Wenecji. Przywitał Leonardo da Vinci i Ezio Wenecji i oprowadził ich po okolicach Mostu Rialto. Po zapoznaniu Leonardo z nową pracownią, nie pojawił się więcej w grze.

Jako bagażowy pracował do czasu, aż przekonany o przewadze Wenecji, zaciagnął się do floty. W 1500 roku miał bronić fortecy Modon przed Turkami. Po długiej, pijackiej nocy, Alvisa obudziły tureckie wystrzały z armat. Kiedy biegł spanikowany przez pokład, potknął się, uderzył w głowę i utonął. Kiedy stało się jasne, że Wenecja przegra walkę, został oskarżony przez kapitana statku o zaniedbanie i został wymazany z rejestrów floty.

Ciekawostką jest to, że niektórzy cywile i strażnicy Abstergo mają ten sam model twarzy, co Alvise.

Leonardo da Vinci (15.04.1452 – 02.05.1519) – włoski erudyta w wielu dziedzinach, naukowiec, matematyk, inżynier, wynalazca, anatom, malarz, rzeźbiarz, architekt, botanik, muzyk i pisarz renesansu.

W grze głosu udzielił mu Carlos Ferro.

Assassin’s Creed II:

W grze Leonardo da Vinci jest najlepszym przyjacielem Ezio. Staje się jego prywatnym inżynierem, na wzór Q z Jamesa Bonda. Tworzy dla niego różne gadżety, przedmioty i bronie: ukryty pistolet i ukryte ostrza, robi także do nich ulepszenie - ostrze z trucizną, na podstawie zapisków w Kodeksie Altaira. Kodeks potrafi rozszyfrować tylko on i Giovanni Auditore. Leonardo konstruuje również Maszynę Latającą. Rozszyfrowuje także strony kodeksu, dzięki czemu zwiększa się pasek synchronizacji Ezio.

Leonardo był uczniem w warsztacie Verrocchio we Florencji do 1476 roku. Nie ma wiele danych historycznych na temat jego życia między 1476 a 1481 rokiem, dzięki czemu twórcy gry mogli wypełnić tą lukę wedle własnych życzeń: mecenasami Leonardo była rodzina Auditore, pomogli mu otworzyć warsztat. Tam Ezio poznaje Leonarda i wkrótce się z nim zaprzyjaźnia.

Ciekawostki:

- Leonardo w ogóle się nie starzeje przez 23 lata w grze.

- Jego charakter w ogóle nie pasuje do wyobrażeń o nim - w grze jest komediantem.