Erudyta to postać, która była świadoma tajnej działalności Abstergo Industries. Sprawdzał postępy rekrutów Abstergo, którzy zostali umieszczeniu w DDS (Data Dump Scanner). Obserwował masowe zrzuty ich pamięci pod pretekstem stworzenia wielkiej sieci danych historycznych. Prawdziwy cel tego projektu znany był tylko Abstergo i samemu Erudycie.

Erudyta ujawnił, że ma zaawansowane zdolności, jak na przykład włamanie się do DDS, by zostawić wiadomości i odblokować poprzednio niedostępne wspomnienia. Komunikuje się on także z rekrutami Abstergo przez emaile, dzieląc się z nimi informacjami o prawdziwym przeznaczeniu projektów, w których brali udział.

ARG

Alternatywna gra reality jest dostępna na Twitterze pod nazwą datadumpscanner, gdzie Abstergo zrzuca dane. Od czasu do czasu Erudyta „włamuje” się do systemu, by porozmawiać z użytkownikami.

Bluza Abstergo

13 stycznia 2011 ci, którzy zamówili bluzę Abstergo przez Ubiworkshop otrzymali emaila od Erudyty wyjaśniającego kod binarny znajdujący się pod kapturem. Oto treść emaila:

From: Erudito
To:
Date/Time:
Subject: Hoopsie Hoody
Like my handy work? __-_-__It's amazing how a few clicks can mar a whole production line

So now. Take this.................put it there -------> www.AbstergoIndustries.com PFRDVJ5aLLg <------- and use that Puzzle time, People. Let’s get hackin’ __-_-__

Zagadka polega na tym, że kod binarny to login, który trzeba dodać na koniec adresu url i użyć unikatowego kodu, by dostać się do skrzynki pocztowej Abstergo. Jest kilka innych sekcji w skrzynce, do których nie ma się dostępu, stopień zabezpieczeń jest wyższy — BETA 3+ — co sugeruje, że będzie więcej takich rzeczy w przyszłości.

Ciekawostki

• „Erudyta” znaczy z włoskiego „uczony”. To chyba właściwa nazwa,biorąc pod uwagę to, jak dużo informacji zebrał na temat Abstergo.
• Kiedy naciśniesz „Like” Gamestop na Facebooku, dostaniesz przedmiot nazwany Sieć Erudyty dla Assassin’s Creed: Project Legacy, co daje Ci większe szanse na otrzymanie XP, florenów albo przedmiotów. Od czasu wyjścia Assassin’s Creed: Brotherhood kod (7D05C12C) został usunięty ze strony Gamestop na Facebooku.
• W Assassin’s Creed: Brotherhood Desmond Miles otrzymuje email od Erudyty, który radzi mu „pozostać w pętli”. Ten email daje Desmondowi hasła do skrzynek swoich kolegów: Rebecci Crane, Shauna Hastingsa i Lucy Stillman.
• Litery „ERUDITO” po przestawieniu dają „UDITORE” (po angielsku – „Auditor”), po dodaniu A otrzymalibyśmy AUDITORE.

William M. był członkiem Zakonu Asasynów, doręczającym wiadomości Asasynom na całym świecie. Przebywając w centrum dowodzenia, informował oddziały o sytuacji innych.

Z Asasynami z Włoch kontaktował się głównie przez Shauna Hstingsa i prosił go o przekazywanie wieści innym. Rozmawiał także z Lucy Stillman o stanie Desmonda Milesa, który zaczął coraz dotkliwiej odczuwać „efekt krwi”. Desmond chciał koniecznie kontynuować pracę, ponieważ chciał się przyczynić do odnalezienia Rajskiego Jabłka.

Obiekt 16 był osobą porwaną przez Abstergo Industries i zmuszoną do współpracy przy użyciu Animusa, jako potomek Altaira i Ezio Auditore. Był dalece spokrewniony z Desmondem Milesem. Znane są losy jego trzech innych przodków: jeden brał udział w Bitwie pod Gettysburgiem, drugi był rzymskim senatorem, a trzeci służył Królowej Izabeli, być może miał z nią romans.

Biografia

Osoba znana jako Obiekt 16 była Asasynem porwanym przez Templariuszy działających pod szyldem Abstergo Industries w ramach badań pamięci genetycznej. Przetrzymywany zbyt długo w Animusie (czasem po kilka dni naraz) popadł w obłęd z powodu Efektu Krwi.

Ów Efekt Krwi rozwinął się u niego na tyle, że Obiekt 16 mógł odkrywać swoją pamięć genetyczną bez udziału Animusa, jednakże robił to podświadomie, nie mając na to żadnego wpływu, co było bezpośrednią przyczyną jego szaleństwa, a w konsekwencji śmierci.

Jednakże przed całkowitym zatraceniem się w obłędzie, Obiekt 16 odkrywał wspomnienia z życia Ezio Auditore, z których Templariusze chcieli wydobyć informację o położeniu Krypty. „Szesnastka” nigdy jednak nie ujawnił im poszukiwanego wspomnienia, ponieważ popełnił samobójstwo, używając wcześniej swojej krwi do namalowania tajemniczych glifów na ścianach pomieszczenia z Animusem i swojej celi.

Dziedzictwo

Wraz ze śmiercią Obiektu 16 Templariusze zostali pozbawieni możliwości zdobycia informacji o położeniu Krypty, aczkolwiek posiadali wiedzę o tym, że Altair widział mapę świata z zaznaczoną lokalizacją Fragmentów Edenu, na których najbardziej zależało Templariuszom. Dlatego też postanowili porwać kolejny obiekt, Desmonda Milesa. Jako Obiekt 17 Desmond często rozmawiał z Lucy Stillman, asystentką doktora Vidica, dzięki czmeu dowiedział się nieco o swoim poprzedniku, a dzięki włamywaniu się na skrzynki pocztowe swoich „opiekunów” wiedza ta jeszcze bardziej się poszerzyła. Po ucieczce z Abstergo, Desmond dowiedział się, że Obiekt 16 zdołał przed śmiercią włamać się do oprogramowania Animusa i zostawił tam 20 zakodowanych plików, umieszaczając je w różnych miejscach we wspomnieniach Ezio Auditore. Zostały one zapisane na rdzeniu pamięci Animusa, dzięki czemu Lucy, zabierając go ze sobą podczas ucieczki, zdołała zsynchronizować je z Animusem 2.0.

Po odkodowaniu wszystkich 20 plików okazało się, że stanowią one jeden film z ocenzurowaną datą. Przedstawiał on dwójkę ludzi wspinających się na wielki, szklany budynek. Jedno z nich miało w ręku Fragment Edenu. Pod koniec filmu odnosili się do siebie używając imion Adam i Ewa. W czasie wspinaczki pokazano też innych ludzi, którzy pracowali dla Tych, Którzy Przybyli Przed Nami.

Obiekt 16 zostawił także w Animusie koordynaty pokrywające się z lokacjami w Rzymie czasów Renesansu. Po odkodowaniu wszystkich, Desmond trafił do tajemniczego obszaru w Animusie, gdzie spotkał się ze zniekształconym i pełnym zakłóceń hologramem Obiektu 16, z którym zamienił parę zdań.

Desmond: Obiekt 16?
Obiekt 16: [śmiejąc się] Tak, tak, Obiekcie 17.
Desmond: Przecież nie żyjesz, widziałem twoją krew!
Obiekt 16: Nie ma czasu. I tak jest już za późno. Za późno żeby ich uratować.
Desmond: Kogo?
Obiekt 16: Ona nie jest tym, za kogo ją masz. Wszystko na czym ci zależy, wszystko co kochasz, to już przepadło.
Desmond: Wyjaśnij. Proszę...
Obiekt 16: Eden. Ona... w Edenie. Znajdź Ewę. Klucz. Jej DNA.
Desmond: Wyjaśnij!
Obiekt 16: Nie mogę... Słońce... Twój syn... Zbyt słaby... Muszę zregenerowć energię...
Desmond: Nie idź!
Obiekt 16: Będę z tobą do końca. Znajdź mnie, w ciemności.

Ciekawostki

• W niekanonicznej powieści „Assassin's Creed — French Graphic” Obiekt 16 okazuje się wciąż żyć i nazywa się „Michael”.
• Wiele Glifów posiada pomniejsze, ukryte wiadomości, widoczne podczas ich rozwiązywania w postaci kodów Morse'a itd.
• W Assassin's Creed: Brotherhood jest osiągnięcie nazwane „.. .– –– .– .–.. .. ...– .”, co znaczy „I AM ALIVE" („wciąż żyję”). Jest ono nagrodą za rozwiązanie wszystkich zagadek Obiektu 16.

Desmond Miles (ur. w 1987 roku) to jeden ze współczesnych Asasynów. Latem 2012 roku został porwany przez Abstergo Industries, organizację Templariuszy, i umieszczony siłą w maszynie zwanej Animusem, by na nowo przeżyć życie swojego przodka, Altaira Ibn-La'Ahada, który żył w czasie krucjat. Celem całego przedsięwzięcia było odnalezienie „Jabłka”, jednego z Fragmentów Edenu.

Po ucieczce z Abstergo wraz z Lucy Stillman Desmond jeszcze raz wszedł do Animusa, by przeżyć życie innego przodka — Ezio Auditore da Firenze. Tym razem jego celem było nauczenie się, jak być Asasynem, dzięki efektowi krwi.

Biografia

Młodość

Desmond urodził się w odizolowanym od świata miejscu zwanym „Farmą”, w społeczności poza rejestrem, liczącej około trzydziestu członków. Miejsce to przypominało nieco Masjaf. Miał być wychowany na Asasyna, lecz stosowane względem niego metody wychowawcze przyniosły odwrotny skutek. Desmond był sfrustrowany tym, że nie mógł opóścić Farmy, a jego rodzice pełnili jakoby funkcję strażników. Wierzył, że byli tylko stukniętymi hippisami i mieli paranoję na punkcie Templariuszy. Gdy miał 16 lat, uciekł z Farmy. Kilka lat później przekonał się, że to jego rodzice mieli rację, lecz mimo to wyznał Lucy Stilman, że nigdy nie żałował swojej ucieczki.

Ukrywał się przez dziewięć lat, nie utrzymując z nikim stałego kontaktu. Został barmanem. By uniknąć Templariuszy i Asasynów, nigdy nie posługiwał się prawdziwym nazwiskiem i nie używał kart kredytowych. Pozwolił sobie jedynie zrobić prawo jazdy na motor i to go zgubiło, gdyż dzięki temu odnaleźli go Templariusze, którzy „mieli swoich ludzi wszędzie”. Tak trafił do laboratorium Abstergo we Włoszech.

Porwany przez Abstergo

Latem 2012 roku Desmond został porwany przez Abstergo Industries, którzy podawali się za firmę farmaceutyczną, tak naprawdę będąc organizacją Templariuszy. Desmond został ich obiektem doświadczalnym. W maszynie zwanej Animusem miał odtwarzać pamięć genetyczną swoich przodków, zapisaną w jego DNA.

Warren Vidic chciał jak najszybciej wyciągnąć informacje z umysłu Desmonda Milesa, ale nie było to proste zadanie. Desmond twierdził, że jest tylko zwykłym barmanem, ale Warren Vidic wiedział, że należy on do Asasynów. W końcu Miles przyznał się do tego. Jego podświadomość odmawiała dostępu do interesującego Abstergo obszaru pamięci, więc Warren i Lucy musieli wybrać inny moment na początek odtwarzania pamięci. Desmond nie chciał z nimi współpracować, ale gdy zagrożono mu, że zostanie uśpiony, a później pozostawiony na śmierć, potulnie zaczął wykonywać polecenia.

Za dnia Desmond przeżywał na nowo życie swojego przodka, Altaira, który działał w czasie Trzeciej Krucjaty, nocą zaś próbował myszkować po laboratorium, w którym był trzymany, a po kradzieży „długopisu” Vidica uzyskał dostęp do jego laptopa.

W czytanych emailach Desmond znalazł sporo informacji o Abstergo, a także o swoim poprzedniku, Obiekcie 16. Ze względu na zbyt długie przebywanie w Animusie cierpiał on na „efekt krwi”. Lucy chroniła Desmonda, jak tylko mogła, skracając jego pobyt w Animusie do minimum. Tym samym opóźniła moment, w którym dostali się do ostatniego segmentu jego pamięci. Warren Vidic próbował obniżyć morale Obiektu 17, gdy Asasyni zorganizowali akcję ratunkową, ale zostali odparci. Powiedział mu, że wioski Asasynów są niszczone i że jego rodzina zginęła. Lucy później próbowała przekonać Desmonda, że jego rodzice prawdopodobnie uciekli, i by okazał „trochę wiary”, zgięła serdeczny palec lewej ręki, jednoznacznie dając mu do zrozumienia, że również należy do Asasynów.

Gdy Desmond dotarł do wspomnienia ujawniającego, gdzie są Fragmenty Edenu, przełożony Warrena kazał mu go zabić, lecz Lucy sprzeciwiła się, twierdząc, że może się jeszcze przydać. Gdy tamci sobie poszli, Desmond zdał sobie sprawę, że może używać orlego wzroku, umiejętności swoich przodków. Zobaczył, po czyjej stronie tak naprawdę są Warren i Lucy, zobaczył także dziwne symbole pozostawione na podłodze i ścianach laboratorium.

Ucieczka do kryjówki

Po jakimś czasie Lucy wróciła do laboratorium, w zakrwawionej bluzce, i zażądała od Desmonda, by szybko wszedł do Animusa, zanim Abstergo zorientuje się, co zrobiła. Odszukała ostatniego wspólnego przodka Desmonda i Obiektu 16. Miles przeżył wówczas narodziny Ezio Auditore da Firenze. Wkrótce potem przerwał wspomnienie i pobiegł za Lucy. Oczywiście zauważyli ich strażnicy, lecz Lucy potrafiła się obronić, pokonując ich wręcz albo blokując im przejścia. Desmond był zaskoczony całą sytuacją, lecz podążał za Lucy. Przebiegli przez pomieszczenie pełne Animusów. Przy wyjściu okazało się, że kody zostały zmienione, lecz Desmond użył orlego wzroku, by zobaczyć odciski palców na przyciskach, dzięki czemu otworzył drzwi. Tak wyszli na parking, gdzie czekała na nich grupa strażników, lecz bez problemów dwójce Asasynów udało się ich pokonać.

Lucy przewiozła go w bagażniku samochodu do kryjówki Asasynów. Ucieszyła się, że Desmond postanowił jej pomóc, zanim go jeszcze o to poprosiła. Miles poznał Shauna Hastingsa i Rebeccę Crane, która była starą przyjaciółką Lucy. Ta ostatnia obiecała Desmondowi, że wytrenują go na Asasyna, a dzięki efektowi krwi będzie to kwestia zaledwie dni. Miles zaczął odtwarzać wspomnienia Ezio Auditore da Firenze, który był także przodkiem Obiektu16.

Dzięki temu treningowi Desmond nabył sporo zdolności, na przykład z łatwością wspinał się po konstrukcjach, jak okazało się między sesjami w Animusie. Efekt krwi miał też negatywne skutki: Desmond zaczął mieć halucynacje z czasów krucjat. Jako, że nie trwały one dłużej niż 30 sekund, nie było się czym przejmować, jednak gdy Desmond zasnął, miał dziwny sen, chociaż nie był w Animusie. W wizji zobaczył, że Altair i Maria Thorpe poczęli dziecko, które było następnym przodkiem Desmonda po Altairze.

Następnego dnia Desmond wrócił do Animusa, nie wpominając innym o swoim śnie. Nadal przeżywał życie Ezio Auditore, chociaż w pewnym momencie został wyrzucony z „uszkodzonych” sekwencji. Ostatecznie jednak Asasyni dowiedzieli się, że Rodrigo Borgia został w 1492 roku papieżem, by dostać w swoje ręce jeden z Fragmentów Edenu — Pastorał Papieski — i dostęp do Krypty pod Watykanem. Ezio dostał się do Krypty, gdzie spotkał „boginię” — przedstawicielkę Starożytnej Rasy, która przedstawiła się jako Minerwa.

Minerwa przemawiała przez Ezio do Desmonda. Ostrzegła go o zbliżającym się końcu świata. Opowiedziała także o wojnie między Tymi, Którzy Byli Przed Nami, a ludźmi. Wkrótce potem Desmond został wyciągnięty z Animusa, a widząc swoich towarzyszy w pośpiechu pakujących sprzęt, zdał sobie sprawę, że Templariusze znaleźli ich kryjówkę.

Po wyjściu z Animusa założył rzucone mu przez Lucy ukryte ostrze przyozdobione znakami Asasynów i pomógł jej pokonać kilkunastu lydzi Warrena Vidica. Dzięki efektowi krwi Desmond bez trudu uporał się z nimi, a Vidic został zmuszony do ucieczki, obiecał jednak Asasynom, że ich zwycięstwo jest tymczasowe.

Asasyni pojechali na północ, podczas podróży Desmond mógł przebywać w Animusie i nadal odtwarzać wspomnienia, by znajdować użyteczne rzeczy. Tymczasem Asasyni zaczęli analizować przesłanie Minerwy.

Monteriggioni

Po ataku Abstergo na magazyn, gdzie mieściła się stara kryjówka Asasynów, Desmond z ekipą przeniósł się do Monteriggioni, do Sanktuarium pod Willą Auditore. Tam Templariusze nie mogli ich znaleźć z użyciem analizowania sygnałów stacji telefonii komórkowej.

Podczas szukania drogi do środka Sanktuarium Desmond — przez efekt krwi — miał wizje Ezio, który poprowadził go do wąskiej, wysoko położonej krawędzi i skoczył. Desmond poszedł w jego ślady i wykonał pierwszy w życiu skok wiary do sterty siana. Później razem z Lucy przedostali się przez korytarze i kanały do Sanktuarium, które w przeszłości mieszkańcy Monteriggioni wykorzystali, by umknąć przed atakującymi ich miasto ludźmi Borgii.

W tunelach pojawiło się jeszcze więcej wizji, które zmartwiły Desmonda i skłoniły go do rozmyślań, kiedy on sam zacznie malować symbole na ścianach. Lucy przywołała go do rzeczywistości, każąc mu się skupić, przypominając, że Obiekt 16 nie żyje.

W Sanktuarium Desmond ponownie zobaczył Ezio, jako starszego człowieka. Zanim otworzył drzwi do biura Mario Auditore, zauważył liczby 1419, 1420 i 1421 zapisane na ścianie. Gdy pokazał je pozostałym Asasynom, Shaun zaczął zastanawiać się, czy liczby te dotyczą dat, jednak przyznał, że musi zastanowić się dłużej. Po rozłożeniu sprzętu Desmond musiał zapewnić zasilanie w Sanktuarium, umieszczając urządzenia skonstruowane przez Rebeccę w czterech skrzynkach elektrycznych, dzięki którym mogli gromadzić niewielkie ilości energii z każdej z nich. Później wrócił do swoich zwykłych sesji w Animusie.

Krypta w Koloseum

Po skończeniu z sesjami w Animusie Desmond i inni dowiedzieli się, że Rajskie Jabłko zostało ukryte pod Koloseum. Po przyjeździe do Rzymu rozdzielili się, Desmond wspinał się po ruinach, by dotrzeć do Santa Maria Aracoeli, gdzie otworzył przejście innym Asasynom. W środku aktywował windę, którą wszyscy zjechali na dół, do komnaty z Jabłkiem. Gdy Desmond zabrał Jabłko, Junona — kolejna przedstawicielka Starożytnej Rasy — powiedziała mu, że jego DNA aktywowało Jabłko. W tym momencie przejęła nad Desmondem kontrolę i zmusiła go do próby zabicia Lucy, przez wbicie jej w brzuch ukrytego ostrza.

Desmond upadł obok Lucy, gdy Junona przestała go kontrolować. Wkrótce potem znów wylądował w Animusie, umieszczony tam przez ludzi, o których na razie nic nie wiemy.

Charakterystyka i osobowość

Desmond z wyglądu bardzo przypomina zarówno Altaira Ibn-La'Ahada, jak i Ezio Auditore da Firenze, nie tylko przez to, że jest w prostej linii ich potomkiem. Cała trójka ma podobną bliznę na wardze. Desmond ubiera się stosownie do czasów w jakich żyje, czyli w jeansy, białą bluzę z kapturem i czarne adidasy. Ciekawostką jest to, że kiedy przyjrzeć się bliżej temu kapturowi, na przedzie widać wykończenie podobne do dzioba, takie, jakie mieli Altair i Ezio.

W Assassin’s Creed: Brotherhood Desmond zmienia swój stój: pod białą bluzą nosi czarną koszulkę z symbolem orła, czerwonym kołnierzem i ma wyhaftowane skrzydła na plecach (jednak kaptur nie przypomina już dzioba). Po podwinięciu rękawów widać, że ma na lewej ręce tatuaż z symbolami, które wcześniej widoczne były na umocowaniach ukrytego ostrza. Desmond ma także plecak i nieco zmodyfikowane ukryte ostrze.

Desmond jest mrukliwym, cynicznym człowiekiem, poważnie traktującym życie. Był świadom istnienia Templariuszy i Asasynów od najmłodszych lat, jednak nie wiedział, że Abstergo Industries to firma Templariuszy. Mimo swojego fatalnego położenia od czasu do czasu robił sobie żarty, które jednak rzadko bywały rozumiane. Po ucieczce z Abstergo stał się bardziej wyluzowany i spędzał mnóstwo czasu na rozmowach z Lucy. Wraz z pojawieniem się wizji wywołanych efektem krwi, zaczął wątpić w swoje zdrowe zmysły.

Wyposażenie i umiejętności

Desmond w dzieciństwie był trenowany na Asasyna. Na początku z powodzeniem udawało mu się podsłuchiwać i kraść. Po tygodniu bycia zmuszanym do odtwarzania życia swojego przodka, Altaira, otrzymał dodatkowy zmysł zwany orlim wzrokiem. Później, po eksploracji pamięci drugiego przodka, Ezio, Desmond zyskał jego zwinność i biegłość w posługiwaniu się bronią. Wkrótce potem miał okazję przetestować swoje zdolności na Templariuszach.

Po pełnej synchronizacji z Ezio Desmond może używać wszystkich jego zdolności, co widać, gdy biega on po Monteriggioni i Koloseum.

Ciekawostki

• Desmond ma grupę krwi A+.
• Modelem Desmonda był Francisco Randez, w angielskiej wersji głosu udzielił mu Nolan North. Co ciekawe, Randez także był barmanem, zanim został modelem. Być może dlatego twórcy gry zdecydowali się dać Desmondowi tę samą profesję.
• Imię Desmond to celtyckie słowo oznaczające „świat”, „człowiek świata”. Nie jest powiązane z imionami jego przodków — Altair oznaczało „lecący”, Ezio oznaczało „orzeł”. Nazwisko Miles z łaciny oznacza „żołnierz”. Pasuje do niego, ponieważ chciał wymknąć się spod kontroli rodziców, by zobaczyć resztę świata, i odnosi się do jego roli w ocaleniu go przed zagładą.
• Desmond jest potomkiem Tych, Którzy Byli Przed Nami, i ludzi. Dowodem na to jest orli wzrok, efekt połączenia tych dwóch ras. Pierwszymi potomkami ludzi i Starożytnej Rasy byli Adam i Ewa, pierwsi Asasyni.
• Desmond ma taką samą bliznę na wardze jak Altair i Ezio, ale nie wiadomo, w jaki sposób ją nabył.

Assassin’s Creed

• Desmond ma 25 lat, gdy odtwarza wspomnienia Altaira, który w 1191 roku również miał 25 lat.
• Historia Desmonda wskazuje na to, że nie chciał być Asasynem, ani nie posiadał żadnych ku temu zdolności, nawet nie próbował uciekać z Abstergo, jednak w komiksie „Assassin’s Creed” nazywa siebie Asasynem, potrafi się skradać i zabijać.

Assassin’s Creed: Bloodlines

• W Animusie podczas sekcji treningowych głos nazywa obiekt odtwarzający wspomnienia Obiektem 17, czyli numerem Desmonda, jednak wątpliwe jest, by był to Miles, ze względu na konflikt czasowy między Assassin’s Creed a Assassin’s Creed II. Jest to jedyny dowód, że gra widziana jest oczami potomka Altaira.

Assassin’s Creed II

• Desmond otrzymuje pod koniec Assassin’s Creed II ukryte ostrze. Poprzedni właściciel nie jest znany, ale umocowanie ostrza jest identyczne jak to, które nosił Giovanni Auditore, a później jego syn Ezio.
• Na końcu gry Desmond potrafi wykonać wspinaczkę ze skokiem, ale w następnej części już nie, aprędkość wspinania ma taką, jak Altair.

Assassin’s Creed: Brotherhood

• Interakcja ze statuą Altaira w Sanktuarium w dowolnym momencie gry powoduje, że Desmond mówi „Hej, masz jakiś problem, Altairze?”, po czym Rebecca zarzuca mu rasizm. Można tę scenkę powtarzać tyle razy, ile gracz chce, po scenkach przerywnikowych.
• We wczesnych projektach Desmond miał na obrazkach brodę taką, jak Ezio. Nie wiadomo jest dlaczego później ją usunięto.
• Na początku, gdy Desmond i Lucy przemierzają tunele, by dostać się do Sanktuarium, zaczynają się kłócić o to, jak dostać się na krawędź. Desmond sugeruje, że jedno wyrzuci drugie w powietrze, by złapać belkę, lecz Lucy odmawia. Jest to nawiązanie do gry Uncharted 2: Among Thieves, w którym protagonista Nathan Drake, któremu także głosu udziela Nolan North, musi często podsadzać swoje żeńskie towarzyszki, by mogły obejść różne przeszkody. Później Lucy i Desmond używają techniki „skoku z katapulty”, tak samo jak w Uncharted 2, by pokonać rozpadliny na drodze.
• Desmond jest nieśmiertelny poza Animusem, potrafi wyjść bez szwanku po skoku z dowolnej wysokości.
• Chociaż przez całą fabułę ma ukryte ostrze, używa go tylko dwukrotnie: pierwszy raz w krypcie rodzinnej Auditore, by obniżyć platformę dla Lucy, a drugi raz w Krypcie pod Koloseum, gdzie przebija jej brzuch.
• Gdy gracz osiągnie 100% synchronizacji w sekwencji 8, można użyć skórki Desmonda do gry w Animusie. Animus twierdzi, że model ten został załadowany z banków pamięci maszyny.
• Identyczną koszulkę, jaką miał Desmond (również dostępną w innym kolorze), można kupić w UbiWorkshop.

Lucy Stillman (ur. 1988) była członkiem Zakonu Asasynów i byłym pracownikiem wydziału genetycznego Abstergo Industries. Pracując dla Abstergo, nadzorując badania pamięci Obiektu 17, jednocześnie przesyłała informacje o ostatnich postępach Asasynom. Gdy Desmond Miles przestał skończył odtwarzać wspomnienia Altaira Ibn-La’Ahada i przestał być potrzebny, Lucy przygotowała jego ucieczkę z siedziby swoich pracodawców. Zabrała go do kryjówki, gdzie rozpoczął trening na Asasyna.

Biografia

Młodość

Nim zaczęła pracować dla Abstergo, Lucy uczęszczała na studia neurologiczne, z których została wydalona za swoje "pseudonaukowe" poglądy na temat pamięci genetycznej. Po tym wydarzeniu rozpaczliwie starała się znaleźć jakąkolwiek pracę, jak to żartobliwie określiła „omal nie została kelnerką”. Z pomocą przyszedł jej Warren Vidic, który zaoferował jej pracę w Abstergo. Lucy z miejca zaakceptowała ofertę i rozpoczęła badania nad Animusem, stając się jego główną projektanktą i autorką większości zastosowanych w nim rozwiązań. Warunki umowy zakazywały jej jednakże opuszczania budynku firmy. Nawiązała pozytywne relacje z kilkoma pracownikami Abstergo, lecz pewnego dnia osoby te, zdawałoby się bez powodu, chciały ją zabić. Z pomocą Lucy ponownie przybył Warren Vidic.

Praca dla Abstergo

Po raz pierwszy spotykamy Lucy, gdy „wyciąga” Desmonda z Animusa, widząc, że jego podświadomość za bardzo się broni, by mogli zobaczyć specyficzny fragment pamięci, który był potrzebny Abstergo.

Między sesjami Lucy wypytywała Obiekt 17, Desmonda Milesa, o jego przeszłość i odpowiadała na jego pytania dotyczące pracy dla Abstergo, próbując nie wyjawiać zbyt dużo. Powiedziała, że nie tylko Desmond nie wraca na noc do domu, i że ona sama jest więźniem w firmie. Opowiedziała, jak kiedyś w przeszłości Abstergo postanowiło ją uciszyć, by nie rozmawiała o Animusie; jednak uratował ją Warren Vidic. Twierdziła, że uratował jej życie tej nocy, chciała, by Desmond nie oceniał doktora Vidica zbyt surowo, ponieważ spoczywała na nim wielka odpowiedzialność.

W późniejszym czasie Lucy zostawiła w szafie Desmonda kod dostępu, by mógł opuszczać pokój. Zostawiła także swój długopis z kodem, który dawał dostęp do jej komputera, gdzie Desmond mógł przeczytać jej emaile. Później powiedziała mu, że ona także jest Asasynką, i że działa pod przykryciem, by dowiedzieć się więcej o planach Abstergo.

Gdy Desmond w końcu odtworzył wspomnienie, o które chodziło Abstergo, szefostwo firmy zdecydowało, że czas się go pozbyć. Lucy zaprotestowała, twierdząc, że Desmond może się im jeszcze przydać, ponieważ w jego pamięci mogło znajdować się więcej danych o lokalizacji Fragmentów Edenu.

Ucieczka do Kryjówki

Kilka godzin po tym, jak Vidic opuścił laboratorium, Lucy wpadła do pomieszczenia z zakrwawioną koszulką, powiedziała Desmondowi, że nie ma czasu do stracenia i ponagliła go, by wszedł do Animusa, by znaleźć ostatniego wspólnego przodka jego i Obiektu 16. Gdy to zrobiła, zabrała rdzeń pamięci i zaczęła uciekać z Obiektem 17. Po drodze pokonali kilku strażników i przedarli się na parking. Tam stanęło im na drodze więcej strażników. Pozbyli się ich, po czym Lucy, dla dobra Desmonda, zapakowała go do bagażnika i ruszyła do kryjówki.

Po zakończeniu jazdy znaleźli się w magazynie. Lucy chciała, by Desmond kontynuował sesje w Animusie, by dzięki efektowi krwi zdobył umiejętności swojego przodka i stał się Asasynem. Desmond zgodził się. Przytuliła go, a później przedstawiła pozostałym Asasynom – starej przyjaciółce Rebecce Crane i Shaunowi Hastingsowi. Sesje w Animusie zaczęły się na nowo. Między nimi Lucy sprawdziła, jak Desmond sobie radzi, każąc mu włączyć system bezpieczeństwa. Rozmawiali wtedy także o innych Asasynach i Templariuszach.

Gdy Desmond odkrył Kryptę pod Watykanem, przeżywając wspomnienia Ezio, rozległ się alarm i agenci Abstergo wdarli się do kryjówki. Lucy prędko rzuciła Desmondowi Ukryte Ostrze i pobiegli zatrzymać przeciwników, gdy Rebecca i Shaun pakowali sprzęt. Gdy zbiegli na dół, Warren Vidic zaczął przypominać Lucy, że uratował jej życie i że jest rozczarowany jej zdradą. Lucy i Desmond podjęli walkę ze strażnikami Abstergo, a gdy ich pokonali, Warren odjechał, grożąc, że to nie koniec. Asasyni zapakowali sprzęt do samochodu i ruszyli w stronę gór, do następnej kryjówki. Podczas jazdy Desmond kontynuował sesje w Animusie, gdzie szukał większej ilości wskazówek. Tymczasem Lucy analizowała notatki z sesji, próbując zrozumieć, co „bogini” Minerwa miała na myśli, mówiąc, że zaczyna dziać się to, czego się obawiała.

Poszukiwanie Jabłka

Po długiej podróży Asasyni przybyli do współczesnego Monteriggioni. Lucy i Desmond musieli znaleźć podziemne przejście do Sanktuarium pod Willą Auditore, by otworzyć je dla Rebecci i Shauna.

Desmond odtworzył ostatnie wspomnienia Ezio i odkrył, że ten ukrył Rajskie Jabłko w krypcie pod Koloseum. Asasyni udali się tam i otworzyli komnatę z artefaktem. Gdy Desmond dotknął Jabłka, Junona przejęła nad nim kontrolę i kazała mu dźgnąć Lucy Ukrytym Ostrzem, ponieważ „ścieżka musi zostać otwarta, a szale powinny zostać zrównoważone”.

Dalsze losy Lucy Stillman pozostają nieznane.

Osobowość

W przeciwieństwie do Warrena Vidica, Lucy jest ciepłą, miłą osobą. Zawsze ma dla nas słowa otuchy i okazuje sympatię Desmondowi, chociaż czasem bywa on poirytowany. Kiedy Warren naciskał, by Desmond eksplorował swoją pamięć w Animusie intensywniej, Lucy powstrzymywała go, upraszając Vidica, by pozwalał Desmondowi odpocząć, okazując tym samym troskę o zdrowie Obiektu.

Lucy była także sprytna i zaradna, dzięki temu, że zamrażała obraz z kamer, Desmond mógł nocami swobodnie poruszać się po laboratorium. Była jednak pod presją i martwiła się, czasem się irytowała. Była bardzo wrażliwa, dotknęła ją śmierć jej kolegów, szczególnie przyjaciółki Leili Marino, to, że Obiekt 16 postradał zmysły, a później śmierć dwóch grup Asasynów (osiem osób), które działały w terenie.

Ciekawostki

• Modelem Lucy jest Kristen Bell, która także użyczyła jej głosu.
• Imię Lucy oznacza „Światło”. Nie wiadomo, czy miało to odzwierciedlać jej charakter.
• Osiągnięcie „Rozmówca” można odblokować w Assassin’s Creed na Xbox360, rozmawiając z Lucy za każdym razem, gdy Desmond opuszcza Animusa. Jednak Desmond musi wyczerpać wszystkie opcje dialogowe, aż Lucy zacznie mówić, że jest zajęta, albo pytać, czy nie jest zmęczony.
• W Assassin’s Creed II Lucy prowadzi samochód przypominający Mercedesa CLS.
• Model Lucy zmienił się znacząco w grach. W pierwszej części Assassin’s Creed ubrana jest w stosowny, elegancki ubiór do pracy. W Assassin’s Creed II jej ubranie jest luźniejsze, ma bardziej kształtną figurę, nieco zmienioną twarz i fryzurę, większe oczy, makijaż. Kolor oczu zmienił się z niebiesko-szarych na niebieskie. W Assassin’s Creed: Brotherhood znów zmienił się jej wygląd, jest bardziej podobna do Lucy z pierwszej części. Na ubranie z Assassin’s Creed II ma nałożoną brązową kurtkę.
• W Assassin’s Creed II okazało się, że Lucy znakomicie walczy wręcz: powaliła wielu strażników, którzy stanęli jej na drodze podczas ucieczki z Abstergo, a później w Kryjówce. W Assassin’s Creed: Brotherhood Lucy potrafi równie swobodnie korzystać z free-runningu, co Desmond i jego przodkowie.
• Podejrzewa się, że między nią a Desmondem zrodziło się uczucie. Okazuje mu przywiązanie przez swoją troskę o jego zdrowie, przytulanie i mówienie, że cieszy się, że jest z Asasynami. W Assassin’s Creed: Brotherhood w jednym z emaili od Williama M. jest napisane, że Lucy nie powinna chronić Desmonda przed niebezpieczeństwami bez względu na to, co do niego czuje.
• W Assassin’s Creed: Brotherhood Lucy gra w Project Legacy – na jednym z monitorów widać odtwarzane wspomnienia Mario Auditore.
• Hasło do skrzynki email Lucy to „Juno57” – ciekawostką jest to, że właśnie Juno kazała Desmondowi dźgnąć Lucy Ukrytym Ostrzem.
• Gdy Desmond rozmawia z Lucy poza Willą Auditore w Assassin’s Creed: Brotherhood, Lucy twierdzi, że poświęciła blisko dziesięć lat swojego życia na szukanie Fragmentów Edenu. Oznacza to, że zaczęła poszukiwania, gdy miała 14 lat.

Ezio Auditore da Firenze (ur. w 1459 roku) - florencki szlachcic z czasów włoskiego Renesansu, nieznany większości historyków i filozofów, główny członek Zakonu Asasynów. Potomek Altaïra Ibn-La'Ahada, przodek Desmonda Milesa i Obiektu 16. Ezio był nieświadomy swego dziedzictwa póki nie ukończył 17 lat, kiedy jego ojciec i bracia zostali straceni. Ezio uciekł z rodzinnego miasta Florencji i znalazł schronienie w Willi Auditore w Toskanii, w mieście Monteriggioni.

Dowiedziawszy się o swoim dziedzictwie od swojego wuja Mario Auditore, Ezio rozpoczął swój trening Asasyna, jak również misję wzięcia odwetu na Wielkim Mistrzu Zakonu Templariuszy, Rodrigo Borgii, który skazał jego ojca i braci na śmierć. W czasie wykonywania tego zadania Ezio zdołał nie tylko zebrać wszystkie strony Kodeksu Altaïra, ale także uratować Florencję, Wenecję, a później Rzym od Templariuszy. Dzięki niemu Krzysztof Kolumb mógł popłynąć do „Nowego Świata”. Podczas wyzwalania Rzymu spod kontroli Borgii pomógł rozprzestrzenić się Renesansowi i ideałom Asasynów dotyczącym niepodległości i wolnej myśli w całych Włoszech.

Wkrótce po śmierci Rodrigo Borgii w 1503 roku Ezio został wyznaczony na Wielkiego Mistrza, albo „Il Mentore” Zakonu Asasynów.

Biografia

Młodość

Ezio Auditore da Firenze urodził się we Florencji 24 czerwca 1459 roku. Był drugim synem Giovanniego i Marii Auditore. Do 17 roku życia żył w luksusie jako szlachcic, nieświadom, że jego ojciec należy do Zakonu Asasynów. W młodości został uczniem wielkiego bankiera, Giovanniego Tornabuoni, by nauczyć się bankowości, zeby mógł prowadzić w przyszłości bank Auditore.

W 1476 roku Ezio, jego brat Federico i przyjaciele rodziny wdali się w bójkę z Vieri de’ Pazzi i jego gangiem. Ezio pokonał kilku przeciwników, ale Vieri uciekł, zanim spotkali się na "bolu bitwy". Na początku całej awantury Ezio zostałtrafiony w twarz kamieniem rzuconym przez Vieri, skutkiem czego jego warga została rozcięta. Federico zadecydował, żeby udać się z tym do doktora. Po przeszukaniu kilku pokonanych ludzi, dwaj bracia po dachach pobiegli do medyka.

Po opatrzeniu rany, Federico zaproponował bratu wyścig na szczyt dachu pobliskiego kościoła. Ezio wygrał, dotarwszy na metę dzięki swoim imponującym umiejętnościom wspinania sie. Bracia wspólnie wdrapali się na kościelną wieżę i z jej szczytu podziwiali wieczorną panoramę Florencji. Patrząc z wysokości budowli, Ezio dostrzegł światło w oknie domu, w którym mieszkała Cristina Vespucci. Zeskoczywszy z wieży, poszedł do niej i spędził z nią noc. Rankiem przyłapał go ojciec dziewczyny i Ezio musiał uciec przed grupą goniących go strażników. Gdy zgubił pościg, spotkał się ze swoim ojcem przed Pałacem Auditore. Giovanni skarcił go, ale później zmiękł, przyznając, że Ezio przypomina mu jego samego, gdy był młody. Kończąc rozmowę, polecił Ezio dostarczyć kilka listów.

Po powrocie do domu Ezio zastał siostrę płaczącą po stracie swojego chłopaka, Duccio, który okazał się niewierny. Młody Auditore postanowił się z nim rozmówić, a gdy zobaczył go z inną dziewczyną, pobił go i kazał mu się trzymać z daleka od jego siostry. Wróciwszy do domu, zastał swojego młodszego brata Petruccio na zewnątrz i został przez niego poproszony o przyniesienie kilku piór z dachu. Kiedy Petruccio dostał pióra, matka Ezio, Maria, poprosiła o pomoc w przyniesieniu obrazów młodego artysty, Leonarda da Vinci, któremu patronowała. Po drodze do domu Ezio i Leonardo rozmawiali ze sobą i zaprzyjaźnili się — przyjaźń ta przetrwała do końca ich życia.

Po powrocie do domu Giovanni poprosił Ezio o dostarczenie do jego wspólników dwóch listów i zabrania przesyłki z gołębnika. Młodzieniec niezwłocznie udał się wypełnić polecenie. Szybko okazało się, że adresatami byli dziwni ludzie — przedstawiciel złodziei z towarzyszącą mu kurtyzaną oraz najemnik. Ezio nie mógł jednak z nimi porozmawiać, gdyż szybko go zostawili. Zabrał list z gołębnika, ale po powrocie do domu okazało się, że został on przeszukany i zdewastowany. W środku nie było ani jego ojca, ani braci, a jego siostra i matka ukrywały się razem ze służącą, Anettą . Dowiedziawszy się, że straż miejska dostała rozkaz aresztowania Giovanniego i jego synów, Ezio udał się do Palazzo della Signoria, więzienia, gdzie przetrzymywani byli pojmani Auditore. Wspiąłwszy się na budynek, do okna celi Giovanniego, Ezio porozmawiałz nim. Ojciec polecił mu on znaleźć w jego biurze ukrytą skrzynię i zabrać całą jej zawartość, a także dostarczyć zapieczętowany list do Uberto Alberti, osobistego asystenta Lorenzo de’ Medici i bliskiego przyjaciela rodziny Auditore. Ezio zrobił jak mu kazano. Przebrawszy się w strój ojca, zabrał list zawierający szczegóły spisku przeciwko Florencji i rodzinie Auditore. Zaniósł dokument do Uberto Alberti, który powiedział, że dzięki tym informacjom rodzina Giovanniego zostanie zwolniona następnego dnia, bo list jest dowodem ich niewinności. Ezio, nieco uspokojony tą wiadomością, udał się do domu Cristiny Vespucci, gdzie spędził noc. Następnego dnia wrócił pod Palazzo della Signoria, gdzie okazało się, że Alberti przewodzi straceniu Auditore. Przyglądał się mu cały czas tajemniczy osobnik, którym później okazał się Rodrigo Borgia, będący także w domu Alberti poprzedniej nocy. Giovanni utrzymywał, że jest niewinny i powoływał się na dokument dostarczony przez Ezio, jednak Alberti zaprzeczył, by była to prawda. Ezio krzyknął, że Alberti kłamie, ale jego wysiłki, by powstrzymać egzekucję, były próżne. Mógł tylko bezsilnie się przyglądać, jak jego ojciec i bracia zostają powieszeni. Kiedy próbował dotrzeć do szafotu, Alberti rozkazał strażnikom pojmać i zabić Ezio. Przyjaciel Giovanniego, złodzie,j któremu poprzedniego dnia młodzieniec dostarczył list od ojca, kazał mu brać nogi za pas. Młody Auditore uciekł i znalazł schronienie w domu publicznym prowadzonym przez siostrę jego służącej Annetty, Paolę.

Dziedzictwo

Ezio nie wiedział, że Paola jest Asasynką. Zgodziła się ona pomóc mu w dokonaniu zemsty, szkoląc go, jak przetrwać w mieście jako wyjęty spod prawa — nauczyła go kradzieży kieszonkowej i wtapiania się w tłum. Odesłała później Ezio do Leonardo da Vinci, by naprawił Ukryte Ostrze Giovanniego Auditore. Ezio był jednak obserwowany. Strażnik zapukał do warsztatu Leonardo, zażądał, by ten wyszedł i próbował od niego wyciągnąć miejsce pobytu Ezio. Młody Auditore tymczasem zakradł się za jego plecy i wbił w nie świeżo naprawione ukryte ostrze.

Ezio, uzbrojony w nowe narzędzie, poszedł skrycie za Uberto i Lorenzo na dziedziniec Bazyliki Świętego Krzyża, gdzie odbywała się wystawa Verrochio. Po dostaniu się w pobliże Uberto zadał mu w szale kilka ciosów ostrzem w pierś, ogłaszając z dumą, że Auditore jeszcze żyją. Po zabiciu Alberti zabrał mu dokumenty skradzione jego ojcu. Zabrał także list napisany do żony i syna Uberto. Postanowił oddać go adresatom, nie chcąc się zniżać do poziomu Alberti.

Jako najbardziej poszukiwany człowiek we Florencji, Ezio uciekł z miasta wraz z matką i siostrą, mając nadzieję na ucieczkę do Hiszpanii, po zatrzymaniu się na krótko w rodzinnej willi Auditore w mieście Monteriggioni. Podczas podróży zaatakował ich Vieri de’ Pazzi wraz ze swoim gangiem, ale na szczęście zjawił się wuj Ezio, Mario, ze swoimi najemnikami. Mario uświadomił bratankowi, że Asasyni istnieją; próbował wprowadzić go do Zakonu, ujawniając, że wielu jego przodków, w tym Giovanni, było jego częścią. Jednak Ezio nie chciał być Asasynem, chciał jedynie jechać dalej, do Hiszpanii, by zapewnić bezpieczeństwo siostrze i matce. Mario wymusił na nim trening, by mógł sobie poradzić w drodze, a później, kiedy już Ezio opanował podstawy walki, Mario był zły, że jego bratanek nadal myśli o ucieczce. W furii ruszył do San Gimignano, gdzie przebywał Vieri de’ Pazzi, próbując uwolnić Monteriggioni od ataków jego podwładnych. Ezio czuł się winny, wiedząc, że to jego obecność była powodem tych napaści, więc ruszył za wujem do San Gimignano, by mu pomóc.

Kiedy Ezio przybył na obrzeża miasta, dołączył do Mario i jego najemników. Poczekali do zapadnięcia nocy, po czym utorowali sobie drogę do Vieri de’ Pazzi, zabijając strażników strzegących bramy miasta. Ezio został świadkiem spotkania Rodrigo Borgii, Jacopo de’ Pazzi, Francesco de’ Pazzi i Vieri. Kiedy ruszał za swoim wrogiem, Mario i najemnicy walczyli ze strażnikami w mieście. Ezio udało się pokonać Vieri na szczycie baszty obronnej. Po walce próbował wyciągnąć z niego kilka informacji, ale usłyszał tylko szyderstwa. Wściekły, zaczął szarpać zwłokami Vieri, ale wtedy zjawił się Mario, nakazując Ezio okazać nieco szacunku, by nie stawał się taki, jak jego przeciwnicy.

Zatargi z rodziną Pazzi

Po śmierci Vieri Ezio wrócił do Florencji w 1478 roku. Tam dostał informacje od La Volpe, dzięki którym podsłuchał, co planują Templariusze. Chciał zapobiec przewrotowi de’ Pazzi i uratować Lorenzo de’ Medici i jego brata Giuliano. Niestety, nie zdążył ocalić Giuliano, ale zapobiegł zabiciu Lorenzo, władcy Florencji, i przywrócił jego rodzinie dobre imię. Jednak Pazzi udało się zrealizować plan, gdyż doprowadzili miasto do stanu wojny domowej. Ezio, odeskortowawszy Lorenzo do jego palazzo, gdzie dowiedział się od jego lejtnanta Poliziano, że Francesco de’ Pazzi przebywa na Piazza della Signoria. Gdy oddziały Pazzi i Medici walczyły ze sobą na ulicach, Ezio zdołał dotrzeć do Francesco i zabić go, po czym —rozebranego — zwiesił z murów, gdzie zobaczyła go ludność miasta. Jacopo de’ Pazzi i kilku innych konspiratorów zdołali uciec. Wkrótce po tym wydarzeniu Medici publicznie przywrócił dobre imię rodzinie Auditore i dostarczył Ezio listę nazwisk konspiratorów, którzy uciekli.

Dowiedziawszy się, że konspiratorzy udali się do San Gimignano, Ezio wyśledził i zabił Antonio Maffei, Stefano da Bagnone, Bernardo Baroncelli i Francesco Salviati, wyciągając z każdego z nich informacje o miejscu pobytu Jacopo de’ Pazzi. Dzięki temu znalazł go w starym, zniszczonym rzymskim amfiteatrze. Tam Ezio podsłuchał rozmowę między Jacopo, Rodrigo Borgią i weneckim najemnikiem, Emilio Barbarigo. Borgia ciężko ranił Jacopo za niepowodzenie w przejęciu Florencji, a następnie oznajmił, że wie o obecności Ezio. Kiedy uciekał z Emilio, Ezio musiał uwolnić się od strażników, po czym litościwie dobił umierającego Jacopo.

Podróż do Wenecji

Kiedy spisek Pazzi został zakończony, Ezio wrócił do Lorenzo w 1480 roku i opowiedział o swoim sukcesie. Zanim opuścił miasto i wyjechał do Wenecji, dostał prezent — pelerynę Medici, dzięki której strażnicy przestali zwracać na niego uwagę. Ezio udał się do warsztatu Leonardo, by dowiedzieć się, że artysta sam wyjechał do Wenecji. Spotkawszy go po drodze, w Apeninach, pomógł mu naprawić powóz, po czym razem udali się do Forli, ledwo uchodząc Templariuszom nasłanym na nich przez Rodrigo Borgię.

Po dotarciu do Forli rok później ta dwójka dotarła do doków miasta, skąd mieli wypłynąć statkiem do Wenecji. Przeszkodą okazał się brak glejtu — odpowiedniej prgdziepustki — bez której Ezio nie mógł wejść na pokład. Jego wyprawa zawisła na włosku, jednak w tym momencie usłyszał krzyki szlachcianki uwięzionej na zalanych terenach wokół miasta. Szybko ruszył jej na pomoc i "odwiózł ją" łodzią na brzeg. Kobieta przedstawiła się jako Caterina Sforza i przekonała pracownika doków, by pozwolił Ezio płynąć do Wenecji.

Dotarłszy do celu, Ezio i Leonardo zostali oprowadzeni po mieście przez Alvise. Po odprowadzeniu przyjaciela do jego nowej pracowni,Ezio wrócił pod dobrze strzeżony Palazzo Emilio Barbarigo, widzainy podczas krótkiego zwiedzania. Próbował ustalić, którędy mógłby dostać się do wnętrza budynku, ale na próżno. Nagle ktoś go popchnął i Ezio zobaczył grupę złodziei próbujących bez powodzenia dostać się do Palazzo. Była wśród nich kobieta, Rosa, która spróbowała wspiąć się po murze, ale została trafiona w nogę przez jednego z łuczników stacjonujących na dachach. Ezio ruszył jej na pomoc. Pomimo trudności ucielki strażnikom i dotarli do bezpiecznej kryjówki, gdzie Ezio poznał przywódcę weneckiej gildii złodziei, Antonio. Wspólnie opracowali plan przeciwko Emilio Barbarigo, mający na celu wyzwolenie dzielnicy kupieckiej.

Wykonanie planu zajęło cztery lata. Ezio poznał w tym czasie imię kolejnego konspiratora Templariuszy, Carlo Grimaldi. Pracownik rządu i członek Rady Dziesięciu, Carlo był bliski Giovanniemu Mocenigo, weneckiemu doży. Miał nadzieję przekonać go do sprawy Templariuszy. Podsłuchując kolejne spotkanie Borgii i Carlo, Ezio dowiedział się o planie otrucia doży i zastąpienia go Marco Barbarigo. Po powrocie do Antonio. wspólnie zaczęli szukać wejścia do Palazzo Ducale: przez główną bramę, tylne ściany, a nawet przez przejście przez Bazylikę Świętego Marka, jednak każdą drogę coś blokowało. Po powrocie na plac przed Palazzo Antonio z irytacją stwierdził, że tylko ptaki mogą dostać się do pałacu doży, co przypomniało Ezio o projekcie maszyny latającej Leonardo, którą widział, kiedy jechał do Forli. Po niezbyt udanym locie próbnym Leonardo wpadł na pomysł, jak przedłużyć długość lotu, by Ezio dotarł do celu.

Po usunięciu strażników miejskich z czterech różnych lokacji, złodzieje Antonio rozpalili ogniska w całym mieście, dzięki którym Ezio mógł nabierać dodatkowej wysokości lecąc maszyną Leonardo do Palazzo Ducale. Plan zadziałał, Ezio dotarł do Palazzo, ale za późno, by ocalić dożę. Carlo wybiegł, krzycząc, że Ezio zabił dożę, ale zginął wkrótce potem z rąk Asasyna. Niestety, w ten sposób Ezio został zmuszony do ucieczki przed strażnikami i stał się poszukiwany w Wenecji.

W 1486 roku wrócił do warsztatu Leonarda, by prosić o pomoc. Został skierowany do Siostry Teodory, właścicielki domu publicznego, gdzie często przebywał Antonio. Spotkawszy się z nimi, Ezio zaczął planować zabójstwo Marco Barbarigo. Za namową Teodory wziął udział w czterech konkurencjach, by wygrać złotą maskę, dzięki której mógłby wejść na prywatne przyjęcie Marco. Udało mu się pokonać wszystkich konkurentów, ale Silvio Barbarigo i osobisty ochroniarz Marco, Dante Moro, oszukiwali i przekupili sędziego, by nagroda przypadła Dante. Ezio po naradzie z Teodorą i Antonio ukradł maskę Dante, dostał się na przyjęcie doży i zabił go nową bronią — ukrytym pistoletem. W ten sposób nowym dożą mógł w legalny sposób zostać Agostino Barbarigo, nie związany z Templariuszami, sojusznik Antonio.

Pod koniec wykonywania zadania Ezio wyśledził Silvio Barbarigo i Dante Moro, którzy okupowali Arsenał Portowy wraz ze swoimi najemnikami. Asasyn musiał zebrać własnych ludzi, więc został skierowany do przywódcy najemnikow, Bartolomeo d’Alviano, ale okazało się, że siedziba Bartolomeo została zaatakowana, a on sam i jego bojownicy schwytani. Ezio szybko ich odnalazł i uwolnił, a kiedy przywódca najemników dowiedział się, jaki jest cel jego, bardzo chętnie zadeklarował się pomóc w zniszczeniu Silvio. Po podążeniu za Templariuszami aż do Arsenału, Ezio przypuścił szturm na budynek z pomocą Bartolomeo i jego ludzi, zabił Dante Moro i Silvio Barbarigo w walce. Był zaskoczony, że plan usunięcia doży miał na celu jedynie odwrócenie uwagi, by Templariusze spokojnie mogli odpłynąć na Cypr. Powód ich wyprawy był ściśle tajny.

Hiszpan i Jabłko

Dwa lata później Ezio znów usłyszał o statkach Templariuszy, w dniu swoich 29 urodzin, kiedy Rosa przyniosła mu dokument, w którym szczegółowo opisany był powrót statków tego dnia. Prześlizgując się do Arsenału, Ezio zauważył żołnierza Templariuszy niosącego Fragment Edenu ze statku i kierującego się ku bazie Templariuszy w mieście. Poszedł za żołnierzem i wykorzystując okazję, skrycie zabił go i przebrał się w jego strój, a następnie zaniósł Jabłko do Rodrigo Borgii. W końcu mógł się zmierzyć z człowiekiem odpowiedzialnym za śmierć jego ojca i braciWytknął mu, że oczekiwany „prorok” nie pojawił się, jak było to opisane w przepowiedni w Kodeksie. Borgia odparł, że to on jest prorokiem, po czym zaczął walkę z Ezio. Nie trwało długo, nim Ezio pokonał Borgię, ale ten wezwał swoje straże i zaczął drwić z Asasyna, że jego ludzie nie zdołali się pojawić.

W tym momencie jednak przybyli Mario Auditore, Antonio, Paola, Teodora, La Volpe i Bartolomeo d’Alviano. Pomogli Ezio w walce, po czym wyjawili mu, że są Asasynami. Gdy na miejsce przybył też Niccolo Machiavelli okazał się, że to Ezio jest oczekiwanym „prorokiem” i że przez ostatnie dziesięciolecie wszyscy razem pracowali, by wprowadzić go do Zakonu Asasynów. Nocą wszyscy spotkali się znów na jednej z weneckich wież i przeprowadzili ceremonię przystąpienia do Bractwa.

Czas na bagnach Forli

Wkrótce po tym Ezio spotkał się z Mario i Niccolo, a następnie udał się do warsztatu Leonardo w nadziei, że wynalazca rzuci nieco światła na tajemniczy artefakt zwany przez Rodrigo Borgię „Jabłkiem”. Leonardo zbadał niezwykłe urządzenie i stwierdził, że metal, z jakiego jest ono wykonane, nie istnieje i że projekt artefaktu jest niezwykle zaawansowany, mimo jego wieku. Ezio dotykając Jabłka niechcący uruchomił urządzenie, które zaczęło świecić i pokazywać dziwne, holograficzne obrazy. Po dezaktywacji urządzenia Niccolo powiedział, że już zaplanował, że Fragment Edenu będzie przechowywany w Rocca di Ravaldino, chroniony przez sojusznika Asasynów, Caterinę Sforzę. Machiavelli i Ezio spotkali się z Cateriną w Romanii, tuż za murami Forli. Po krótkiej rozmowie o Jabłku cała trójka wróciła do miasta, które, jak się okazało, zostało napadnięte przez braci Orsi: Checco i Ludovico.

Kiedy grupa walczyła przy bramie miasta, Ezio znalazł tajne przejście i otworzył bramę, pozwalając wszystkim na dotarcie do Cytadeli. Gdy dotarli do Rocca di Ravaldino, okazało się, że dzieci Cateriny, Ottaviano i Bianca, znalazły się w rękach braci Orsi. Ezio zostawił Jabłko Caterinie i poszedł szukać dwójki jej pociech.

Ezio znalazł i pokonał strażników strzegących Bianki, ta z kolei powiedziała mu, gdzie jest przetrzymywany jej brat, Ottaviano. Gdy dziewczynka biegła do miasta, Ezio wspiął się na latarnię, na szczycie której Ludovico pilnował syna Cateriny. Asasyn uwolnił dziecko, ale dowiedział się, że porwanie miało na celu tylko odwrócić ich uwagę, by bracia mogli ukraść Jabłko. Ezio szybko wyśledził i zabił także Checco Orsi i jego ludzi. Odzyskawszy artefakt, Asasyn pozwolił sobie na chwilę nieuwagi, co wykorzystał Checco i ostatniem sił wbił mu nóż w brzuch. Zraniony, Ezio zemdlał, upuszczając Fragment Edenu. Zanim stracił przytomność, zobaczył mnicha z brakującym palcem, który podniósł Jablko i odszedł, mimo protestów Asasyna.

Strażnicy znaleźli później Ezio przy zwłokach Checco i zabrali go do Forli, gdzie Caterina opiekowała się nim, póki nie wyzdrowiał. Kiedy odzyskał świadomość, zaczął wyjaśniać Caterinie, że Jabłko zabrał jakiś mnich w czarnych szatach. Caterina poradziła, by poszukał go w kościele za murami miasta. Ezio poznał tam Brata O’Callahana, który poradził mu, by przeszukać San Vincenzo w centrum Forli. Udawszy się na wskazane miejsce, spotkał się z Opatem, który rozpoznał w Ezio zabójcę Stefano de Bagnone i zaczął uciekać. Szybko jednak został złapany, a kiedy Ezio przekonał go, że nie ma zamiaru go zabić, Opat wyjawił, kim jest mnich o dziewięciu palcach — Girolamo Savonarola.

Podróż w Hiszpanii

Kiedy Ezio próbował znaleźć Savonarolę, jeden ze złodziei powiedział mu, żeby spotkał się z Antonio w Gildii Złodziei w Wenecji. Po dotarciu na miejsce Ezio zastał Antonio w towarzystwie pewnego człowieka, Luisa de Santángela. Luis szukał dobrego „zabójcy”, który przypilnowałby spotkania jegoprzyjaciela, Krzysztofa Kolumba, ale Ezio nie był zainteresowany. Dopiero kiedy dowiedział się, że na spotkaniu będzie także Rodrigo Borgia, udał się na miejsce, gdzie okazało się, że to pułapka. Ocalił Krzysztofa, który opowiedział mu o tym, że Rodrigo był zainteresowany jego podróżą na zachód. Wkrótce potem Ezio znów rozmawiał się z Antonio, który przekazał mu, że Luis i Krzysztof chcą się z nim spotkać w dzielnicy ogrodów.

Wyjawili mu, że Templariusze są w posiadaniu atlasu Krzysztofa, zawierającego plany podróży. Ezio odzyskał atlas i przyniósł go zleceniodawcom. Luis poinformował Ezio o istnieniu Asasynów w Hiszpanii, którzy byli przetrzymywani przez Generała Hiszpańskiej Inkwizycji, Tomasa de Torquemada. Sądząc, że to jego obowiązek, by ich uratować, Ezio przerwał swoje poszukiwania Jabłka i wyruszył do Hiszpanii, ale wcześniej Antonio dał mu dwa nazwiska osób, z którymi miał się skontaktować.

Po przybyciu do Hiszpanii i straceniu na krótko miecza skradzionego przez złodzieja, Ezio poszedł na spotkanie z pierwszym kontaktem. Kiedy dotarł na miejsce, poznał człowieka, który przedstawił się jako Raphael Sanchez, Asasyn. Poinformował on Auditore, gdzie jest przetrzymyany pierwszy z ich uwięzionych Braci. Ezio ruszył mu zatem na ratunek. Zanim młodzieniec został spalony przez Inkwizycję, Asasyn zabił strażników i uwolnił go. Po powrocie Raphael wyjawił, że Gaspar Martinez dostał rozkaz od Torquemady, by uwięzić Asasynów. Ezio znalazł Gaspara, Torquemadę i strażników otaczających schwytanego Asasyna.

Torquemada powiedział więźniowi, że to Rodrigo Borgia kazał mu aresztować Asasynów w Hiszpanii, ponieważ byli oni „niewierni” religii katolickiej. Gdy strażnik zabił Asasyna, grupa rozdzieliła się, Gaspar został bez ochrony. Ezio przyszedł do niego i spytał, co on wie o Templariuszach, ale Gaspar wykazał się ignorancją i odparł, że zniknęli oni dwa wieki temu. Zginął cicho od ostrza Ezio, który przeszukał ciało i znalazł listę nazwisk sześciu innych Asasynów.

Po uwolnieniu pierwszego człowieka z listy Ezio zaprowadził ich do Raphaela i powiedział mu o innych nazwiskach. Jednak pozostali Asasyni byli przetrzymywani w Saragossie.

Dotarłszy do Saragossy Raphael powiedział Ezio, żeby znalazł Konkwistadora Inkwizycji, Pedro Llorente, którego trybunał miał mieć spotkanie na końcu miasta. Po przybyciu na miejsce okazało się, że Torquemada był tam również obecny. Kiedy jeden z Asasynów był sądzony, po tym, jak odmówił on nawrócenia się i wyspowiadania, został zabity. Ezio podsłuchał dalszą rozmowę i dowiedział się, że Torquemada dostał rozkaz od Rodrigo Borgii, by aresztować Asasynów. Pospieszył, by znaleźć innych członków Bractwa. Czterech z nich znajdowało się w katakumbach. Ostatni był w kościele. Po odprowadzeniu ich w bezpieczne miejsce, Ezio zabił Pedro Llorente. Po powrocie do Raphaela oznajmił, że chce wrócić do Włoch. Tymczasem okazało się, że Rpahael nadal potrzebuje pomocy w walce z Inkwizycją w Granadzie. Ezio zgodził się pomóc zabić szpiega Templariuszy w mieście i dowiedział się przy okazji, że Luis Santangel także jest Asasynem.

Kiedy następnym razem Ezio próbował wrócić do Włoch, znów przeszkodzili mu Templariusze. Musiał bronić siebie i Luisa, ale Raphael został schwytany. Ezio uratował go i zaczął infiltrować fortecę Torquemady. Ten ostatni uciekł, ale Ezio musiał pilnie zająć się Rajskim Jabłkiem, więc go nie ścigał. W końcu wrócił do Włoch, ale przed wyjazdem poprosił Luisa i Raphaela, by dali mu znać, kiedy Krzysztof wróci z wyprawy do „Nowego Świata”.

Stos próżności

Po śmierci Lorenzo de’ Medici Savonarola z łatwością przejął kontrolę nad Florencją przy pomocy Rajskiego Jabłka. Dzięki jego sile, nauczał florencką ludność, że osobisty majątek i wiedza stanowią różnicę między bogatymi a biednymi. W związku z tym rozkazał spalić wszystko, co było renesansowe, w Ogniskach Próżności.

Ezio i Niccolo Machiavelli chcieli powstrzymać rządy Savonaroli z pomocą dwóch innych Asasynów, Paoli i La Volpe. Ezio zaczął eliminować zwolenników mnicha, których wola zostałą mu całkowicie podporzdkowana, podczas gdy Niccolo, Paola i Volpe organizowali bunt w mieście. Po zlikwidowaniu wszystkich fanatków Savonaroli, rozwścieczony tłum buntowników ruszył na Palazzo Pitti, gdzie rezydował mnich. Savonarola próbował użyć Jabłka, by stłumić bunt, ale zanim zdążył to zrobić, Ezio rzucił w jego stronę nożem, wytrącając mu Jabłko z ręki. W powstałym chaosie jeden ze strażników służących Borgii podniósł Jabłko (Templariusze także próbowali, bez powodzenia, odzyskać Fragment Edenu). Ezio ruszył za strażnikiem, zabił go i odzyskał Jabłko. Savonarola został skazany na śmierć w taki sam sposób, w jaki pozbywał się wiedzy miasta: miał być spalony na stosie na Piazza della Signoria. Ezio jednak nie pozwolił mu zbyt długo cierpieć katuszy.

Skoczył na platformę egzekucyjną i dobił Savonarolę. Później przemówił do oszołomionego tłumu, każąc każdemu człowiekowi podążać własną ścieżką i polegać na własnych przemyśleniach i wnioskach, a nie robić to, co każą im ci, którzy mają władzę. Po wygłoszeniu mowy, Ezio opuścił miejsce zdarzenia wraz z Mario, Niccolo, Paolą i La Volpe, gotów do odkrycia prawdy ukrytej w Jabłku.

Podróż do Watykanu

W następnym roku, 1499, Asasyni znów zebrali się w Willi Auditore z Fragmentem Edenu i kompletnym Kodeksem. Używając tych dwóch rzeczy odkryli lokalizację krypty w Rzymie, a dokładniej pod Watykanem. Niestety, Rodrigo Borgia został papieżem w 1492 roku, choć Mario podejrzewał, że mógł to osiągnąć tylko dzięki papieskiemu pastorałowi, innemu Fragmentowi Edenu. Ezio wyruszył do Rzymu, by zabić Rodrigo Borgię.

Przedarłszy się przez całe Passetto di Borgo, Ezio dostał się do Kaplicy Sykstyńskiej i skoczył na Rodrigo z wysoka. Kiedy miał już zadać ostateczny Ios, Rodrigo zaskoczył go swoim Pastorałem Papieskim. Za jego pomocą odrzucił Asasyna w tył i wyssał energię z tych, którzy byli w pomieszczeniu. Ponieważ Ezio miał Jabłko, był niewrażliwy na działanie Pastorału. Rozpoczął się pojedynek. Auditore wykorzystał tę samą metodę, co Al. Mualim w 1191 roku podczas walki z Altairem, wytwarzając swoje iluzoryczne kopie. Zdawało się, że Ezio ma przewagę nad Rodrigo, jednak papież miał w zanadrzu jeszcze inne sztuczki. Zabrał Asasynowi Jabłko i dźgnął go w brzuch, a potem zostawiając go na śmierć, ruszył do Krypty. Ezio jednak szybko odzyskał siły i zopbaczył, jak Rodrigo na próżno próbuje otworzyć tajemne wejście. Zostawiając wszelką broń, Auditore wyzwał Borgię na pojedynek w ostatecznej bójce na pięści. W końcu położył ręce zarówno na Pastorale, jak i na Jabłku. Oszczędził życie Mistrza Templariuszy mówiąc, że jego zemsta się dokonała, a zabicie go nie przywróci życia jego bliskim.

Po wejściu do Krypty Ezio doznał szoku, gdy pojawił się przed nim hologram indywiduum, które przedstawiło się jako Minerwa, przedstawicielka Tych, Którzy Byli Przed Nami. Kiedy hologram zaczął mówić, Asasyn szybko przekonał się, że jego słowa nie są skierowane do niego, lecz do kogoś o imieniu Desmond. Później Minerwa zniknęła bez wyjaśnienia, Ezio był jeszcze bardziej skonfundowany.

Po spotkaniu w Krypcie Asasyn wrócił do Monteriggioni wraz z Mariem, który przybył do Rzymu, by pomóc bratankowi. Podczas podróży Ezio podzielił się z wujem tym, co usłyszał od Minerwy, ale wkrótce zdał sobie sprawę, że jego własna walka dobiegła końca. Wieczorem Ezio zrelacjonował wydarzenia z Krypty Machiavellemu, Caterinie Sforzy, swojej siostrze i matce. Machiavelli skrytykował fakt, że Auditore darował życie Rodrigo. Doszło między nimi do krótkiego spięcia, ale Ezio nie przejął się tym zbytnio. Nadchodzącą noc spędził z Cateriną Sforzą. Wkrótce jednak przekonał się, że walka z Borgią jeszcze nie skończyła.

2 stycznia 1500 roku Cesare Borgia, syn Rodrigo, dowódca armii papieskiej i wysoki rangą Templariusz, zaczął oblężenie Monteriggioni. Biorąc Asasynów z zaskoczenia, siły Cesare zdołały zniszczyć pół miasta, zanim Ezio dotarł do armat na murach obronnych i odpowiedział ogniem, niszcząc wiele maszyn oblężniczych Cesare. Jednak był to daremny trud, w ten sposób Ezio nie mógł obronić mieszkańców, gdyż ponieważ Cesare, mimo silnego oporu, przebił się przez bramę Monteriggioni. Wchodząc do miasta, Borgia przyprowadził ze sobą śmiertelnie rannego Mario i schwytaną Caterinę Sforzę. Widząc wuja leżącego na ziemi Ezio pobiegł po dachach, by do niego dotrzeć, ale został postrzelony przez arkebuzera. W tym samym momencie Cesare „zaprosił” Ezio do odwiedzenia Rzymu zabijając Mario strzałem ze swojej broni.

Ezio odzyskał przytomność, gdy wkrótce potem dwóch najemników Mario odciągało go w stronę Willi. Od razu wrócił do walki, która teraz toczyła się na tym, co zostało z ulic miasta. Wycofując się do Sanktuarium, Ezio i ocaleni mieszkańcy uciekli przez tajne przejście ukryte za statuą Altaira. Po zapewnieniu matce i siostrze bezpieczeństwa, Ezio wyruszył do Rzymu. Jakiś czas później zemdlał i spadł z konia, ponieważ nie miał czasu na opatrzenie ran.

Wojna w Rzymie

Ezio obudził się w nieznanym mu domu. Zajmowała się nim jakaś obca kobieta, która powiedziała, że zostawiono go u niej na progu, a człowiek, który go przyniósł, dostarczył mu także nowe asasyńskie szaty. Po opuszczeniu domostwa, zanim skontaktował się z Machiavellim w centrum miasta, Ezio pozwolił zająć się swoimi ranami doświadczonemu lekarzowi. Jego uwagę jednak przykuła dyskusja grupy strażników, zajętych znęcaniem się nad niewinnym cywilem za „robienie Borgii problemów”.

Idąc za strażnikami i pomagając nękanemu cywilowi, którego żona niedawno została stracona przez sojusznika Borgii zwanego Il Carnefice, Ezio po raz pierwszy poznał smak życia w Rzymie. Po przedarciu się do mieszkania Il Carnefice, Asasyn zabił go i ruszył dalej na spotkanie z Machiavellim. Od niego dowiedział się, że pod rządami Borgii Rzym podupadł, a mieszkańcy są nękani. Machiavelli opowiedział także o Cesare Borgii, synu Wielkiego Mistrza Templariuszy, człowieku odpowiedzialnym za śmierć Mario Auditore.

Obaj spotkali się z Fabio Orsini, sojusznikiem Bartolomeo d’Alviano, który został zmuszony, by służyć Cesare Borgii. Fabio wynajął Asasynom stary magazyn na wyspie Tyber, w nadziei, że znajdą dla niego lepsze zastosowanie. Stamtąd Ezio udał się do Rosa in Fiore, by zdobyć wsparcie kurtyzan. Kiedy dotarł na miejsce, dowiedział się, że Madonna Solari, właścicielka domu publicznego, została porwana przez Cento Occhi, wynajętych bandytów Cesare, i jest trzymana dla okupu.

Zebrawszy potrzebne fundusze Ezio udał się do miejsca wskazanego przez porywaczy, ale znalazł się w potrzasku. Madonna Solari została zamordowana, a Ezio zaatakowany. Jednak pokonał przeciwników i wrócił do Rosa in Fiore, gdzie znalazł swoją matkę i siostrę. Nie mając zwierzchniczki, kurtyzany zwróciły się do Claudii Auditore, by była dla nich nową Madonną. Ezio zgodził się na to, choć niechętnie. Później poszedł zebrać wsparcie dla dwóch złodziei La Volpe i najemników d’Alviano, którzy zostali uwięzieni przez Cento Occhi.

Po otrzymaniu danych wywiadowczych od Claudii, La Volpe i Bartolomeo wywnioskowali, że Caterina Sforza przetrzymywana jest w Zamku Świętego Anioła. Ezio ruszył jej na ratunek, sądząc, że przy okazji zabije Cesare i Rodrigo, chociaż Machiavelli nie wymagał tego od niego.

Infiltrując zamek, Ezio wspiął się na podwójne mury fortecy. Po drodze złapał Lukrecję Borgię, która miała klucze do celi Cateriny. Ezio i Caterina uciekli, upewniając się, że nikt ich nie zobaczy, póki nie wskoczą na konie. Uciekając przez Ponte Sant’Angelo Ezio kazał Caterinie jechać dalej, podczas gdy on zajmie się pościgiem; jedynie dobrze wymierzona w czasie eksplozja w Zamku sprawiła, że Asasyn nie został pokonany. Powracając do bazy, Ezio zdecydował, że aby wyzwolić Rzym spod okupacji Borgii, musi zaangażować tych, którzy są uciskani. Machiavelli okazał się przeciwny tej idei, ale ostatecznie zapadłą decyzja by wyzwolenie miasta rozpocząć od werbowania mieszczan, gotowych współtworzyć nowe Bractwo.

W ciągu roku Ezio zebrał wielu mieszkańców Rzymu chcących zostać jego uczniami. Włączył także kilku członków Zakonu do swojej gildii, na przykład Francesco Vecellio, którego poprzedni mistrz zdradził Zakon, by ocalić swoje małe dziecko. Uczniowie walczyli i trenowali u boku Ezio, jak również podejmowali się zadań, by pomagać swoim braciom Asasynom w różnych miastach Europy, a nawet w Calicut, w Indiach. Ezio korzystał z pomocy uczniów, by pozbyć się kilku agentów Templariuszy, jak Malfatto czy Silvestro Sabbatini.

W końcu do Ezio zawitał z niespodziewaną wizytą jego przyjaciel, Leonardo da Vinci, który powiedział, że Borgia zmusili go do skonstruowania przeróżnych zaawansowanych technologicznie broni i maszyn wojennych. Da Vinci zapewnił, że dostarczy Ezio narzędzi koniecznych do zniszczenia zrobionych przez siebie broni, aczkolwiek za niewielką cenę. Ezio zgodził się i w trakcie swojej wojny z Borgiami zdołał unicestwić wszystkie maszyny wojenne Leonarda.

Dowiedziawszy się, że Juan Borgia Starszy, skorumpowany kardynał i kuzyn Cesare Borgii, dostarczał Cesare finansowego wsparcia koniecznego by utrzymać jego wojny we Włoszech, Ezio postanowił pozbawić go życia. Od kurtyzan Claudii dowiedział się, że tamtejszy senator, Egidio Troche był dłużnikiem Juana. Wykorzystując to, Ezio zdecydował się pomóc Egidio, pozbywając się atakujących go napastników oraz zapewniając pieniądze na spłacenie jego długu. W zamian, Troche zgodził się doprowadzić Asasyna do jego celu. Ezio podążał za nim do kapitania Borgii, któremu Egidio wręczył swój dług. Następnie Asasyn zabił tego kapitana i zajął jego miejsce. Po dotarciu na miejsce, w którym toczyła się pogańska orgia zorganizowana przez Juana, Ezio wręczył pieniądze Egidia i podkradł się do gospodarza. Zabił swój cel z ławki, po czym uciekł niezauważony.

Kłopoty z Francuzami

Po śmierci Bankiera, Ezio wyruszył do koszarów Bartolomeo d'Alviano. Dowiedział się tam, że żona Bartolomeo, Pantasilea Baglioni, została uprowadzona przez Barona de Valois, dowódcę sprzymierzonych z Cesare francuskich sił w Rzymie. Pomimo bohaterskiej obrony koszarów, Bartolomeo nie dostrzegał żadnego sposobu uratowania swej żony poza poddaniem się. Ezio miał jednak inne zdanie na ten temat. Wyeliminowawszy wielu francuskich żołdaków, najemnicy Bartolomeo założyli ich mundury, przebierając się za patrol eskortujący pokonanego d'Alviano do Castra Praetoria, bazy operacyjnej sił Octaviana de Valois.

Infiltrując fortecę, Bartolomeo i Ezio starli się z Baronem de Valois, który byłby zabił Bartolomeo, gdyby nie błyskawiczna interwencja Asasyna. Po krótkim czasie nawiązała się regularna bitwa. Podczas gdy najemnicy Bartolomeo walczyli z Francuzami, Ezio zajął się ściganiem uciekającego z porwaną Pantasileą Barona. W końcu dopadł go i zabił, a kobietę szczęśliwie oswobodził.

Zabezpieczenie kluczy do Zamku

Krótko po zwycięstwie odniesionym nad Baronem de Valois Ezio raz jeszcze zawitał w La Volpe Addormentata, gdzie wraz z La Volpe przedyskutowali podejrzenie, że Machiavelli tak naprawdę zdradził Asasynów wskazując Armi Papieskiej drogę do Monteriggioni i radząc Rodrigo i Cesare, by opuścili Castel na czas infiltrowania go przez Ezio. Auditore nie zgodził się z podejrzeniami towarzysza, lecz obiecał przyjrzeć się tej sprawie. Później La Volpe poinformował go, że Pietro Rossi, aktor i kochanek Lukrecji Borgii posiadał klucze do Castel, oraz że Cesare zamierza zabić go za jego miłość do swojej siostry. Znajdując Cesare przy jednej z bram miasta, Ezio był świadkiem zamordowania Francesco Troche, brata Egidio, przez osobistego zabójcę Cesare — człowieka imieniem Micheletto Corella. Asasyn śledził Micheletto, który miał za zadanie zinfiltrować przedstawienie, w którym miał grać Pietro i zabić nieszczęsnego aktora. Śledząc go, Ezio podmienił strażników, którzy zgodzili się wziąć udział w zabójstwie, na swoich uczniów.

W końcu Micheletto pojawił się w Koloseum, w miejscu, w którym miało się odbyć przedstawienie. Wspinając się po ścianie budynku, Ezio dostał się za scenę, po drodze eliminując strzelców Micheletto. Wkrótce dostał go w swoje ręce, jednakże darował mu życie, gdy dowiedział się, że Pietro został wcześniej otruty, na wszelki wypadek. Asasyn wybiegł z Koloseum z Pietro w ramionach, podczas gdy jego uczniowie osłaniali tyły. Zostawił go u lekarza, a jako podziękowanie otrzymał klucz do Castel. Wychodząc, Ezio dostrzegł złodzieja, w którym rozpoznał uczestnika oblężenia Monteriggioni i ruszył za nim w pogoń. Szybko złapał go i dowiedział się, że naprawdę to on był zdrajcą, a nie Machiavelli. Auditore czym prędzej wyruszył na wyspę Tyber, by powstrzymać La Volpe przed zamordowaniem Machiavelliego, jak ten poprzysiągł uczynić.

Dowiedziawszy się, że oprychy Cesare dotarły do Rosa in Fiore, Ezio pośpieszył ratować swych najbliższych. Dotarł na miejsce zbyt późno; Claudia zdążyła już zabić wszystkich napastników. Będąc pod wrażeniem jej umiejętności, Ezio przyjął ją do Zakonu. Sam został awansowany do rangi il Mentore, z którego to stanowiska specjalnie ustąpił Machiavelli.

Sede Vacante

Gdy poplecznicy Cesare w Rzymie zginęli, Bractwo i jego sojusznicy przejęli władzę nad miastem. Ezio dowiedział się, że Borgia powrócił do Wiecznego Miasta i miał się spotkać ze swoim ojcem w Zamku Świętego Anioła. Jeszcze raz infiltrując Zamek, Ezio został świadkiem, jak Rodrigo próbuje otruć swojego syna, jednak został w odwecie zabity przez niego. Cesare pobił swoją siostrę, by zdradziła mu, gdzie jest artefakt, po czym ruszył pędem z Zamku do odległego miejsca, gdzie jego ojciec ukrył Jabłko. Tymczasem Ezio wszedł do komnaty i zamknął oczy Rodrigo. Lukrecja, wściekła na brata, powiedziała Ezio o Jabłku. Asasyn ruszył w pogoń za Cesare.

Ezio wyprzedził Cesare i znalazł Jabłko, lecz szybko pojawili się strażnicy jego wroga. Używając Fragmentu Edenu Auditore doprowadził do szaleństwa tych, których nie zabił. Później zostało mu tylko wraz z innymi członkami Bractwa przez kilka miesięcy pracować nad całkowitym wytępieniem reszty ludzi popierających Cesare. W końcu Asasyni dotarli do samego Cesare, który czekał na posiłki od Micheletto Corelli. Jego siły zostały pokonane, lecz ich przywódca wycofał się poza miasto, gdzie nie był jednak bezpieczny. Aresztował go Fabio Orsini na rozkaz papieża Piusa III. Kiedy go eskortowano, Cesare krzyczał, że żadne łańcuchy go nie zatrzymają i że żaden człowiek nigdy go nie zabije.

Mimo tego zwycięstwa Ezio martwił się słowami wroga Podczas spotkania z Leonardo da Vinci zwierzył się mu z kłopotów. Przyjaciel poradził mu, by spytać Jabłka, czy to prawda. Ezio rozwiawszy swoje wątpliwości, w pośpiechu wyruszył w drogę, jednak najpierw zostawił Leonardo nieco złota jako rekompensatę za utratę jego mecenasa.

W pościgu za Cesare Borgia

Ezio pomknął z kryjówki na Tybrze do Zamku Świętego Anioła, gdzie zastał chaos. Wypytując strażnika, dowiedział się, że Cesare uciekł, gdyż pomógł mu ktoś z wewnątrz, ale tym kimś nie była Lukrecja. Ze zdobytych informacji Ezio wywnioskował, że Cesare najprawdopodobniej chciał uciec z miasta łodzią, więc ruszył do doków przy Zamku.

W dokach wrzała praca. Ezio został zmuszony był ponownie użyć Jabłka, by zlokalizować Cesare. Miał się on znajdować na karaweli z czerwonymi żaglami, przy szóstym molo. Gdy Ezio dotarł w odpowiednie miejsce, przekonał się, że ta już odpłynęła. Chciałzatem wynająć za sporą sumę łódź, jednak okazało się, że jej kapitanem jest Claudio, któremu już wcześniej zapłacił La Volpe.

Statki zbliżały się do Ostii, kiedy w końcu łódź Claudio dogoniła karawelę. Ezio i Claudio dokonali abordażu i razem rozprawili się z załogą, kiedy Cesare mógł tylko patrzeć z wnętrza drewnianej skrzyni, w której się ukrywał. Po zawinięciu do Ostii Cesare został odeskortowany do Rzymu.

W 1504 roku Ezio stał się doradcą papieża Juliusza II i był przy nim, kiedy powiadomiono papieża, że Cesare Borgia został oddany w ręce króla Aragonu Ferdynanda II i jego żony, królowej Kastylii, Izabeli I. Kiedy Ezio spytał, gdzie Cesare jest przetrzymywany, Juliusz grzecznie odmówił udzielenia mu informacji, być może obawiając się zamachu na przywódcę Templariuszy. Później podczas rozmowy zmęczony Asasyn nonszalancko zasugerował, by nazwać najemników ze Szwajcarii, którzy byli osobistymi ochroniarzami Juliusza II, Gwardią Szwajcarską.

Następnego dnia Ezio spotkał się z La Volpe, Bartolomeo, Machiavellim i Claudią, by porozmawiać z nimi o wykorzenieniu twardo trzymających się popleczników Borgii, którzy nadal mieli Włochy w kieszeni. Razem opracowali plan, który trzymałby w ryzach tych ludzi, aż do czasu, kiedy nadarzy się okazja, by uderzyć.

Później Ezio i Machiavelli spotkali się z poprzednimi kochankami i sojusznikami Borgii, w tym Vanozzą i Giulią Farnese, a także żoną Cesare, Charlottą d’Albert. Po drodze na umówione miejsce Ezio i Machiavelli zauważyli, że ktoś ich śledzi, odkąd opuścili pałac Vanozzy. By zgubić kobietę, jaka za nimi podążała, wspięli się na dachy, jednak zajęło im to nieco czasu.

Podczas misji Machiavelli ciągle namawiał Ezio, by skorzystał z Jabłka, co pozwoliłoby mu znaleźć Cesare, jednak ten ciągle odmawiał, nie chcąc stać się zależnym od jego mocy, a przez to zatracić zdolność myślenia.

Ratunek dla Claudii, schwytanie Micheletto

Po opuszczeniu pałacu Charlotty d’Albert, Ezio i Machiavelli spotkali Bruno, jednego ze swoich szpiegów, który wyjawił im, że Borgia kazał ich śledzić, by mieć pewność, że ich nie będzie, kiedy Claudia Auditore zostanie porwana. Gdy dowiedzieli się, gdzie ona jest, podążyli na miejsce, ale okazało się, że to pułapka, a Bruno okazał się zdrajcą pracującym dla Borgii przez ostatni rok.

Claudia została przywiązana do krzesła, na wpół ubrana i pobita. Przywódca porywaczy przystawił jej nóż do gardła i zagroził, że ją zabije, jeśli Ezio nie opuści Rzymu natychmiast, na zawsze. Auditore odmówił i razem z Machiavellim szybko pokonał przeciwników.

Po uratowaniu Claudii Ezio dowiedział się, że Micheletto zamelinował się w Ludus Magnus w Zagarolo, na wschód od Rzymu. Po zebraniu około setki uczniów i złodziei Ezio szybko otoczył i pokonał liczącą 250 ludzi armię Micheletto. Ten ostatni został przewieziony do Florencji i uwięziony w celi na szczycie Palazzo della Signoria, tam, gdzie 28 lat wcześniej ojciec Ezio spędził ostatnie dni swojego życia. Był tam torturowany przez Machiavellego, Amerigo Vespucci i Piero Soderini — gonfaloniere Florencji i „mistrza” Machiavellego. Choć Micheletto nie pisnął ani słowa, Machiavelli obiecał próbować coś z niego wyciągnąć. Tutaj drogi Ezio i Niccolo rozeszły się, Asasyni pożegnali się ciepło, a Ezio wrócił do Rzymu.

Polowanie

Kilka dni później Machiavelli wczesnym rankiem obudził Ezio, mówiąc mu, że Micheletto zdołał uciec z Palazzo della Signoria przy pomocy zaprzyjaźnionego z Borgią kapłana. Ezio szybko zdał sobie sprawę, że to może działać na ich korzyść, a Micheletto może zaprowadzić ich do Cesare. Zwoławszy natychmiastowe spotkanie, Ezio zorganizował polowanie na Micheletto, skupiając się na terenach wokół Rzymu i Ostii. Później Auditore posłuchał Machiavellego i użył Jabłka, by znaleźć Micheletto, jednak i tym razem zobaczył tylko niewyraźny obraz hiszpańskiego zamku, a nic na temat samego Corelli.

Ezio nic z tego nie rozumiał, więc spytał Machiavellego, co robić. Ten zasugerował, by spytać Jabłko, czemu ukrywa przed nim informacje. Fragment Edenu odparł, że nadszedł czas, by Ezio przestał na nim polegać, że dopiero przyszłe pokolenia mają z tego skorzystać. Zasugerowało także miejsce, gdzie powinno zostać ukryte. Jako prezent pożegnalny wyjawniło Asasynom, że Micheletto Corella zmierza do Hiszpanii przez port w Neapolu.

Przed udaniem się do Neapolu Ezio i Machiavelli zdecydowali zostawić Jabłko w miejscu, gdzie sobie zażyczyło. Weszli do Koloseum, do starej kryjówki Zwolenników Romulusa, zaznaczając drogę, którą szli, aż dotarli do Krypty. Tam Ezio umieścił Jabłko na piedestale pośrodku sali, po czym obaj Asasyni wyszli. Kiedy zamknęły się za nimi drzwi, zauważyli, że przejście zniknęło, jego wygląd stał się taki sam, jak otaczające ściany.

Kłopoty z Hermetystami

Kiedy Jabłko zostało ukryte w bezpiecznym miejscu, Ezio spotkał się z Leonardo, by omówić jego potrzebę czarteru statku do Navarre. Leonardo przypomniał sobie o statku zaprzyjaźnionego kapitana, ale nie mógł sobie przypomnieć, jak się nazywa. Podczas tego spotkania padła wzmianka o greckim uczonym Pitagorasie, którego życie badał Leonardo, chociaż Ezio zasugerował, że powinien raczej teraz skupić się na swoich malowidłach, chwaląc przy okazji portret uśmiechającej się kobiety. Mimo tego Leonardo chciał towarzyszyć Ezio do doków, chociaż nie mógł zostawić warsztatu bez opieki; Ezio zaoferował, że znajdzie ucznia Leonardo, Salaì.

Ezio znalazł Salaì w La Volpe Addormentata, zabawiającego się grą w kości. Mimo początkowego oporu Salaì zgodził się wrócić z Ezio do warsztatu, ku niezadowoleniu trzech zakapturzonych indywiduów, z którymi grał. Kiedy wszyscy opuścili lokal, trzej osobnicy, którzy okazali się Hermetystami, zaatakowali Ezio i Salaì. Po pokonaniu ich i ich pomocników Salaì zauważył, że tylko jeden z nich potrafił dobrze walczyć, który odgadł imię Ezio. Ezio rzekł, żeby po prostu wrócili do warsztatu Leonardo.

Po drodze musieli pokonać jeszcze więcej Hermetystów, lecz w końcu dotarli na miejsce. Okazało się, że warsztat jest w opłakanym stanie, a Leonardo gdzieś zniknął. Salaì z żalem wyznał, że nie zna położenia Świątyni Pitagorejskiej. Patrząc ze smutkiem na podłogę Salaì zauważył, że jest tam coś napisane. Z napisu wynikało, że na obrazie przetrzymywanym w Willi Auditore były zamieszczone wskazówki dotyczące lokalizacji świątyni. Początkowo Ezio był rozczarowany, bo sądził, że obrazy zostały zniszczone podczas ataku, ale Salaì wiedział, że zniszczono tylko dwa, a jeden został sprzedany (przez samego Salaì, który potrzebował pieniędzy na dublet, który „wyszedł już z mody”), zatem zostało znaleźć jeszcze pięć; dzieła te należały do Lukrecji Borgii, Księżnej Ferrary.

Polowanie na Obrazy

Ezio dostał się do Delizia di Belriguardo, wspinając się po zewnętrznym murze palazzo. Podsłuchał, jak wpadająca w paranoję Lukrecja każe strażnikom zachować najwyższą czujność. Przeniknąwszy do pałacu przez przylegające stajnie Ezio stanął twarzą w twarz z Lukrecją i powiedział, że przyszedł po obrazy, nie po jej życie. Okazało się, że Lukrecja ma tylko jeden obraz, a reszta została zabrana po rozpadzie jej rodziny. Kazała strażnikom umieścić „Zwiastowanie” da Vinci w wozie poza pałacem, a kiedy ci poszli spełnić żądanie, Ezio zaczął całować Lukrecję po szyi, przysuwając ją do ściany. Lukrecja powiedziała, że trzy obrazy zostały sprzedane Francesco Colonna, a jeden trafił do dawnego kochanka Lukrecji, Patrizio. Ezio przeprosił i wycofał się, zostawiając kobietę przywiązaną do kotary. Wściekła Lukrecja wezwała osobistych ochroniarzy swojego męża, którzy przepędzili Ezio po palazzo, aż w końcu udało mi się uciec oknem, skacząc do siana w pobliżu wozu z obrazem.

Po powrocie do Rzymu Ezio udał się do Dzielnicy Vaticano, gdzie wyśledził Patrizio, który miał nadzieję sprzedać obraz Hermetystom. Ezio obserwował, jak Ercole Massimo poniża Patrizio za jego rasistowskie traktowanie Lukrecji z powodu jej hiszpańskiego pochodzenia, a potem morduje go za próbę zniszczenia w furii obrazu. Ezio ruszył w pogoń za hermetystą, któremu Ercole kazał odwieźć obraz i odzyskał malowidło.

Kolejnym celem Ezio stał się dom Francesco Colonna. Tak okazało się, że dom został zajęty przez bank, a obrazy da Vinci sprzedane handlarzowi dzieł sztuki z Florencji, który czekał w dokach przy Mausoleo di Augusto. Na miejscu Ezio z zaskoczeniem rozpoznał w handlarzu byłego narzeczonego swojej siostry, Duccio de Luca. Duccio od razu zaczął od obrażania Ezio, że żyje w takim „trzeciorzędnym mieście” jak Rzym i że jego siostra jest Madame w Rosa in Fiore, ale oberwał w twarz. Kazał swoim najemnikom pozbyć się Ezio, ale ten pokonał ich bez większych trudności. W końcu Duccio wyjawił potrzebne informacje, ale próbował nadal obrażać Claudię, zarabiając w ten sposób ostatni cios.

Po znokautowaniu Duccio Ezio wszedł na łódź, której pilnowali Hermetyści, by odzyskać trzecie malowidło. Szybko pozbył się po cichu przeciwników i zabrał obraz. Udał się do Rosa in Fiore, by znaleźć sposób na dobranie się do dwóch ostatnich malowideł, zabranych przez kardynała na wystawę w Zamku Świętego Anioła.

Wystawa obrazów

W Rosa in Fiore Ezio ciepło powitał siostrę. Nie wspomniał jej o spotkaniu z Duccio. Dowiedział się, że na wystawę można się dostać, posiadając tylko specjalne zaproszenie, ale na szczęście wiedziała, gdzie można jedno zdobyć. Ezio dostał się do Palazzo szlachcica posiadającego zaproszenie, ale pudełko, w którym miało się ono znajdować, okazało się puste. Szlachcic zdążył już wyruszyć bez zaproszenia, acz wysłano kuriera, by mu je dostarczył. Ezio dogonił kuriera i zabrał mu zaproszenie. W towarzystwie małej grupy kurtyzan udał się do Zamku, mówiąc, że zaznaczy obrazy, które mają ukraść.

Ezio zaznaczył pierwszy obraz znajdujący się na wystawie poza budynkiem po odciągnięciu uwagi strażników, a następnie rozpoczął infiltrację Zamku, przemierzając te same korytarze, którymi kiedyś uciekał z Cateriną Sforzą. Po przedostaniu się do komnat papieża na górnym piętrze zaznaczył drugie malowidło i opuścił Zamek. Wkrótce usłyszał, że dwa malowidła zostały skradzione.

Ezio wrócił do warsztatu Leonardo, gdzie znajdowały się już wszystkie odzyskane obrazy. Zastał tam Salaì, który już pracował nad odkryciem wskazówek dotyczących lokalizacji świątyni, ale niczego nie znalazł. Chciał się już poddać, kiedy Ezio spytał, w jaki sposób Leonardo mógł ukryć swoją pracę. Salaì przypomniał sobie, że Leonardo pracował nad atramentem sympatycznym, i że Ezio powinien dostrzec coś, używając Orlego Wzroku. Mimo irytacji, że Leonardo zdradził Salaì tajemnicę tego szczególnego daru, Ezio zrobił, jak mu kazano i znalazł małe diagramy na każdym obrazie.

Po sprawdzeniu wszystkich malowideł Ezio przerysował diagramy i ułożył je na stole. Salaì od razu rozpoznał w nich fragmenty mapy, chociaż brakowało kawałków z obrazów zniszczonych podczas oblężenia Monteriggioni sześć lat wcześniej. Niemniej jednak Ezio poskładał fragmenty mapy i znalazł wejście do katakumbów, gdzie miała znajdować się Świątynia Pitagorejska. Ruszył tam od razu.

Świątynia Pitagorejska

Po wejściu do katakumbów Ezio ruszył ku Świątyni. Słyszał, jak Ercole Massimo bije Leonardo, żądając, by ten otworzył wejście do świątyni. Ezio kazał Hermetystom przestać, ale po krótkiej wymianie zdań został zmuszony do walki, po której wdrapał się na platformę, gdzie stał Ercole i zabił go ukrytym ostrzem. Powiedział Leonardo, że powinni opuścić świątynię, ale ten zaoponował, mówiąc, że „liczba”, której szukali Hermetyści, musi zostać zniszczona, a przynajmniej sami muszą ją znaleźć. Ezio zgodził się niechętnie.

W każdym z pomieszczeń Świątyni Ezio i Leonardo spotykali złożone zagadki. W pierwszym pomieszczeniu trzeba było przekierować strumienie światła, w drugim należało skierować strumień powietrza na duży wiatrak z mechanizmem otwierającym. W ostatnim z pomieszczeń Ezio musiał skierować strumienie płonącego oleju ku centralnej platformie. Po aktywowaniu płyta obniżyła się, zostawiając duży, okrągły piedestał. Symbole na nim przypominały te, które widzieli dzięki Jabłku. Po prawidłowym ustawieniu jego fragmentów otwarło się przejście do ostatniej komnaty.

Architektura wnętrza przypominała Kryptę w Watykanie i w Koloseum. Ezio podszedł do piedestału na środku i aktywował go, umieszczając nad nim rękę; pojawiło się jasne światło i wkrótce komnata została skąpana w przyciemnionym, zielonym świetle. Pojawiły się też numery i litery: 43 39 19 N 75 27 42 W. Leonardo stwierdził, że nie mają one żadnego sensu, ale Ezio wywnioskował, że nie są one przeznaczone dla ich pokolenia. Aby odciągnąć uwagę przyjaciela od liczb, Ezio zaczął wypytywać Leonardo o jego malowidła.

Hiszpania

Po przybyciu do Neapolu w środku lata w 1506 roku Ezio, Leonardo i Machiavelli próbowali wypytywać mieszkańców o Micheletto, ale spotkali się z milczeniem społeczności. Na szczęście dla nich natknęli się na kurtyzanę imieniem Camilla, która twierdziła, że spędziła poprzednią noc z człowiekiem, którego opis pasował do Micheletto. Zaprowadziła ich do doków, a później do Walencji.

Ezio, Machiavelli i Leonardo udali się do Walencji. Przepłynięcie zajęło im pięć dni, gdyż morze było niespokojne, w ten sposób stracili szansę na dogonienie Micheletto. Kiedy przybyli na miejsce, dowiedzieli się, że Micheletto udał się do Pubu Samotny Wilk, miejsce określane jako „nie dla dżentelmenów”. Niemniej jednak cała trójka udała się tam, gdzie od razu zostali otoczeni przez dziesięciu ludzi, których oczy były przyzwyczajone do ciemności. Gdy Leonardo skrył się, Ezio i Machiavelli pokonali przeciwników, ale w pewnym momencie Micheletto założył Ezio garotę na szyję, lecz dobrze wymierzony cios w brzuch ostrzem Machiavellego zmusił Micheletto do puszczenia Ezio i ucieczki.

Choć Micheletto uciekł, jeden z jego ludzi przeżył atak asa synów i wyjawił im, gdzie powinni go szukać: w Castill de la Mota. Następnego dnia po krótkim odpoczynku cała trójka wyruszyła do Castillo.

Przybyli za późno. Ezio dowiedział się od jednego z żołnierzy, że Cesare uciekł, chociaż nie byli pewni, w jaki sposób zdołał to zrobić. Ezio od razu zażyczył sobie świeżego konia, ale Leonardo był zbyt zmęczony, Machiavelli poradził, by odpoczęli. W ciągu miesiąca byli z powrotem w Walencji, gdzie okazało się, że miasto znalazło się pod kontrolą oddziałów Cesare. Rozczarowani obrotem spraw rozpoczęli planowanie nowego posunięcia. Leonardo zasugerował, by zgromadzić nieco prochu strzelniczego, węgla drzewnego i azotanu potasu oraz cienkich arkuszy giętkiej stali. Tak też zrobili, i w krótkim czasie Leonardo zrobił dwadzieścia małych bomb, które mogły zostać rzucone po odpaleniu lontu. Później oświadczył, że wraca do Włoch najbliższym statkiem, ponieważ stęsknił się za krajem.

Atak na Walencję

Mimo takiego obrotu sprawy Ezio i Niccolo chcieli zniszczyć nową armię Cesare i razem opracowali plan. Kiedy Machiavelli przedzierał się do obozu żołnierzy Cesare, Ezio udał się do doków. Po zbliżeniu się do pierwszego statku Ezio odpalił lont i rzucił na pokład, nie mając pojęcia, jak wielką moc niszczenia może mieć taka mała rzecz. Był w szoku, gdy bomba eksplodowała, niszcząc maszt okrętu i wysadzając drzazgi w powietrze. Ezio kontynuował zatapianie statków Cesare, w kilku przypadkach po eksplozji bomby następował drugi wybuch zapasów prochu; raz jeden z wybuchających statków pociągnął za sobą na dno dwa sąsiednie. W ten sposób Ezio zniszczył dwanaście statków swoimi dziewięcioma bombami do rzucania. Później spotkał się z Machiavellim na rogu ulicy, gdzie znajdował się Pub Samotny Wilk.

Po wspięciu się na dach budynku Ezio i Machiavelli obserwowali przez otwarty górny luk, jak Cesare i Micheletto omawiają ostatnie wydarzenia. Cesare zaczął wyżywać się na Micheletto i oskarżać go o to, co się stało, doprowadzając go w ten sposób do rzucenia się przez stół na swojego przełożonego. Cesare szybko wyjął jeden ze swoich pistoletów i strzelił mu w twarz. Ezio wycofał się, mając nadzieję na pozbycie się Cesare, kiedy ten będzie opuszczał budynek, ale Machiavelli, który za bardzo wychylił się, by mieć lepszy widok, potrącił dachówkę, co przykuło uwagę Borgii. Cesare wyjął błyskawicznie drugi pistolet i strzelił, trafiając Niccolo w ramię.

Ezio myślał o szybkim pościgu, ale rana Machiavellego była poważna, wymagał on natychmiastowej opieki lekarskiej. Doktor stwierdził, że kula przeszła na wylot i że Machiavelli wyzdrowieje w ciągu dwóch tygodni. Niccolo życzył Ezio powodzenia w ściganiu Cesare.

Oblężenie Viany

W 1507 roku Ezio w końcu znalazł Cesare Borgię. Poprzedni przywódca Armii Papieskiej prowadził wojsko swojego szwagra, władcy Navarre, Johna III, do oblężenia Viany. Ezio stoczył z nim bój na polu walki, lecz prawie został pokonany przez jego strażników. Cudem przeżywszy ostrzał artylerii, Ezio ruszył w pogoń za Cesare, przedzierając się do miasta. W końcu zdołał wspiąć się na jedną z maszyn oblężniczych i na murach miejskich rozpoczął walkę z Borgią. Mimo że ciągle napływali nowi żołnierze, Ezio zniszczył zbroję Cesare, zanim ostatecznie zrzucił go w dół.

Kilka lat później Ezio wrócił do Sanktuarium pod Willą Auditore, by zostawić tam wskazówkę do hasła strzegącego wejście do Krypty, tak, jak mu kiedyś doradził Leonardo. Ową wskazówkę mógł zobaczyć tylko ten, kto posiadał Orli Wzrok.

Bartolomeo d’Alviano (1455 — 1515) był Asasynem i włoskim kondotierem (przywódcą najemników).

Biografia

Młodość

Urodził się w mieście Alviano, był synem Francesco d’Alviano i Izabeli degli Atti. Jego kuzynem był Fabio Orsini.

Bartolomeo w jakiś sposób znalazł drogę do Zakonu Asasynów. Mieszkał w dzielnicy Castello w Wenecji.

Ponowne przejęcie dzielnicy Castello

Przed 1486 rokiem Templariusz Silvio Barbarigo przejął kontrolę nad dzielnicą Castello i wyłapał większość ludzi Bartolomeo, w tym także jego samego. Na szczęście dla kondotiera Ezio Auditore, syn Giovanniego Auditore, przybył mu na pomoc i razem z nim przebił się z powrotem do lokum Bartolomeo.

Kiedy Bartolomeo znalazł swój cenny miecz — Biankę — poprosił Ezio, by uratował jego ludzi więzionych przez Silvio. Ezio z powodzeniem odbił ich, a po powrocie do Bartolomeo dostał polecenie, by rozstawić ich w różnych miejscach dzielnicy, co miało pomóc odzyskać utracone terytorium. Bartolomeo zaplanował, że na sygnał dany przez Ezio, jego ludzie zaczną robić zamieszanie, zmuszając strażników Silvio do opuszczenia posterunków, a tym samym ułatwiając dostęp do samego Silvio. Ezio zabił strażników na wyznaczonych pozycjach i podstawił tam najemników.

Bartolomeo dał Ezio nieco fajerwerków, by użyłich jako sygnał do ataku. Ezio wspiął się na najwyższą wieżę i wystrzelił je. Na ten znak Bartolomeo i jego ludzie rozczęli walkę z Dante Moro i innymi strażnikami. Ezio ruszył im na pomoc, a tymczasem Dante przeczuwając porażkę, postanowił uciec do Arsenału Portowego. Pozbywając się po drodze dwóch brutali, Ezio i Bartolomeo podążyli za nim do portu. Tam Ezio niemal pokonał Dante; jednak ten uciekł dalej, aż do zadokowanego statku, gdzie dołączył do Silvio. Ta dwójka została jednak zabita przez Ezio, zanim zdążyli odpłynąć. Bartolomeo podziękował i pogratulował Ezio odbicia dzielnicy Castello spod władzy Silvio. Dalej ich drogi się rozeszły.

Zdobycie Rajskiego Jabłka

Dwa lata później Bartolomeo spotkał kilku innych Asasynów, tych, którzy prowadzili Ezio przez ostatnie 12 lat, aż odzyskał on Rajskie Jabłko od Rodrigo Borgii, Wielkiego Mistrza Zakonu Templariuszy. Razem z nimi udał się do miejsca przebywania Rodrigo, gdzie jak się okazało trwała walka Ezio z Rodrigiemi jego strażą. Asasyni ruszyli mu na pomoc. Po zabiciu straży i zranieniu Rodrigo cała grupa wyjawiła, że są Asasynami, o czym Ezio wcześniej nie wiedział. Następnie przeprowadzili na szczycie jednej z weneckich wież rytuał włączenia Ezio do Bractwa Asasynów. Gdy było już po wszystkim, wszyscy wykonali Skok Wiary do siana.

Walka przeciwko papieżowi Aleksandrowi VI

W 1496 roku Bartolomeo dołączył do Orsini w walce przeciwko Borgiom, którzy próbowali zająć terytorium Orsini.

Siły Bartolomeo zostały ograniczone przez Borgiów do trzech fortec, ale dzięki duchowi walki przywódcy nadal się broniły. Kiedy zwycięstwo wydawało się bliskie, Cesare Borgia zupełnie odciął im zaopatrzenie. Mogło to spowodować rychłą klęskę Bartolomeo, ale Carlo Orsini przybył mu na pomoc w ostatniej chwili. W czasie wywiązałej się walki zranił Cesare w twarz.

Pod rządami Ferdynanda II i Niccolò Orsini

W 1503 roku, wynajęty przez króla Hiszpanii Ferdynanda II, Bartolomeo zwyciężył w bitwie pod Garigliano z armią francuską, co rozpoczęło okres panowania Hiszpanii nad południowymi Włochami. W 1507 roku wraz z Nicolò Orsini Bartolomeo został ponownie wynajęty przez Republikę Wenecji. W następnym roku pokonał on Cesarską Armię Maksymiliana I, Świętego Cesarza Romańskiego w Cadore, w Maurii i Pontebbie, podbijając Gorizia i Trieste. W tym samym roku upadło także Ponderone, a Serenissima przypisała swój seniorat samemu Alviano.

Bitwa pod Agnadello

W 1509 roku Bartolomeo walczył pod Agnadello. Rzekomo atakował wroga bez zezwolenia Orsini, głównodowodzącego. W rezultacie został ranny, ale zdołał odzyskać siły i zebrać swój oddział. Podbił serca mieszkańców Agnadello (gdzie zlokalizowano Całun z Edenu), którzy z kolei pomogli mu i jego ludziom uzupełnić braki wyposarzenia.

Mimo to Bartolomeo został schwytany przez Francuzów; Louis XII umieścił go w więzieniu. W 1513 roku, po zawarciu sojuszu między Francją a Wenecją przeciwko Księstwu Mediolanu, został uwolniony i walczył później pod francuskim dowódcą Louisem de la Trémoille. Został pokonany pod Vicenza przez hiszpańskiego wicekróla Neapolu, Ramóna de Cardona.

Późniejsze życie

Bartolomeo podbił i splądrował Ponderone, które w międzyczasie znów upadło i znalazło się pod władzą Habsburgów. W rezultacie został protagonistą zwycięstwa Francuzów pod Marignano (wrzesień 1515), gdzie zaatakował szwajcarskich najemników oddziałem złożonym z zaledwie 300 rycerzy. Później zdołał także podbić Berami, ale zmarł w październiku w tym samym roku podczas oblężenia Brescia.

Wenecja powitała jego ciało wielką ceremonią. Został pochowany w kościele Santo Stefano w Wenecji.

Ciekawostki

• Bartolomeo miał duży miecz przypominający szkocki claymore, który nazywał „Bianca”, co w języku włoskim oznacza „biały”. Miecz ten był jego oczkiem w głowie i chronił go, niczym własne dziecko „Bianca” jest także ekskluzywnym przedmiotem w Assassin’s Creed: Project Legacy, który można odblokować za 15 punktów Uplay. Daje on większą szansę na zwycięstwo w Potyczce.
• W wywiadzie powiedziano, że można zdobyć jego miecz po wykonaniu zadań najemników w Assassin’s Creed: Brotherhood. Jednak to stwierdzenie było niepoprawne, gdyż uzyskuje się w ten sposób Topór Bartolomeo. Tymczasem jego miecz, Bianca, jest zwyczajnym claymore, który można kupić u kowala albo zabrać Brutalom.
• W czasie walki, w której Ezio wraz z Claudią, Bartolomeo, Niccolo Machiavelli i La Volpe stawił czoła Borgii, doszło do sytuacji, gdy szystko wskazywało na to, że Bartolomeo zginął, ale później okazało się, że został tylko ogłuszony, jakby przegrał po prostu w walce na pięści.
• Wspomnienia Bartolomeo można odtworzyć w pierwszym rozdziale Włoskich Wojen (Italian Wars) w Assassin’s Creed: Project Legacy.

Pantasilea Baglioni (ur. w 1476 roku) była żoną Bartolomeo d’Alviano. Została przedstawiona Ezio, kiedy ten odwiedził Bartolomeo, by odnowić znajomość między ich gildiami, a później pomóc sobie wypełnić kontrakty w Rzymie.

Pantasilea okazała się świetną gospodynią, pomagała mężowi utrzymać jego koszary. Chociaż Bartolomeo zapewniał, że wojna z Francuzami toczy się pomyślnie, Pantasilea cicho poinformowała Ezio o prawdziwej sytuacji. Powiedziała, że ich siły zostały poważnie zmniejszone, ponieważ z dwóch stron atakowali ich albo Francuzi, albo Borgia. Poprosiła Asasynów, by pomogli pokonać kapitana Borgii i spalić pobliską wieżę.

Swój czas spędzała na górze, w głównym pomieszczeniu koszar, kiedy jej mąż zwykle przebywał na dole, w Klubie Walki.

W pewnym momencie Pantasilea została porwana przez Barona de Valoisa, który chciał w ten sposób wymusić na jej mężu poddanie się. Jednak Ezio, Bartolomeo i dwudziestu innych najemników przedarli się do jego fortecy w przebraniach francuskich żołnierzy. Baron de Valois uciekł na dziedziniec i przyłożył Pantasilei pistolet do głowy, grożąc, że zabije ją, kiedy zobaczy pierwsze oznaki kłopotów, jednak Ezio zabił go, nim ten zdołał pociągnąć za spust. Kiedy Asasyn powiedział, że plan uratowania Pantasilei był pomysłem Bartolomeo (chociaż tak naprawdę należał do niego), kobieta przytuliła męża i powiedziała, że jest jej księciem.

Ciekawostki

• Kiedy Bartolomeo wołał i szukał Pantasilei, by przedstawić ją Ezio, ten zżartował, by poszukał jej pod stołem. Odnosi się to do ich spotkania w Assassin’s Creed II, gdy Bartolomeo szukał swojego miecza, Bianki, i znalazł go właśnie pod stołem.
• Pantasilea pojawia się na krótko w filmiku animowanym Assassin’s Creed: Ascendance.
• Pantasilea jest włoskim odpowiednikiem „Penthesilei”, która była królową Amazonek, walczyła i zginęła w Wojnie Trojańskiej. Jest to aluzja do zamiłowania jej i jej męża do wojaczki.

Nicolaus Copernicus — (wł. Niccolò Copernico, pl. Mikołaj Kopernik) był polskim astronomem, matematykiem i duchownym oraz pierwszą osobą, która przedstawiła poprawny model heliocentryzmu.

Biografia

W 1500 roku Kopernik odwiedził Watykan, gdzie zaproszono go do Zakonu Templariuszy. Kiedy do nich dołączył, zażądali, by trzymał w tajemnicy swoje odkrycia. Naukowiec nie przystał na to i następnego dnia podzielił się z ludźmi swoimi obliczeniami matematycznymi i odkryciami naukowymi twierdząc, że nie mógłby trzymać ich dla siebie. Kiedy tylko Borgia dowiedzieli się o tym, wysłali swych ludzi, by zabili Kopernika. Ezio Auditore, przyglądający się scenie z ukrycia, ruszył naukowcowi na pomoc.

Chociaż Kopernik przyznał się do przynależności do Templariuszy, Ezio zdecydował, że pomoże mu znaleźć bezpieczną kryjówkę. Po przybyciu na miejsce Kopernik poprosił Asasyna o doręczenie jego przyjaciołom-naukowcom kilku dokumentów, w których ostrzegł ich przed Templariuszami. Jakiś czas później Kopernik doszedł do wniosku, że Mistrz Poświęconego Pałacu najprawdopodobniej stał za spiskiem przeciwko niemu. Ezio odnalazł Mistrza Poświęconego Pałacu i dowiedział się, że po Rzymie krąży pięciu katów. Asasyn ruszył czym prędzej, by się ich pozbyć, po czym wrócił do Kopernika z informacją, potwierdzającą jego przypuszczenia.

Kopernik uparł się, żeby wyjść na zewnątrz i badać zaćmienie Księżyca. Mistrz Poświęconego Pałacu skorzystał z okazji i wysłał zabójcę. Ezio wyśledził i zabił Mistrza, zanim wrócił do Kopernika i pozbył się zabójcy i kilku innych strażników. Później drogi Ezio i Mikołaja rozeszły się. Kopernik nie wyjechał, chcąc dalej studiować zaćmienie.

Niccolò di Bernardo dei Machiavelli (3 maja 1469 — 21 czerwca 1527) był włoskim filozofem i pisarzem, uważanym za jednego z głównych twórców współczesnych nauk politycznych. Był dyplomatą, filozofem politycznym, muzykiem i pisał sztuki teatralne, ale przede wszystkim był cywilnym sługą Republiki Florencji. Najbardziej znanym spośród jego dzieł jest książka pt. „Książę”, w której zawarł krótki przewodnik osiągnięcia władzy politycznej. Opracował i przedstawił sztukę oszukiwania i manipulacji, którą później przyjęło się określać mianem „idei Machiavellego”.

Biografia

Młodość

Niccolo urodził się we Florencji, był trzecim synem adwokata Bernardo di Niccolò Machiavelli i jego żony Bartolomei di Stefano Nelli.

Niccolò już w młodym wieku został wyćwiczony i przyjęty do Zakonu Asasynów.

Zdobycie Rajskiego Jabłka

W wieku 19 lat Niccolò i grupa innych Asasynów zebrali się w Wenecji, by odebrać Rajskie Jałko Roderigo Borgii, Wielkiego Mistrza Zakona Templariuszy. Kiedy zjawili się na miejscu, zastali tam Ezio Auditore walczącego z Rodrigo. Gdy Asasyni ruszyli mu na pomoc, Niccolò przyglądał się z pewnej odległości.

Ezio Auditore znał wszystkich spośród grupy, która przyszła mu z pomocą, lecz mimo to zdziwił się, gdy oznajmili mu, że są Asasynami. Tej nocy zebrali się na szczycie wieży, gdzie Niccolò przewodził ceremonii przyjęcia Ezio do Zakonu.

Bitwa o Forli

Wkrótce po ceremonii Niccolò towarzyszył Ezio w drodze do Forli, gdzie chcieli ukryć Jabłko przed Templariuszami. W tym czasie miastem rządziła Caterina Sforza, jedna z ich sojuszniczek.

Po wejściu na obrzeża Forli okazało się, że jest ono oblegane przez braci Orsi. Niccolò walczył przeciwko Ludovico, lecz został pokonany. Artefakt wpadł w ręce najeźdźców, lecz Niccolò wysłał Ezio, by goodzyskał. Mimo że Ezio się udało, został ranny, a Jabłko trafiło w ręce mnicha Girolamo Savonaroli.

Ogniska Próżności

W 1497 roku Niccolò spotkał się z Ezio we Florencji i powiedział mu, że Savonarola kontroluje miasto przy pomocy Jabłka. Ezio doszedł do wniosku, że jeśli zabije dziewięciu podżegaczy Savonaroli, osłabi jego pozycję. Niccolò poinformował La Volpe i Paolę o planach Ezio i wspólnie zbuntowali oni mieszkańców przeciwko Savonaroli.

Gdy wszyscy lejtnanci zostali zabici, wściekły tłum ruszył pod rezydencję Savonaroli, Palazzo Pitti. Mnich próbował uspokoić ich za pomocą Jabłka, ale Ezio wytrącił mu je z ręki nożem do rzucania. Jeden z ludzi Borgii podniósł je, lecz szybko został złapany przez Asasyna. Savonarola wpadł w ręce tyłumu i miał zostać spalony żywcem, ale Ezio nie pozwolił, by zginął on w męczarniach i zabił go, zanim dosięgły go płomienie. Później Asasyn wygłosił do ludźi przemówienie i kazał im podążać ich własną ścieżką. Potem wraz z Niccolò i innymi Asasynami opuścili miejsce zdarzenia.

Wojna z Borgią

W grudniu 1499 roku Niccolò, Ezio, Mario Auditore, Bartolomeo d'Alviano, La Volpe, Antonio de Magianis, Paola i Teodora Contanto oraz kilku wysokiej rangi Asasynów zebrali się w Willi Auditore w Monteriggioni, by omówić lokalizację „Krypty”. Doszli do wniosku, że musiała on znajdować się w Rzymie i że Rodrigo Borgia został papieżem, by zdobyć Pastorał, który był jednym z Fragmentów Edenu. Wszyscy wyruszyli do Rzymu, by odciągnąć uwagę straży Borgii, gdy Ezio infiltrowałWatykan.

Niccolò wrócił do Monteriggioni, by wysłuchać, co Ezio odkrył w Krypcie. Gdy dowiedział się, że Asasyn oszczędził Rodrigo, wściekły ruszył do Rzymu, by pozbyć się Borgii raz na zawsze. Następnego ranka Monteriggioni zostało zaatakowane przez Cesare Borgię. Zniknięcie Niccolò tuż przed atakiem wzbudziło podejrzenia w La Volpe, który sądził, że Machiavelli w tajemnicy pracuje dla Borgii. Podczas ataku zginął Mario, a Niccolò przejął władzę w pogrążonym w chaosie Zakonie Asasynów, których siedzibę przeniósł do Rzymu, na wyspę Tyber.

Po ataku Ezio również wyruszył do Rzymu, ale ze względu na rany nie ujechał daleko. Niccolò zawiózł go do kobiety mieszkającej pod Rzymem, by się nim zaopiekowała. Zostawił mu także wiadomość, żeby spotkał się z nim przed Mausoleo di Augusto. Po spotkaniu Ezio Niccolò powiedział mu o fatalnym stanie Rzymu i pożyczył nieco pieniędzy na zakup ekwipunku. Przedstawił również Wyznawców Romulusa, których podejrzewał o pracę dla Borgii, i pokazał Ezio szybszy sposób przemieszczania się poprzez system kanałów. Udali się nimi do kryjówki Bractwa, gdzie czekał na nich jeden z ich sojuszników, Fabio Orsini.

W 1503 roku La Volpe był przekonany, że zebrał dość dowodów na to, że Niccolò pracował dla Borgii, i kazał Ezio „zrobić to, co musi”. Auditore nie wierzył w zdradę Niccolò, więc go nie zabił. La Volpe postanowił sam się rozprawić z Machiavellim. W międzyczasie Ezio odkrył, że prawdziwym szpiegiem był jeden ze złodziei La Volpe. Zdołał powiedzieć mu o tym, zanim ten zabił Niccolò. La Volpe uznawszy, że nic się nie stało, kontynuował później współpracę z Machiavellim.

W ciągu trzech lat Niccolò zdał sobie sprawę, że Ezio byłby lepszym przywódcą, ponieważ to on prowadził wojnę przeciwko Borgii i przywrócił Zakon do dawnej świetności. Zatem, gdy Claudia Auditore została przyjęta do Bractwa, Machiavelli uczynił jej brata przywódcą Zakonu Asasynów. Wówczas Ezio spytał, czemu tak nagle zmienił zdanie, na co Niccolò wyznał, że zawsze stał przy Ezio i pomagał mu w różnych zadaniach, ponieważ w niego wierzył. Ezio z kolei uczynił z Niccolò swojego „najbardziej zaufanego doradcę”. Machiavelli chciał napisać książkę o Ezio, a ten poprosił, by była krótka. Potem wykonał skok wiary i wyruszył w drogę by wreszcie zabić rodzinę Borgia. Czy Machiavelli napisał tę książkę, nie wiadomo, ale może być to odniesienie do niezwykle krótkiego dzieła pt. „Książę”.

Florencka milicja

Wkrótce potem, między 1503 a 1506 rokiem, Machiavelli wrócił do Florencji, gdzie przewodził florenckiej milicji. Dziwne było to, że przy wielu okazjach wspominał, że nie ufa najemnikom, gdy tak naprawdę nimi dowodził. Jego milicja zdołała pokonać Pizę w 1509 roku, jednak w sierpniu 1512 roku zostali pokonani przez Medici, którym pomagały oddziały hiszpańskie i papież Juliusz II. Florencja utraciła status miasta-stanu. Machiavelli został pozbawiony swojej pozycji w 1512 roku, a w 1513 został oskarżony o spisek i aresztowany. W więzieniu był torturowany, ale nie przyznał się do udziału w żadnym spisku. Został zwolniony i wysłany do swojej samotni w Sant'Andrea w Percussinie.

Późniejsze życie

Pod koniec życia w swojej samotni spędził kilka miesięcy na pisaniu „Il Principe” („Książę”). Dzieło to powstało ze specyficznego powodu, w specyficznym okresie historii Włoch (w czasie, gdy rodzina Medici miała okazję zbudować silny, włoski stan w centrum Italii i przepędzić „barbarzyńców”). Machiavelli napisał także „Dyskursy Livy”. Te teorie (pisane w ważnym okresie jego życia) odzwierciedlały jego bardziej republikańskie podejście do rządu, ale były bardziej ogólne niż w „Księciu”.

Te dwa manuskrypty zostały zakazane przez kościół, ponieważ kierowały ku wielu reformom. Machiavelli szukał sposobu na zjednoczenie włoskich stanów poprzez rząd, nie religię. Razem „Dyskursy” i „Książę” wyjaśniają, że w prawdziwym życiu Niccolò preferował rządy republikańskie, ale był gotów zaakceptować zwierznictwo, jeśli zapewniało ono przetrwanie stanu.

Machiavelli zmarł 21 czerwca 1527 roku w wieku 58 lat. Jego ciało spoczęło w Bazylice Świętego Krzyża we Florencji.

Ciekawostki

• Fakt, że w grze Machiavelli był przywódcą najemników we Florencji nie znaczy, że był nim naprawdę w życiu. W rzeczywistości sprzeciwiał się wykorzystywaniu najemników; wierzył, że nie można na nich polegać, ponieważ walczyli oni tylko za pieniądze i nie byli lojalni. Mimo to możliwym jest, że najemnicy reprezentowali milicję Florencji, którą Machiavelli dowodził w prawdziwym życiu. Teorię tę popiera fakt, że narzekał na nich w czasie Ognisk Próżności.
• W Assassin’s Creed: Renesans Machiavelli osobiście powiedział Ezio, że Cristina Vespucci i jej mąż Manfredo Soderini zostali zamordowani przez ludzi Savonaroli, jednak w Assassin’s Creed: Brotherhood Ezio spotkał ich oboje na chwilę przed ich śmiercią, a Machiavelli w ogóle nie wystąpił w tym wspomnieniu.
• Chociaż Niccolò miał zaledwie 19 lat, gdy spotkał Ezio Auditore, zachowywał się bardzo dorośle w porównaniu z innymi Asasynami.
• Jeśli Ezio zdecyduje się niczego nie zrobić w momencie, gdy Savonarola próbuje uciszyć tłum Jablkiem w Ogniskach Próżności, Machiavelli wkracza na scenę i sam rzuca nożem w jego rękę.
• Według historii Machiavelli utrzymywał dobre relacje z rodziną Borgii. W 1502 roku został wysłany na dyplomatyczną misję, by pomóc Cesare. Nazywał Rodrigo bardzo efektownym politykiem, ponieważ był on modelem przywódcy, który nie okaże skrupułów, by osiągnąć cel; Machiavelli podziwiał także Cesare Borgię.
• W Brotherhood zostało zasugerowane, że prace Machiavellego były inspirowane jego znajomością z Ezio.

Fabio Orsini był włoskim kondotierem i członkiem Zakonu Asasynów.

Biografia

Młodość i kariera

Fabio Orsini urodził się w 1476 lub 1477 roku, jako syn Paolo Orsini. Od młodości szkolił się w walce, brał udział w bitwie pod Montepulciano, po stronie Sienese.

Powiązanie z Borgią

Trzy lata po bitwie pod Montepulciano dołączył do swojego kuzyna, Bartolomeo d’Alviano, w walce przeciwko rodzinie Savelli. Po walce ożenił się z Jeronimą Borgią, kuzynką dowódcy armii papieskiej, Cesare Borgii. Wspierał przez jakiś czas jej rodzinę, aż do chwili uwolnienia swojego więzionego przyjaciela z Tor di Nona. Musiał wbrew swojej woli nadal służyć Borgii, jako że Cesare zdołał powalić na kolana rodzinę Orsini.

Późniejsze życie

W 1500 roku Fabio wynajął stary magazyn Zakonowi Asasynów, mając nadzieję pomóc im w ten sposób w wlace z Borgią. Był także świadom faktu, że jego kuzyn Bartolomeo należał do ich grona i wiele słyszał o jego znajomym Asasynie, Ezio Auditore.

Fabio zaatakował armię Micheletto Corelli po tym, jak jego ojciec, Paolo, został zabity. Nie był jednak w stanie pokonać Micheletto i utracił swoją pozycję. Stał się wyrzutkiem, musiał ukrywać się na wsi, a nakaz jego aresztu wystawił sam papież Aleksander VI.

Po śmierci Aleksandra VI, gdy Cesare popadł w niełaskę, Fabio rozpoczął służbę dla papieża Juliusza II. Poprowadził jego wojska, by aresztować Cesare za morderstwa, zdradę i kazirodztwo.

Pod koniec 1503 roku wraz z Bartolomeo brał udział w bitwie pod Garigliano. Fabio zmarł w 1504 roku w wyniku rany głowy, odniesionej w bitwie.

Ciekawostki

• Zbroja Fabio Orsini przypomina wczesne projekty zbroi dla strażników papieskich, jakie widać na Teaser Trailer i w Assassin’s Creed: Ascendance.

Salaì — Gian Giacomo Caprotti da Oreno, powszechnie znany jako Salaì, był najbardziej znanym uczniem Leonardo da Vinci i bardzo prawdopodobne, że także jego kochankiem.

Biografia

W 1506 roku Leonardo, który nie chciał zostawić swojej pracowni bez opieki, poprosił Ezio, by poszukał Salaì. Ezio odnalazł go w La Volpe Addormentata, gdzie Salaì zabawiał się grą w kości. Mimo prostestów osób, z którymi grał, dał się przekonać do powrotu. Na zewnątrz osoby te, które okazały się Hermetystami, zaatakowały ich. Przez całą drogę do pracowni kolejne grupy Hermetystów nie dawały im spokoju.

Gdy dotarli do celu, okazało się, że warsztat został zdemolowany, a Leonardo zniknął. Jednak Salaì zauważył, że Leonardo napisał coś na podłodze i powiedział Ezio, że musi poszukać ukrytych wskazówek na obrazach mistrza.

Salaì pomagał Ezio w badaniu odzyskanych obrazów i w odtworzeniu mapy pokazującej, gdzie znajduje się wejście do Świątyni Pitagorejskiej.

Osobowość

Salaì był uczniem Leonardo, jednak był beztroski i marnotrawił pieniądze, sprzedał jeden z obrazów Leonardo jakiemuś marszandowi, bo potrzebował pieniędzy na nowy dublet. Spędzał mnóstwo czasu poza pracownią, nie chciał oderwać się od gry hazardowej, gdy Ezio powiedział mu, że wzywa go jego mistrz.

Niemniej jednak, mimo że brał pieniądze Leonardo i spędzał czas w tawernach aż do ich zamknięcia, miłował Leonardo i martwił się, gdy został on porwany.

Ciekawostki

• Salaì jest dobry we free-runningu. Jego główną bronią jest sztylet.
• Ezio wiedział o związku Leonardo z Salaì. Gdy zwiedzał wraz z nim Pitagorejską Kryptę, Leonardo wspomniał o Salaì, udając, że martwi się o niego, że tak beztrosko wydaje pieniądze, lecz Ezio stwierdził tylko, że Salai pasuje do Leonardo.

Caterina Sforza (1463 — 1509) była Hrabiną Forli i Imoli oraz córką Galeazzo Maria Sforzy. Została wydana za mąż za papieskiego bratanka, Girolamo Riario, gdy miała dopiero 10 lat. Małżeństwo zostało skonsumowane 4 lata później.

Biografia

Niedługo przed wyjazdem Leonarda da Vinci do Wenecji, Caterina przebywała w Forli, skąd artysta miał wypłynąć statniek. Z powodu kłótni ze swoim mężem została przez niego podstępnie uwięziona na małej wysepce. Na szczęście Ezio Auditore pomógł jej wydostać się z opresji. Caterina odwdzięczyła się Asasynowi przepustką do Wenecji.

Gdy Ezio odpływał statkiem, stwierdził, że Caterina jest „jego następną zdobyczą”. Leonardo starał się nieskutecznie ostudzić jego zapał, uświadamiając mu jak bardzo niebezpieczną kobietą jest owa „zdobycz”. Opisał ją jako „tak potężną i niebezpieczną, jak młodą i piękną”. Ezio odparł jedynie, że Caterina jest „w jego typie”.

Bitwa o Forli

W 1484 roku Caterina przeprowadziła się wraz z rodziną do Forli. 4 lata później, niedługo po zabójstwie jej męża, została poproszona przez Zakon Asasynów o przechowanie w swoim mieście „ważnego artefaktu”. Władczyni zgodziła się, po czym spotkała się z Niccolò Machiavellim i Ezio Auditore, którego członkostwo w Zakonie mocno ją zdziwiło.

Gdy wracali z przechadzki do miasta, Caterina opowiedziała Asasynom w jaki sposób pozbyła się męża, o którym dowiedziała się, że jest Templariuszem. Opisała go jako „kiepskiego w łóżku, parszywego męża i wrzód na tyłku”. Gdy w tak miłej atmosferze wracali do Forli, dotarła do nich wiadomość o tym, że bracia Orsi zaatakowali miasto. Niccolò natychmiast wywnioskował, że muszą oni pracować dla Rodrigo Borgii i pragną odzyskać mapę Girolamo, na której zaznaczono położenie poszczególnych kart Kodeksu.

Caterina zebrała swoich żołnierzy i z pomocą Ezio odzyskała miasto. W międzyczasie bracia Orsi porwali dwójkę jej dzieci i ujawnili swoje prawdziwe żądanie — odzyskanie Fragmentu Edenu. Na szczęście Ezio ponownie wkroczył do akcji i uratował małych zakładaników. Następnie udał się w pogoń za pozostałym przy życiu Checco Orsi, który ukradł Jabłko. Asasyn dogonił i zabił cel, jednakże przypłacił to poważną raną jamy brzusznej. Tuż przed utratą przytomności widział, jak ubrany na czarno mnich bez jednego palca kradnie Jabłko. Żołnierze Cateriny znaleźli nieprzytomnego Ezio i zabrali go do Forli, gdzie wrócił do zdrowia. Asasyn udał się na poszukiwanie złodzieja, jednocześnie otrzymując od Cateriny mapę Girolamo.

Florencja

Caterina została wygnana do Florencji, gdzie poślubiła Giovanniego de' Medici. Doczekali się syna o imieniu Ludovico. Giovanni zmarł jednakże w 1498 roku i Caterina przechrzciła syna na imię ojca.

Oblężenie Monteriggioni

W 1500 roku Caterina tymczasowo przebywała z częścią swoich wojsk w Monteriggioni , gdzie zamierzała bliżej poznać się z Ezio i uzyskać jego protektorat dla swoich ziem. Podczas jednego z ich „bliższych spotkań” Monterrigioni zostało zaatakowane przez wojska Cesare Borgii i zdobyte w ciągu kilkunastu minut. Caterinę porwano i zawieziono do Rzymu jako trofeum Cesare. Wkrótce przybył jej z pomocą Ezio, który pragnął zabić przy okazji Cesare i Rodrigo Borgiów, jednakże to ostatnie zadanie zakończyło się fiaskiem. Asasyn zabrał ukochaną do siedziby rzymskich Asasynów, zamku na wyspie Tyber.

Późniejsze życie

Caterina wiedząc, że jest bezużyteczna dla każdego spoza Forli, zdecydowała się odejść ,aby zaopiekować się dziećmi i oczekiwać na odzyskanie swoich ziem. Chciała po kryjomu odjechać konno, jednakże Ezio nakrył ją podczas przygotowań. Caterina poprosiła Ezio, aby ten połączył Asasynów pod swoim przywództwem i odzyskał Rzym. Nim odjechała krzyknęła „Vittoria agli Assassini!” (Zwycięstwo Asasynom!).

Shaun Hastings odkrył, że Caterina powróciła do Florencji, gdzie starała się bezskutecznie odzyskać Forli. Zmarła na zapalenie płuc.

Micheletto Corella (1470 — ?) był kondotierem i członkiem Zakonu Templariuszy. W pewnym okresie życia sprawował także urząd gubernatora Piombino.

Biografia

Młodość

Micheletto Corella urodził się w Walencji, w Hiszpanii, ale wychowywał się w Rzymie, we Włoszech. Od dzieciństwa przyjaźnił się z Cesare Borgią, a później stał się jego obrońcą.

Sługa u Borgii

Micheletto służyłby Borgii do końca swojego życia, szczególnie Cesare. Stał się osobistym katem Cesare i zabijał każdego, kto stanął mu na drodze. Stał się także kondotierem i gubernatorem Piombino przez krótki czas.

Oblężenie Monteriggioni

W styczniu 1500 roku Micheletto towarzyszył Cesare podczas wyprawy na Monteriggioni, której celem było położyć kres rodzinie Auditore i zdobyć Rajskie Jabłko. Udało się im zabić Mario i wrócić do Rzymu z artefaktem.

Morderstwa

Wiele z zabójstw Micheletto nie zostało odnotowanych, choć niektóre z nich znane były przez lata.

18 sierpnia 1500 roku Alfonso z Aragonu, mąż siostry Cesare, Lukrecji Borgii, został zabity przez Micheletto na rozkaz Cesare, który był po prostu zazdrosny.

W 1502 roku Micheletto zabił Giulio Cesare da Varano i trzech jego synów, aby umożliwić Borgii przejęcie Camerino.

Micheletto zabił Astorre III Manfredi, władcę Faenzy, 9 czerwca 1502 roku w Zamku Świętego Anioła.

31 grudnia 1502 roku Micheletto udusił jednocześnie Oliverotto da Fermo i Vitellozzo Vitelli za spiskowanie przeciwko Cesare.

W Wigilię 1503 roku Cesare wydał rozkaz aresztowania wszystkich swoich głównych kapitanów, którzy kiedyś odłączyli się od niego, a potem wrócili; dwóch z nich zostało uduszonych przez Micheletto, resztę wtrącono do więzienia.

Nauka Giovanniego

Między 1500 a 1503 rokiem Micheletto miał za zadanie pilnować i uczyć Giovanniego Borgię, biologiczne dziecko Lukrecji, a adoptowanego syna Cesare. Próbował uczyć chłopca, by był twardy i bezlitosny, dusząc starego człowieka, który rozmawiał z Giovannim i bijąc go. "Nauki" odniosły odwrotny skutek. Wychowanek znienawidził Micheletto, co stało się powodem opuszczenia przez niego domu.

Ostatnie zlecenia

W 1503 roku Micheletto towarzyszył Cesare w drodze na spotkanie z Francesco Troche, który wyjawnił swojemu bratu Egidio plany Cesare dotyczące Romanii. Egidio wysłał listy do ambasadora Wenecji, by go ostrzec, jednak zostały one przechwycone. Francesco próbował przekonać Cesare, by oszczędził mu życie, lecz Micheletto udusił go, a ciało wrzucił do rzeki Tyber.

Micheletto pracował później z kilkoma strażnikami Borgii, dał im kostiumy, dzięki którym mogli zinfiltrować przedstawienie Pasji w Koloseum i zabić Pietro Rossi, ostatniego kochanka Lukrecji. Nie wiedział, że śledził go Ezio Auditore, który wysłał swoich uczniów, którzy zlikwidowali wspomnianych wcześniej strażników i ukradli podarowane im kostiumy.

Ezio dotarł za Micheletto do Koloseum, gdzie zabił wszystkich arkebuzerów Borgii na ich stanowiskach. W swoim własnym kostiumie Ezio poszedł za Micheletto na scenę, gdzie obaj dołączyli do odgrywania sztuki. Kiedy Ezio zbliżył się do Micheletto, zaatakował go swoim ukrytym ostrzem, jednak nie zabił go mówiąc, że ten sam przyniesie sobie zgubę, służąc Cesare.

Gdy Cesare zabił swego ojca, utracił wpływy w Rzymie i stał się bezsilny. Wysłał Micheletto, by ten zebrał armię zdolną zdobyć Rzym, jednak zamiast odbić miasto, został aresztowany przez Gwardię Papieską. Micheletto uciekł z Rzymu, lecz później został złapany przez papieża Juliusza II.

Ostatnie słowa

(Gdy Ezio próbuje pchnąć ostrzem Micheletto, ten się śmieje).
Micheletto: Nie możesz ocalić Pietro. Wino, które wypił, było zatrute. Jak obiecałem Cesare, zrobiłem podwójne zabezpieczenia. (Ezio wstaje i go zostawia). Nie jestem jeszcze martwy.
Ezio: Nie przyszedłem tu po to, by cię zabić. Ten, który przysługuje się komuś, kto dąży do władzy, jest agentem własnej zagłady.

Ciekawostki

• W Assassin’s Creed: Brotherhood na telefony Micheletto jest nazywany Michelotto.
• Podczas „zabijania” Micheletto ma na sobie kostium aktora, jednak kiedy wypowiada „ostatnie słowa”, nosi zwykłe ubranie.
• Podczas jego „ostatnich słów” Ezio przystawia prawą rękę z ukrytym ostrzem do jego gardła, niezależnie od tego, czy gracz kupił drugie ostrze u Leonardo.
• W książce Assassin’s Creed: Brotherhood Micheletto pomaga Cesare w ucieczce, jednak później ma poczucie, że jest niesprawiedliwie traktowany, i próbuje zabić swojego zleceniodawcę. Nie udało mu się to i tego został postrzelony w twarz z pistoletu Cesare.

Ercole Massimo (1474 – 1506) – romański szlachcic, członek jednej z najstarszych i najbogatszych rodzin – Massimo. W tajemnicy był przywódcą Kultu Hermesa, aż do swojej śmierci.

Biografia

Poszukiwanie Świątyni Pitagorejskiej

W 1506 roku Ercole kazał oddziałowi kilku Hermetystów odwrócić uwagę Salaì, ucznia Leonardo da Vinci, podczas gdy drugi oddział miał porwać wynalazcę, który znał lokalizację wejścia do Świątyni Pitagorasa.

Po odkryciu, że mapa prowadząca do Świątyni została ukryta na kilku obrazach Leonardo, Ercole wysłał swoich ludzi, by odzyskali te malowidła; spowodował, że Lukrecja Borgia zaczęła wpadać w paranoję i kazała strażnikom swojego męża zachowywać najwyższą czujność. Ercole osobiście spotkał się z Patrizio w dzielnicy Vaticano w Rzymie, by negocjować sprzedaż malowidła. Jednak Patrizio rozmyślił się podczas rozmowy o sprzedaży i powiedział, że obraz nie powinien należeć do nikogo (otrzymał go od swojej poprzedniej kochanki, Lukrecji, która później go porzuciła). Gdy próbował zniszczyć malowidło, Ercole skinął na jednego ze swoich ludzi, by uciszył Patrizio. Gdy ten spełnił polecenie, Ercole kazał Hermetystom zająć się troskliwie obrazem, by okazali szacunek umysłowi, który go stworzył.

Świątynia Pitagorasa

Gdy Ercole stracił wszystkie malowidła, wrócił do katakumb pod Rzymem, gdzie zaczął przesłuchiwać samego Leonardo. Mimo wielkiej presji i bicia Leonardo odmówił współpracy. Wkrótce potem przybył Ezio Auditore, by uratować przyjaciela.

Ercole powstrzymał Hermetystów, zanim zaatakowali Ezio i powitał Ezio jako sprzymierzeńca. Wypowiedział się pochlebnie o tym, jak Ezio powstrzymał rozprzestrzenianie się ignorancji, jakiej chciał Cesare Borgia, po czym spróbował przekonać go, żeby skłonił Leonardo do mówienia. Jednak Ezio tylko spytał, czy Ercole woli jego pięści, czy nóż.

Ercole odpowiedział, że chciał jedynie cywilizowanego rozwiązania i próbował przekonać Ezio, by ten dołączył do niego, by razem „odbudowali ludzkość”. Asasyn odmówił i został zaatakowany przez kilkunastu ludzi Massimo, ale żaden z nich nawet go nie drasnął. Zdając sobie sprawę, że jego życie znalazło się w niebezpieczeństwie, Ercole rzucił jeszcze jednego człowieka w Ezio, ale spowodował tylko osunięcie się gruzu z krawędzi, na której stał, dzięki czemu Ezio mógł się do niego wspiąć.

Widząc, że to już koniec, Ercole z desperacją próbował przebłagać Ezio, mówiąc, że są do siebie podobni, ale Ezio zignorował jego słowa i zakończył jego żywot Ukrytym Ostrzem. Gdy umierał, był zszokowany, że taki Asasyn jak Ezio, jest „wrogiem wiedzy”. Ezio odparł, że każdy powinien móc szukać własnej prawdy, a nie przyjmować narzuconą. Ercole odparł, że tylko chciał ochronić ludzi przed dyktaturą i wojną, przez wiedzę. Gdy zamknął oczy, Ezio życzył mu, by odnalazł prawdę w śmierci.

Octavian de Valois (1448 — 1503) był Baronem Valois i generałem francuskich i papieskich armii służącym Cesare Borgii. Jego siły pomagały umacniać wpływy Cesare w Rzymie.

W 1498 roku odległy kuzyn Octaviana, świeżo koronowany na króla Ludwik XII, przydzielił mu dowodzenie nad kampanią w Italii, jednakże Octavian nie miał doświadczenia wojennego, bo dopiero ukończył formalny trening. Mimo tego zaakceptował tę odpowiedzialność.

Następnego roku Octavian spotkał Cesare i Juana Borgiów na francuskim dworze. Ta dwójka była tam, by zalecać się do przyszłej żony Cesare, Charlotty z Albret. Miesiąc później Octavian pojechał z Borgiami do Italii, myśląc, że zostanie jej władcą, gdy rozgromi opozycję.

W styczniu 1500 towarzyszył Cesare, Lucrezii i armii Templariuszy w oblężeniu Monteriggioni, które miało na celu zniszczenie Zakonu Asasynów i zabicie Ezio Auditore. Kiedy żołnierze zdobyli mury, Cesare, Octavian i inni weszli do miasta z zakładnikami: Cateriną Sforzą i ledwo żywym Mario Auditore. Cesare wziął od Octaviana pistolet zbudowany przez Leonarda da Vinci i strzelił Mario w głowę.

W 1500 roku Octaviana widziano w stajni w Zamku Św. Anioła, gdzie razem z Cesare, Micheletto i Juanem Borgia Starszym brał udział w spotkaniu. Zakwestionował rozkaz Cesare, ptając o Watykan, ale Cesare powiedział mu, żeby się nie martwił.

W 1503 roku Ezio Auditore doszedł do wniosku, że Valois musi zginąć, żeby Cesare stracił pomoc armii francuskiej. Po zabiciu Juana szukał pomocy u Bartolomeo d’Alviano, przywódcy najemników i członka Zakonu Asasynów. Po odparciu niespodziewanego ataku Francuzów, Bartolomeo został przywołany przez Octaviana.

Gdy Valois zażądał jego natychmiastowego poddania się, Bartolomeo gniewnie odmówił. Po wymianie wyzwisk i obelg, Valois wyjawił, żeżona d'Alviano Pantasilea została porwana przez jego ludzi i ponownie zażądał od przeciwnika poddania się przed świtem. Przyrzekł wypuścić kobietę, gdy tylko Bartolomeo wejdzie do jego obozu nieuzbrojony. Wtedy Baron i jego żołnierze odeszli.

Bartolomeo i Ezio szybko wymyślili plan kradzieży francuskich mundurów, w tym samego kapitana straży, oraz wejścia do obozu Barona w przebraniu, z d'Alviano jako więźniem. Gdy byli już w środku, Bartolomeo zmierzył się z Baronem.

Octavian, z Pantasileą za plecami, powitał Bartolomeo kpiąco. Ten, zdenerwowany, domagał się jej wypuszczenia. Baron próbował kontynuować obelgi, mówiąc, że Bartolomeo nie jest godzien swoich tytułów. Jednak najemnik odparł wyzwiska, mówiąc, że w przeciwieństwie do niego jest wart swojej ceny. To dogłębnie obraziło Octaviana.

Wtedy Bartolomeo zaczął mówić o szlachetności i o tym, jak się ją zdobywa: poprzez walkę na czele ludzi, nie przez porywanie kobiet. Jeszcze raz zażądał wypuszczenia żony. Gdy Octavian wycelował pistolet w jej głowę, Ezio wystrzelił z ukrytego pistoletu, dając najemnikom sygnał do ataku. Wszyscy zaczęli ze sobą walczyć. Octavianowi udało się uciec z Pantasileą w bezpieczne miejsce i prawie postrzelić Ezio. Zagroził , że zabije kobietę, gdy tylko Ezio się zbliży. Mimo to Asasynowi udało się uniknąć piechurów i zaatakować Barona z powietrza. Przed śmiercią Octavian powiedział Ezio, że pragnął tylko szacunku, a ten odpowiedział, że na szacunek trzeba sobie zapracować.

Ciekawostki:

• W książce „Assassin’s Creed: Brotherhood” to Octavian strzela do Ezio podczas oblężenia Monteriggioni, podczas gdy w grze robią to arkebuzerzy.
• W książce jego imię pisze się Octavien, przez ”e”.
• Podczas próby zabójstwa Barona, jeśli wyślesz rekrutów do walki, od razu nastąpi desynchronizacja (nie licząc Deszczu Strzał).
• W grze postacie nigdy nie odnoszą się do niego i o nim po imieniu, używając tylko tytułu lub nazwiska.
• Octaviana można łatwo zabić poprzez sprint w jego kierunku, bez wdawania się w walkę, i szybki strzał z pistoletu lub kuszy. Zanim żołnierze lub Octavian zauważą Ezio, wystarczy mu czasu na wycelowanie i strzał.
  

  Angelina Ceresa była mieszkanką Monteriggioni, a jednocześnie koleżanką Claudii Auditore da Firenze.

  1 stycznia 1500 roku poprosiła Ezio o pomoc w przeniesieniu dużej skrzyni z kwiatami z dolnej części miasta do willi Auditore. Nie zdawałą sobie sprawy z jego tożsamości, dopóki nie dotarli na miejsce. Obiecała „zarobić sobie” na milczenie Ezio, kiedy niechcący wyjawiła planowaną niespodziankę — przyjęcie, które miało odbyć się następnego dnia.

  Atak Templariuszy na Monteriggioni, mający miejce nazajutrz, uniemożliwił urządzenie tegoż przyjęcia. W którymś momencie podczas walki Angelina została zabita, a jej głowę zatknięo na włóczni strażnika Borgii, ku przerażeniu Ezio.

  
  
  

  Agostino Chigi był włoskim bankierem i fundatorem sztuki Renesansu.

  Wzmianka o nim znajduje się we wspomnieniu Plan i według tego wspomnienia jest on stałym bankierem Roderigo Borgii. Ujawniono, że nie jest on jedynym bankierem Borgiów, jako że ci ostatni prowadzili interesy z również Juanem Borgią Starszym.

  
  
  

  Antonio da Fiorentino był kapitanem Wieży Borgii w dzielnicy Campagna w Rzymie. Zabity przez Ezio podczas wyzwalania Rzymu.

  
  
  

  Fabrizio Colonna (ok. 1450 — 18 marca 1520) był włoskim kondotierem, członkiem potężnej rodziny Colonna. Jego rodzice to Edorado Colonna i Filippa Conti.

  
  
  

  Prospero Colonna, określany też jako Prosper Colonna, był włoskim kondotierem na usługach Stanów Papieskich i Świętego Imperium Rzymskiego podczas wojen we Włoszech.

  W 1500 roku Fabrizio i jego kuzyn Prospero Colonna zostali schwytani przez Cesare Borgię. Kiedy byli przewożeni z jednego więzienia do drugiego, zostali uwolnieni przez Ezio Auditore. Później walczyli w trójkę przeciwko oddziałowi strażników. Po wygranej kuzyni Colonna obiecali kontynuować walkę przeciwko Borgii.

  Zarówno model Fabrizio jak i Prospero to model zwykłego najemnika.

  
  
  

  Ippolito di Foligno był kapitanem wieży Borgii w dzielnicy Antico w Rzymie. Należała do niego wieża znajdująca się w południowo-wschodniej części mapy. Został zabity przez Ezio Auditore podczas wyzwalania miasta.
   

  Vasco da Gama (ok. 1460 — 24 grudnia 1524, Kochi w Indiach) był jednym z odkrywców odnoszących największe sukcesy w erze odkryć w Europie. Dowodził pierwszym statkiem płynącym bezpośrednio z Europy do Indii.

  Po porażce Pedro Álvaresa Cabrala, któremu nie udało się wyeliminować Bractwa Asasynów w Indiach, król Portugalii Manuel I wysłał Vasco da Gamę z 800 ludźmi do Calicut. Da Gama miał dokończyć to, co nie udało się Cabralowi i pod pozorem wydalenia wszystkich muzułmanów wywołał chaos wystarczający, by podzielić Bractwo. Jego flota zbombardowała miasto, zabijając setki ludzi, ale Kapitanowie wysłani, by odzyskać kontrolę, zostali zabici albo wywiezieni z miasta.

  
  
  

  Iacopo de Grassi (? — 1500) był wysokiej rangi strażnikiem Borgii w Rzymie i kapitanem jednej z pięciu wież Borgii w dzielnicy Centro. Iacopo był pierwszym kapitanem Borgii, z którym walczymy w grze.

  W styczniu 1500 roku Ezio Auditore podjął się zadania wyeliminowania Iacopo de Grassi, by zniszczyć górującą nad miastem wieżę. Iacopo, silnie strzeżony przez swoich ludzi, dostrzegł Ezio i rzucił mu wyzwanie. Mimo wysiłków strażników Ezio zabił ich wszystkich, w tym samego kapitana, rzucając nim w rusztowanie.

  Iacopo był dumny z bycia Kapitanem Borgii. Podczas walki z Ezio ciągle krzyczał na swoich ludzi, że należą do Borgii i że są silni. Był doświadczonym wojownikiem w walce na krótki dystans, potrafił skontrować i uniknąć większości ataków Ezio.

  
  
  

  John III (1469 — 14 czerwca 1516) —znany także jako Jean d’Albert, mąż królowej Navarre, Katarzyny —był szwagrem Cesare Borgii, który poślubił jego siostrę, Charlottę Albert. Stał się królem Navarre przez małżeństwo z królową. Dowodził armią złożoną z 10 000 ludzi.

  W 1506 roku, gdy Cesare Borgia uciekł z Zamku La Mot, po uwięzieniu w 1504 roku, szukał pomocy u króla Johna III, a ten pozwolił mu służyć w swoim wojsku. W 1507 roku John III kazał Cesare poprowadzić 10 000 swoich ludzi na Vianę i odbić jej zamek z rąk Hrabiego z Lerin, jednak Cesare zginął podczas oblężenia z rąk Ezio Auditore.

  
  
  

  Kardynałowie — należeli do Kościoła Katolickiego. Odgrywają znaczącą rolę w serii Assassin’s Creed. Do ich grona zaliczali się Cesare i Rodrigo Borgia.

  Kardynałowie spotykani są w dzielnicy Vaticano Rzymu oraz w okolicach Zamku Świętego Anioła zawsze, gdy Ezio może swobodnie poruszać się po mieście. Pojawiają się masowo w niektórych misjach takich jak Masowy Exodus czy Człowiek w Czerwieni. W sekwencji pamięci „Bankier” musisz zabić kardynała znanego jako tytułowy bankier — Juana Borgię. Gdy go zabijasz, nie ma na sobie szat kardynała, ale pojawiają się one na obrazie w kryjówce na wyspie Tyber.

  
  
  

  Duccio de Luca (1462-1520) – członek szlacheckiej rodziny, który w końcu został kupcem, wożącym dobra między Rzymem a innymi miastami.

  Historia

  W 1476 roku Duccio był narzeczonym Claudii Auditore da Firenze. Jednak nie był jej wierny ani jej nie kochał, miał jej za złe, że strzegła swego dziewictwa. Powtarzał słowa ojca, że stać go na coś więcej niż Auditore. Gdy Claudia dowiedziała się o tym od innych dziewcząt, jej brat Ezio odszukał Duccio w pobliżu Duomo i pobił go, każąc mu się trzymać z daleka od swojej siostry.

  W 1506 roku Duccio był w Rzymie, gdzie dowiedział się, że Claudia została Madame w Rosa in Fiore, najpopularniejszym burdelu w mieście. Znów spotkał się z Ezio Auditore i sprowokował go do bójki na pięści. Chociaż pomagali mu jego ludzie, Ezio poradził sobie ze wszystkimi. Asasyn chciał jedynie odzyskać trzy malowidła, które były w posiadaniu Duccio; kupiec przyznał, że jedno z nich znajduje się na jego statku, ale pozostałe dwa zdążył sprzedać. Kiedy dalej obrażał Claudię, został znokautowany przez Ezio i pozostawiony w dokach.

  Później handel przestał przynosić zyski. Duccio ledwo przeżył, na granicy nędzy. Zmarł na wściekliznę, którą prawdopodobnie zaraził się od jakiegoś psa w Rzymie.

  
  
  

  Mistrz Poświęconego Pałacu był to dominikański zakonnik, zwolennik Borgii. Dzięki niemu wszyscy religijni filozofowie pozostali najpowszechniejszym źródłem wiedzy.

  W 1500 roku Mikołaj Kopernik, inny Templariusz, podzielił się swoją wiedzą z szerszą publiką, mimo zakazów Zakonu Templariuszy. W tym wypadku Mistrz Poświęconego Pałacu wysłał kilku strażników, by zabili Kopernika i towarzyszących mu uczonych. Tylko jeden z nich zginął, pozostałych uratował Ezio Auditore. Mikołaj wyjaśnił, że za rozkazem ataku najprawdopodobniej stał Mistrz Poświęconego Pałacu, więc Ezio wyśledził go i zabił. Przed śmiercią zakonnik wyjaśnił, że już za późno na ocalenie Kopernika, bo zdążył wysłać ludzi, by się nim zajęli. Mimo to Ezio ocalił Mikołaja przed śmiercią.

  Ostatnie słowa

  Ezio: Uciszanie prawdy nie powstrzyma jej przed rozpowszechnianiem.
  Mistrz Poświęconego Pałacu: Ludzie są leniwi, wierzą w to, w co każe im się wierzyć. Wysłałem najlepszego człowieka, by znalazł Kopernika. Spóźniłeś się.
  Ezio: Requiescat in pace. (Spoczywaj w pokoju).

  Ciekawostki

• Mistrz Poświęconego Pałacu ma na sobie ten sam strój, co Mnich z trybu multiplayer, różni się jedynie kolorem.

Ferdinando di Napoli był kapitanem Borgii w dzielnicy Campagna, w Rzymie. Został zabity przez Ezio Auditore podczas wyzwalania Rzymu.

Domenico da Padova był kapitanem Wieży Borgii w dzielnicy Centro, w Rzymie. Został zabity przez Ezio Auditore podczas wyzwalania miasta.

Patrizio (zm. W 1506 roku) – romański szlachcic, który żył w palazzo w dzielnicy Vaticano w Rzymie, na północny wschód od piazza prowadzącego do Bazyliki Świętego Piotra.

Historia

Gdzieś między 1497 a 1506 rokiem Patrizio spotykał się z Lukrecją Borgia, córką papieża Aleksandra VI. Gdy papież zmarł 18 sierpnia 1503 roku, Lukrecja opuściła Rzym, by zamieszkać ze swoim nowym kochankiem, Alfonso I d’Este w Ferrarze. Jakiś czas wcześniej podarowała Patrizio portret sporządzony przez Leonardo da Vinci, by pamiętał o ich miłości.

W 1506 roku do palazzo Patrizio przybył Ercole Massimo, przywódca Hermetystów, by porozmawiać o sprzedaniu mu portretu. Jednak Patrizio, wściekły, że Lukrecja najpierw go w sobie rozkochała, a później porzuciła, zdecydował, że portret nie powinien już należeć do nikogo. Gdy rzucił go na ziemię, by go zniszczyć, Ercole kazał jednemu ze swoich Hermetystów zabić Patrizio ciosem w plecy. Szlachcic zmarł od rany, a obraz został mu zabrany.

Vieri de’ Pazzi (1454 — 1478) był członkiem rodziny szlacheckiej żyjącej w czasach włoskiego renesansu.

Biografia

Młodość

Vieri urodził się w Toskanii, był synem Francesco de’ Pazzi. Ojciec go rozpieszczał, dając mu wszystko, czego chciał — jedynie nie poświęcał mu wystarczająco uwagi.

Pewnego dnia Vieri spotkał Cristinę Vespucci przed jej domem. W bezczelności swojej zapytał ją, dlaczego jeszcze „nie rozłożyła nóg”. Kiedy Cristina odmówiła współżycia z nim, ten próbował ją zgwałcić, ale został pobity przez Ezio Auditore, który szedł za nim do jej domu.

Jako Templariusz

Gdzieś przed 1476 rokiem Vieri dołączył do Zakonu Templariuszy, organizacji, do której należała cała jego rodzina.

W 1476 roku Vieri i Ezio, którzy rywalizowali ze sobą, spotkali się na Ponte Vecchio we Florencji, gdzie wraz z przyjaciółmi rozpoczęli uliczną bójkę. Vieri osobiście nie walczył, a kiedy zdał sobie sprawę, że przegrywa, uciekł.

Vieri spotkał ponownie Ezio, gdy ten uciekał razem z matką i siostrą do Monteriggioni. Próbował zabić całą trójkę, lecz do akcji wkroczył Mario Auditore i jego najemnicy. Pazzi znów uciekł.

Śmierć

Vieri spotkał się ze swoim ojcem i innymi członkami Zakonu Templariuszy w San Gimignano w 1478 roku, by omówić szczegóły spisku. Wkrótce po rozdzieleniu się znalazł go Ezio Auditore i po krótkiej walce zabił.

Ciekawostki

• W grze rok urodzenia Vieri to 1454, zaś jego ojca – 1444. Oznaczałoby to, że 9-latek spłodził syna...
• W większości scenek Vieri ma włoski akcent, ale czasem ma amerykański, np. kiedy dręczy Ezio i jego rodzinę na drodze do Monteriggioni, mówiąc „moje kondolencje z powodu śmierci twojego ojca i braci”.
• Na obrazie na poddaszu w Willi Auditore jest napisane, że Vieri umarł w 1477, podczas gdy w grze był to rok 1478.
• Vieri pojawia się na krótko w Assassin’s Creed: Brotherhood w pierwszym wspomnieniu Cristiny.
• Jeśli walka trwa wystarczająco długo, gracz może dostać wpis do bazy danych dla Vieri. W przeciwieństwie do wpisu w Assassin’s Creed II, w Brotherhood krótko opisana jest tylko jego przynależność, rola i śmierć.
• W Assassin’s Creed II, jeśli gracz wejdzie na wieżę Vieri, ukradnie mu broń i skoczy lub ucieknie z wieży, Vieri za nim podąży, ale po zabiciu go, gracz zostanie przeniesiony z powrotem na szczyt wieży.

Pietro Rossi (ur. w 1470 roku) był aktorem teatralnym i jednym z kochanków Lukrecji Borgii. Przez swoje relacje z Lukrecją stał się celem Micheletto, który działał na rozkaz swojego mistrza, Cesare Borgii.

Atak został zaplanowany na dzień, w którym Pietro miał odgrywać rolę Jezusa Chrystusa w Koloseum. Nie wiedział, że wśród aktorów znalazł się Micheletto i jego ludzie, który planował zabić go „przypadkiem”, przebrany za Centuriona (który przebił włócznią bok Jezusa). Podczas ukrzyżowania plan został przerwany przez Ezio Auditore, który chciał zabić Micheletto, zanim ten pozbędzie się Pietro, jednak zamachowiec zdołał wcześniej otruć Pietro.

Ezio natychmiast zajął się Pietro i zaniósł go do najbliższego lekarza. Kiedy mu się polepszyło, Asasyn powiedział mu, że Cesare wiedział o jego romansie z Lukrecją. Wziął od niego klucz do Zamku Świętego Anioła, który podarowanymu przez Lukrecję, by mógł z łatwością dostać się do środka.

Valentino da Siena był kapitanem Borgii w Dzielnicy Centralnej Rzymu. Został zamordowany przez Ezio Auditore podczas wyzwalania Rzymu.

Pietro da Siena był kapitanem Borgii w Dzielnicy Antycznej, podobnie jak jego brat bliźniak, Valentino da Siena. Starał się unikać za wszelką cenę kłopotów. Zginął około 1503 roku z rąk Ezio Auditore, podczas wyzwalania Rzymu.

Prospero da Siena był kapitanem Borgii w Dzielnicy Antycznej. Został zamordowany przez Ezio Auditore podczas Wyzwalania Rzymu. Brat bliźniak Valentino de Siena.

Manfredo Soderini (zm. 1498) był florenckim szlachcicem i mężem Cristiny Vespucci.

W 1478 Manfredo został zaręczony z Cristiną, której ojciec pragnął, aby wreszcie znalazła sobie męża. Cristina, pomimo miłości do Ezio Auditore da Firenze, którego jednakżę nie widziała od dwóch lat, wybrała Manfreda. Okazał się on jednak hazardzistą i szybko popadł w długi. Mężczyzna, u którego zadłużył się Soderini, dopadł swojego dłużnika na nieukończonym jeszcze moście. Z pomocą przybył jednak Ezio, który po uratowaniu życia Manfredowi, zagroził mu śmiercią, jeśli jeszcze raz pokaże, że nie jest godny Cristiny.

W 1498 Manfredo i Cristina zostali zaatakowani przez ludzi Girolamo Savonaroli. Ezio ponownie natknął się na Soderiniego, kiedy ten umierał. W ostatnich słowach powiedział on Asasynowi, że Cristina jest w niebezpieczeństwa, ścigana przez strażników.

Madonna Solari (zm. 1500) była właścicielką „Rosa in Fiore”, rzymskiego domu publicznego.

Początkowo pomagała Asasynom w walce przeciwko Borgiom, ale szybko stała się opieszała w dostarczaniu owej pomocy, preferując zabawianie się na przyjęciach. Wkrótce zaczęła także przyjmować łapówki od agentów Templariuszy w zamian za informacje o Asasynach.

W 1500 roku została porwana przez handlarzy niewolników pod dowództwem Cento Occhiego, działającego na zlecenie Cesare Borgii, który obiecał uwolnić ją za 2 500 florenów. Ezio Auditore, który niedawno przybył do Rzymu, zdobył sumę i udał się aby zapłacić okup porywaczom. Nie dotrzymali jednak oni obietnicy i poderżnęli Madonnie gadło, zmuszając Asasyna do zabicia ich i odzyskania pieniędzy.

Po śmierci Madonny władze nad domem publicznym przejęł Claudia i Maria Auditore.

Jednakże, po śmierci Madonny, jej brat Santino rozpoczął próby odzyskania władzy nad „Rosa in Fiore” i pracującymi tam dziewczętami. Gdy Ezio dowiedział się o tym, natychmiast ruszył szukać Santino. Znalazł go, gdy ten bił jedną z kurtyzan. Asasyn powstrzymał go i wrzucił do fontanny. Upokorzony mężczyzna zaprzestał swoich dążeń, a Maria i Claudi utrzymały swoje posady.

Santino Solari był bratem Madonny Solari, właścicielki „Rosa in Fiore”, rzymskiego burdelu.

Pewnej nocy w 1497 roku, Santino udał się do różnych domów, by zdobyć informacje dotyczące handlem niewolników i kursów statków, stosując zarówno łapówki, jak i przesłuchania. Był eksortowany przez dwie kurtyzany, Lucię i Fiorę Cavazza. Kiedy Fiora zapytała o szczegóły, Santino uderzył ją, a następnie Lucię. Zmusił dziewczyny do milczenia, grożąc im sztyletem, a następnie ujawnił o co chodzi. Następnie powiedział, że poinformuje siostrę o tej współpracy i odszedł.

Nieco później, w tym samym roku, został pobity przez Cesare Borgię za ingerowanie w interesy, do których nie powinien się mieszać. W zamian za darowanie życia, Santino i jego siostra podarowali Cesarę jedną ze swoich kurtyzan. Wybór padł na Fiorę.

Po tym jak jego siostra została porwana i zabita przez handlarzy niewolników w 1500 roku, Maria Auditore i jej córka, Claudia, przejęły „Rosa in Fiore”. Zdenerwowany Santino próbował odzyskać należną mu pozycję właściciela burdelu, jednakże został upokożony przez Ezio i porzucił swoje dążenia. Jego dalsze losy są nieznane.

Egidio Troche był rzymskim senatorem z czasów włoskiego renesansu. Jego brat, Francesco, był osobistym przyjacielem Cesare Borgii, chociaż Kapitan Generalny poźniej kazał go ściąć.

W 1503 roku Egidio był winien pieniądze jednemu z tajemniczych generałów Cesare znanemu jako „Bankier”. Ezio Auditore, który chciał, by Egidio pomógł mu zlokalizować Bankiera, przybył senatorowi na pomoc, gdy ten był bity przez straże Borgii za to, że nie mógł oddać im pieniędzy. Napastnicy zginęli z rąk Ezio, który odeskortował Egidio przez ulice Rzymu do domu jego brata. Gdy szli, senator Troche narzekał na Borgię, że odebrał Rzymskiemu Senatowi władzę. Przyznał się także do hazardu i picia (i korzystania z usług kurtyzan, jak dodał Ezio), ponieważ nie miał nic lepszego do zrobienia.

Egidio był wdzięczny Ezio zwłaszcza za 3000 florenów, jakie dostał na spłatę swoich długów. W zamian miał tylko mieć oko na polityków pomagających Cesare. Egidio zgodził się, ale oczywiście z oporami, których głównym powodem był fakt, że jego brat mógł stać się w przyszłości celem.

Gdy Egidio spotkał się z jednym ze strażników Bankiera, został zaprowadzony do Panteonu, a Ezio śledził go z dachów. Po dotarciu na miejsce senator został zatrzymany, na wypadek, gdyby próbował uciec, podczas gdy Luigi, kapitan Borgii, liczył przyniesione pieniądze. Ezio zabił Luigi i zajął jego miejsce, po czym kazał strażnikom wypuścić Egidio.

Wkrótce po śmierci Bankiera, Juana Borgii, Egidio złożył wizytę w Rosa in Fiore, gdzie omówił kilka spraw z matką Ezio, Marią. Asasyn przybył wkrótce i życzliwie przywitał Egidio. Senator, zadowolony, że widzi Ezio, podzielił się z nim informacjami o sługusach Borgii. Ezio wyruszył zająć się tymi ludźmi.

Francesco Troche (1459 — 1503) był papieskim szambelanem i przyjacielem Cesare Borgii. W 1503 roku Francesco powiedział starszemu bratu, Egidio Troche, o planach Cesare dotyczących Romanii. W rezultacie Egidio wysłał list z ostrzeżeniem do ambasadora Wenecji, chcąc powstrzymać Cesare przed podbiciem Romanii. Gdy Cesare to odkrył, uznał, że Francesco jest zdrajcą i kazał Micheletto Corelli udusić go. Ciało Francesco zostało wrzucone do Tybru.

Ciekawostki:

• W rzeczywistości nie wiadomo, czy Francesco Troche rzucił się sam z łodzi w akcie samobójczym, czy został uduszony w więzieniu, gdy łódź przybyła do Rzymu.
• Francesco widziany Orlim Wzrokiem świeci na czerwono.

Tommaso di Viterbo był kapitanem wieży Borgiów w dzielnicy Antico, w Rzymie. Zginął z ręki Ezio Auditore podczas wyzwolenia Rzymu.

Belarino de Verona był kapitanem wieży Borgiów w dzielnicy Centro, w Rzymie. Został zabity przez Ezio Auditore podczas wyzwolenia Rzymu.

Francesco da Velletri był kapitanem wieży Borgiów w dzielnicy Campagna, w Rzymie. Zabił go Ezio Auditore podczas wyzwolenia Rzymu.

Il Carnefice (1473 — styczeń 1500) był przedstawicielem cechu katów w Rzymie na przełomie XV i XVI wieku i członkiem Zakonu Templariuszy.

W 1497 roku Il Carnefice pracował bezpośrednio po rozkazami Cesare Borgii. Często dostawał od niego polecenia przez Fiorę Cavazzę. Między innymi przyniosła mu ona listę zawierającą następne „potępienia” Cesare. Po przeanalizowaniu jej Il Carnefice z powagą powiedział Fiorze, że jej imię jest na liście, ale szybko przyznał się do żartowania sobie z niej, wyznając, że nie umie czytać.

Il Carnefice wykonywał wyznaczone egzekucje brutalnie i z entuzjazmem, tnąc ciało ofiar na kawałki i pokazując je swojej przyklaskującej publiczności. Fiora raz określiła go jako bestię, bardziej odrażającą niż straszną.

W 1500 roku Il Carnefice zgwałcił kobietę imieniem Livia tylko po to, by zaraz potem ją powiesić. Mąż zabitej był w żałobie, ale nie mógł zdjąć jej ciała z szubienicy, bo jemu samemu groziłaby za to śmierć. Zwróciło to uwagę Ezio, który zdecydował się pomóc temu człowiekowi i wymierzyć sprawiedliwość katu. Zinfiltrował jego palazzo na klifie, gdzie Il Carnefice opowiadał o swoim ostatnim zabójstwie, i szybko go wyeliminował. Śmierci Il Carnefice ocaliła życie wielu niewinnych mieszkańców.

Ciekawostki

• Il Carnefice walczy jak Brutal.
• W trybie singleplayer jego topór jest inny niż ten używany w trybie multiplayer. W pierwszym przypadku jest to Brodaty Topór, zwykła broń Brutali, którą można nabyć u Kowala.
• Il Carnefice jest pierwszą postacią z trybu multiplayer spotykaną podczas rozgrywania misji w Brotherhood.
• „Il Carnefice” tłumaczy się po prostu jako „Kat”.
• Mówi o sobie, że jego praca jest rodzajem sztuki.

Gaspar de la Croix (1466 — 1503) był mistrzem inżynierii, strzelcem wyborowym i członkiem Zakonu Templariuszy. Często był wykorzystywany przez Cesare Borgię, by likwidować z dystansu łatwe cele na polu bitwy na początku walki. W 1503 roku odwiedziła go Fiora Cavazza, przynosząc mu rozkazy od Cesare. Nieco później w tym samym roku Gaspar próbował zastrzelić człowieka ukrywającego się za kamienną bramą. Ezio Auditore podszedł do mężczyzny, który wyjaśnił mu sytuację. Kiedy próbował podbiec do Gaspara, został szybko zastrzelony przez uzdolnionego strzelca. W rezultacie Ezio ruszył za Gasparem, który nagle zdecydował się uciekać. Dotarł do końca ślepej uliczki i zginął z ręki Asasyna.

Ciekawostki

• Gaspar de la Croix pojawia się w multiplayer Brotherhood jako Inżynier.
• Jego styl walki to styl arkebuzera.
• „De la Croix” z francuskiego oznacza „z krzyża”. Jest to odniesienie do Templariuszy.

Lanz (1480 — 1503) był przywódcą gangu złodziei w Rzymie, Cento Occhi. To jedna z postaci grywalnych w multiplayer, znana jako Rozbójnik.

Biografia

Lanz zakochał się w pewnej kobiecie, która zaszła z nim w ciążę, jednak poroniła,przez co popadł w depresję. Dołączył do gangu Cento Occhi (co znaczy „Sto Par Oczu”), do grupy „spychającej ludzi z dachów”. Nieco później stał się jej przywódcą.

W 1503 roku, krótko po tym, jak on i jego gang obrabowali powóz papieski, odwiedziła go Fiora Cavazza, która reprezentowała Cesare Borgię. Z początku nie zwracał na kobietę uwagi, ale w końcu zdał sobie sprawę, że wiedziała, kto był on odpowiedzialny za okradzenie powozu. Obawiając się Borgii, Lanz zaoferował, że zwróci pieniądze, ale zamiast tego został wciągnięty do współpracy. On i Cento Occhi musieli spłacić swój dług.

W tym samym roku żona Lanza również wpadła w depresję. Chciała, by do niej wrócił i groziła, żesię zabije. Postanowiła rzucić się z dachu, by przupomnieć mężowi, jakim był kiedyś człowiekiem, lecz powstrzymał ją Ezio Auditore. Asasyn zapewnił ją, że nie powinna brać odpowiedzialności za występki Lanza i że zajmie się nim dla niej.

Ezio przeszukał południowo-zachodni fragment dzielnicy Centro i w końcu znalazł Lanza biegającego po budynkach. Gonił go, aż zatopił w jego ciele ukryte ostrze.

Malfatto (?-1502/1503) – medyk. Nosił strój typowy dla medyków podczas plagi. Twarz zasłania maską, dlatego nie znamy jego prawdziwej tożsamości. Ma nieco krótszy dziób niż medycy znani z Assassin’s Creed II.

Z Project Legacy dowiadujemy się, że był on zatrudniony przez Cesare Borgia. Był on seryjnym mordercą kurtyzan. Mimo, że Fiora Cavazza była po jego stronie, bała się go i nazywała „potworem”. Po pierwszym spotkaniu, w którym doręczyła mu zapieczętowany list od Cesare, Malfatto zjawił się w jej domu i ukłuł ją swoją igłą, próbując ją otruć albo wprawić w narkotyczne odrętwienie. Jednak Fiora zdołała się obronić, raniąc go paskudnie swoją bronią.

W Assassin’s Creed: Brotherhood Ezio znajduje kurtyzanę płaczącą nad martwym ciałem jej koleżanki. Powiedziała, że zabił ją Malfatto. Ezio zapewnił, że znajdzie go i rzeczywiście, doktor znajdował się w pobliskiej dzielnicy. Dał znak swoim asasynom, by go zabili, a ci skwapliwie wypełnili jego polecenie.

Ciekawostki:

• Malfatto to włoskie nazwisko, które pochodzi od słowa „malfattore”, co znaczy „ktoś, kto dopuszcza się złych czynów”.
• Gdy Malfatto ginie z ręki Ezio lub jego ucznia, pojawia się znane otoczenie Animusa i Ezio wypowiadający słowa „spoczywaj w pokoju”. Był to jedyny raz, gdy Ezio nie zamknął oczu ofierze, tylko spojrzał na jej maskę i cofnął rękę.
• Doktor wygląda niemal dokładnie jak Doktorzy Zarazy, którzy zajmowali się pacjentami, gdy szalała Czarna Śmierć. Ciekawe, że ci lekarze szybko stali się symbolami śmierci, podobnie jak później Malfatto.

Donato Mancini (1473 — 1503) był agentem Templariuszy w Rzymie, lojalnym sługą Borgii, doskonałym jeźdzcem. Został zabity przez Ezio Auditore w Circus Maximus.

Assassin’s Creed: Brotherhood

Kupiec pokonał Donato w wyścigu. Mancini wściekł się i zniszczył jego stanowisko, grożąc mu śmiercią. Ezio Auditore spotkał handlarza przy zniszczonym straganie i dowiedział się, kto jest sprawcą, więc postanowił zabić Donato. Znalazł go w Circus Maximus podczas jazdy konno, w otoczeniu strażników. Asasyn zabił tylko Donato, pozostałych oszczędził.

Project Legacy

Fiora Cavazza, agentka Templariuszy i Cesare Borgii, przybyła do Donato z prośbą, by przegrał najbliższy wyścig z Cesare. Odmówił i z trudem wygrał, ale musial ponieść konsekwencje. Został surowo ukarany przez Cesare, ale pozostał zatrudniony jako jego agent.

Auguste Oberlin (1466 — 1503) był rzymskim kowalem i agentem propagandy pracującym dla Domu Borgia w XVI wieku. Został zabity przez Ezio Auditore po tym, jak przyłapał Asasyna na zdzieraniu jego plakatów propagandowych w dzielnicy Campagna.

Wieki później jego pamięć genetyczna została ściągnięta przez Abstergo i użyta w programie treningowym Animusa.

W trybie multiplayer pojawia się jako Kowal.

Biografia

Auguste urodził się w Szwajcarii w XV wieku i przeprowadził się do Rzymu, już jako starszy i utalentowany człowiek. Najpierw współpracował z ludzmi, wyrabiając dla nich tabliczki dla ich sklepów, ale wkrótce został zatrudniony przez Borgię jako Agent Templariuszy; przybyła do niego „ambasadorka” Cesare, Fiora Cavazza, która była w szoku, gdy go spotkała. Myślała, że będzie to człowiek bez ogłady, tymczasem okazało się, że był kulturalny. Wkrótce zaczął rozwieszać plakaty propagandowe Borgii w dzielnicy Campagna i ranił tych, którzy stawali mu na drodze, nie szanując ani jego pracy, ani Borgii.

Assassin’s Creed: Brotherhood

Ezio, przechadzając się po dzielnicy Campagna, dostrzegł bardzo zmaltretowaną kobietę, płaczącą na ławce. Zaoferował jej pomoc, ale nie pozwoliła mu się dotknąć. Gdy spytał, kto jej to zrobił, odparła, że jej mąż, Auguste, i że żeby zwrócić jego uwagę, powinien zacząć zdzierać plakaty z okolicy, przez co doprowadzi go do furii. Ezio zrobił jak poradziła, pozbył się strażników Auguste i zakończył jego życie ukrytym ostrzem.

Brat Ristoro (ur. 1465) - brat zakonu Minimitów. Zapiski dworskie świadczą o tym, że mordował innych członków swojego zakonu, jeśli ośmielili się kwestionować jego działania.

Pracował dla Cesare Borgii, przygotowując dla niego różne pisma kościelne. Znany był w wielu burdelach, w tym w Rosa in Fiore, gdzie najczęściej korzystał z usług Fiory Cavazzy.

W Assassin’s Creed: Brotherhood brat Ristoro otruł dwóch ludzi. Ezio położył kres jego okrucieństwom, skacząc na niego z dachu, gdy przechadzał się po dziedzińcu klasztoru.

Ciekawostki

• Ristoro to włoskie określenie „odnawiania”, być może dotyczy misji Templariuszy.
• Ezio Auditore wykonuje podobny atak jak „Święte Uderzenie”, jeśli atakuje nieuzbrojonego przeciwnika krótkim ostrzem.
• Jeśli zejdziesz na dziedziniec po zabiciu mnicha, na ziemi znajdziesz włócznię.

Lia de Russo (1476 — 1503) była agentką Templariuszy, przemytniczką i handlarką ludźmi, działającą w Łaźniach Antycznych w rzymskiej dzielnicy Campagna.

Biografia

Lia de Russo pracowała dla Cesare Borgii, dostarczając mu różnych rzadkich rzeczy i szmuglując. Gdzieś między 1500 a 1503 rokiem odwiedziła ją Fiora Cavazza, przynosząc jej polecenia od Cesare Borgii.

W 1503 roku jeden z mieszkańców poinformował Ezio Auditore o działalności Lii, gdy ta zamordowała jego żonę Monicę, która odmówiła opuszczenia swojego sklepu. Ezio poszukał Lii w Łaźniach Caracalla, dogonił ją i zabił ukrytym ostrzem.

Ciekawostki

• Lia de Russo przypomina wyglądem Asasyna, a także Il Lupo (łowcę), ponieważ mają oni ukryte ostrza i płaszcze z kapturami.
• Ukryte ostrze Lii jest umocowane po zewnętrznej stroni przedramienia, nie tak jak zwykłe — po wewnętrznej.
• Jest jedyną kobietą, która była celem Ezio.
• Mimo, że w trybie multiplayer ma swoje ukryte ostrze, w trybie single player go nie widać.
• Lię można łatwo zabić ustawiając Ezio na dachu, na który się ona wspina. Niezależnie od obecności Ezio, kobieta wyjdzie na ten sam dach.
• W singleplayer Lia nie ma peleryny.
• Jej imię może pochodzić od dwóch angielskich słów: liar (kłamca) i ruse (podstęp).

Silverstro Sabbatini był agentem Templariuszy, służącym Cesare Borgii, podczas epoki renesansu we Włoszech. Silvestro był niesławnym sutenerem, używającym wszystkich dostępnych środków do wspinania się po drabinie społecznej. Po zwróceniu uwagi Ezio Auditore na handel ludźmi, został zamordowany przez jednego z uczniów Ezio w grze Assassin's Creed: Brotherhood.

Assassin's Creed: Brotherhood

Mały, wyraźnie czymś strapiony, chłopiec przyciągnął uwage Ezio Auditore. Asasyn zapytał go o co chodzi, dowiadując się tym samym, że matka chłopca została porwana przez handlarza niewolnikami, Silvestro Sabbatiniego. Po podjęciu decyzji o zabójstwie Silvestro, Ezio znalazł go i śledził aż do Colle Palatino, gdzie handlarz przechowywał swój "towar". Asasyn nakazał jednemu ze swoich uczniów zabicie Silvestro przed pokonaniem pozostałych strażników i uwolnieniem więźniów.

Project Legacy

Silvestro stracił lewą rękę, gdy zawiódł Cesare Borgię, jednakże dokładne szczegóły tego wydarzenia nie są znane. Protezę otrzymał od Fiory Cavanzzy, w ramach drugiej szansy, jaką dał mu Cesare. Cavazza opisała go jako "pająka" i zauważyła, że dziwnie się zachowuje. Okazało się, że Sabbatini miał obsesję na punkcie szczegółów i odczuwał dyskomfort spowodowany brakiem szlachetnych kamieni i rzadkich metali w swojej nowej protezie, pomimo jej mistrzowskiego wykonania.

Junona, wcześniej znana jako Uni, należała do Pierwszej Cywilizacji. Została przedstawiona w formie hologramu, pojawiła się przed Desmondem Milesem czterokrotnie, pod koniec Assassin’s Creed: Brotherhood, po przejściu przez Koloseum. Najpierw przeszła przez pierwsze ukryte przejście, później zjawiła się, gdy Desmond zbliżył się do drugiego, trzeci raz po wejściu i uruchomieniu dźwigni w Santa Maria Aracoreli i ostatni raz w Krypcie. Rozszerzyła ona ostrzeżenia Minerwy z końcówki Assassin’s Creed II, chociaż jej słowa były bardziej złowrogie wobec ludzkości w porównaniu ze słowami Minerwy. Gdy Desmond, Lucy, Rebecca i Shaun dotarli do miejsca ukrycia Jabłka w Krypcie, Junona przejęła kontrolę nad Desmondem i kazała mu, wbrew jego woli, przebić brzuch Lucy ukrytym ostrzem.

Dialog

Po przejściu przez pierwsze ukryte przejście

Junona: Poświęcamy to miejsce na epilog naszego końca. Niech zostanie znalezione przez tego, kto okaże się godzien. Niech go prowadzi. Niech kształtuje mu drogę. Niech ocali świat, jaki za sobą zostawiamy.
Desmond: Kim jesteś?

Po zbliżeniu się do drugiego ukrytego przejścia:

Junona: Na początku zapisaliśmy prawdę na pergaminie. W kamieniu. W pamięci ludzi. Okazało się, że są to nietrwałe rzeczy. Wyczyszczone przez ogień. Wyczyszczone przez głód. Wyczyszczone przez powódź. Cały świat stał się znów niewinny. Niewinny i nieświadomy.

Po przełączeniu dźwigni w Santa Maria Aracoeli

Junona: Nie stworzyliśmy ich, by byli mądrzy. A teraz stali się naszym końcem, zawiedzioną nadzieją. Wy jesteście nimi. Wy macie możliwość zrozumienia. Ale zniszczyliście nasze narzędzia. Albo zwróciliście je przeciwko sobie. Zniszczyliśmy to, co mogliśmy. Zapieczętowaliśmy to, czego się nie dało. Większość. Nie wszystko. I nie trzeba dużo, by rozwijać świat. To jet bezpieczne miejsce. Wieczne. By przechowywać przedmioty. Słowa. Mądrość. Ale nie życie. Prawie mieliśmy sposób. Ale czas… czas nas wyniszczył. Możemy go rozproszyć. Możemy widzieć poza nim. Robić unik w lewo, gdy uderza z prawej. Ale on sięga bardzo daleko. Ma nieskończoną wytrzymałość. Nie możemy uciec z jego uścisku. Nie na zawsze.

Po wejściu do Krypty pod Santa Maria Aracoeli

Junona: Mogłabym mówić setki lat, a dalej byś nas nie poznał. Masz pięć zmysłów. My — sześć. Jednego wam nie daliśmy. By być bezpiecznym. Teraz nigdy się nie dowiesz. Możesz tylko próbować. Chwytać. Możesz WIDZIEĆ. CZUĆ. SMAKOWAĆ. DOTKNĄĆ. SŁYSZEĆ. Wiedza została zablokowana. Później, gdy świat został zburzony, próbowaliśmy przekazać ją przez krew. Połączyć was ze sobą. Widzisz niebieskie lśnienie. Słyszysz słowa. Ale nie wiesz! POWINNIŚMY BYLI ZOSTAWIĆ WAS TAKIMI, JACY BYLIŚCIE! Ciężko to znieść. Wiedzieć, tak jak my. Czekamy na ciebie, Desmondzie. Przyjdziesz tutaj. Aktywujesz to. Dowiesz się dopiero wtedy, gdy będzie za późno.

Po aktywowaniu Jabłka

Desmond: Co się dzieje? Nie mogę się ruszać!
Junona: Twoje DNA połączyło się z Jabłkiem. Aktywowałeś je.
Desmond: Puść mnie!
Junona: 72 dnia przed przebudzeniem. Ty, zrodzony z naszych lędźwi i z lędźwi naszych wrogów. Koniec i początek, którym brzydzimy się i czcimy. Rozpoczyna się ostatnia podróż. Jest ktoś, kto będzie ci towarzyszył przy przejściu przez bramę. Nie ma jej w zasięgu naszego wzroku. Krzyż przyćmiewa horyzont.
Desmond: Co robisz?
Junona: Droga musi zostać otwarta. Nie możesz wycofać się ze swojego udziału w tym procesie. Szale zostaną zrównoważone.
Desmond: Przestań. Proszę…
Junona: Wiesz bardzo mało. Musimy cię poprowadzić. Przestań się bronić.
Desmond: Nie! (Przebija Lucy ukrytym ostrzem)
Junona: Stało się. Droga leży przed tobą. Tylko musisz ją znaleźć. Obudzić szóstą. Idź. SAM!

Ciekawostki:

• W rzymskiej mitologii określenie Junony „Moneta” tłumaczy się jako „ta, która ostrzega”, co może odnosić się do głosowego ostrzeżenia, jakie daje Desmondowi, dotyczącego jego przyszłości i „Krzyża”, co być może dotyczy Templariuszy.
• Lucina, kolejne określenie Junony, oznacza „tę, która prowadzi dzieci do światła”, co może mieć związek z jej szóstym zmysłem.
• Była także określana mianem Pomona, co znaczy bogini owoców, może to być wskazówka, że posiadała kiedyś za swojego życia Rajskie Jabłko.
• Junona była boginią Rzymu i imperium rzymskiego.
• Junona jest odpowiedniczką greckiej bogini Hery.

Minerwa, wcześniej znana jako Merva i Mera, to jedna z przedstawicielek rasy Tych, Którzy Byli Przed Nami.

Wiadomość w Krypcie

Minerwa pojawiła się jako hologram w Krypcie pod Watykanem. Opisała, jakie były początki rasy ludzkiej, w jaki sposób powstali, do czego służyły Fragmenty Edenu, dlaczego ludzie nie są już kontrolowani przez jej rasę, która już nie istnieje. Powiedziała, jaki był cel zbudowania krypt na całej planecie i wyjaśniła, dlaczego Ziemię spotkała kiedyś katastrofa. Określiła Ezio Auditore mianem „proroka”, a przez większość czasu mówiła do kogoś, kogo nie było widać — nie do Ezio, lecz przez niego.

Minerwa najwyraźniej wiedziała, że któregoś dnia Desmond Miles zacznie odtwarzać pamięć Ezio, i zwracała się w kierunku, z którego Desmond obserwował scenę przez Animusa. NA końcu rzekła „reszta należy do ciebie… Desmondzie”, wprawiając w zdziwienie jego przodka. Kiedy Ezio próbował wypytać Minerwę, kim jest, jej hologram zniknął, zostawiając pytania bez odpowiedzi.

Ciekawostki

• Minerwa jest rzymską boginią mądrości, strategii wojennej, sztuki, handlu I kilku innych rzeczy. Jej imię ma etruskie korzenie — Menvra była jednym z jej wcześniejszych imion. Można z tego wnioskować, że grecka bogini Atena została stworzona na wzór Minerwy.
• Minerwa jest jedną ze statutek, jakie Ezio zbieraŁ w Monteriggioni i umieściŁ na piedestale przy jej „partnerze” Jowiszu przy Willi.
• Minerwa, jak i inni przedstawiciele jej rasy, mogą widzieć przyszłość, ze względu na ich „zaawansowanie w czasie”.
• Pochodzenie imienia Minerwy (proto-indo-europejskie mn- i łacińskie men-) odnosi się do jej pamięci lub wspomnienia i to jest jej rola w grze (pomagając Asasynom i ludzkości przypomina o przeszłości). Z kolei imię Junona oznacza „ostrzegać”.
• Minerwa z rzymskiej mitologii odpowiada greckiej boginii Atenie.

Juan Borgia Starszy, znany z kart historii jako Kardynał Juan de Borja Lanzol de Romani (1446 — 1 sierpnia 1503) był jednym z trzech generałów Cesare Borgii, którzy rządzili Rzymem za panowania papieża Aleksandra VI. Należał do Zakonu Templariuszy. Był osobistym bankierem Cesare, za jego pieniądze finansował jego wojny, pomagając w kampaniach Borgii podporządkowywać Włochy Templariuszom. Wydawał znaczne sumy na drogie i zwykle zorientowane na seks publiczne przyjęcia. Był najstarszym bratankiem Rodrigo Borgii.

Biografia

Monteriggioni

W styczniu 1500 roku Juan towarzyszył swojemu kuzynowi, Cesare Borgii, jego siostrze Lukrecji, zaprzyjaźnionemu Templariuszowi Octavianowi de Valois oraz Micheletto Corelli podczas oblężenia Monteriggioni i Willi Auditore. Kiedy bramy miasta padły, a grupa weszła do środka, Juan przytrzymywał schwytaną Caterinę Sforzę. Po wygranej walce wraz z pozostałymi wrócił do Rzymu ze swoim łupem — Fragmentem Edenu.

Rzym

W 1500 roku w Rzymie Juan, Cesare, Octavian de Valois i Micheletto Corella spotkali się na krótko na dziedzińcu Zamku Świętego Anioła. Tam Cesare kazał im odgrywać „klub zniedołężniałych starców” razem z jego ojcem, póki nie znajdzie sposobu, jak ich wykorzystać w swoim planie.

W 1503 roku Ezio doszedł do wniosku, że aby imperium Borgii się rozpadło, bankier, który finansował wojny Cesare w Europie powinien zginąć. Niestety, musiał najpierw jakoś rozpoznać Juana, który na razie był określany jako „Bankier”. Ezio znalazł przewodnika, który doprowadził go do miejsca pobytu Juana i wskazał mu go. Zawdzięczał to siostrze, która skierowała go do Egidio Troche, romańskiego senatora, który był zadłużony u Juana. Ezio najpierw uratował Egidio od śmierci, a później spłacił jego długi. W ramach wdzięczności senator odwdzięczył się mu informacją, że Juan Borgia wydaje pogańskie przyjęcie i będzie obecny podczas uroczystości.

Pierwszego sierpnia 1503 roku, po wyśledzeniu posłańca niosącego pieniądze Egidio, Ezio znalazł Juana, który przedstawił się jednej z kurtyzan Claudii. Juan, spacerując z nią, wyraził swoje zamiłowanie do władzy, mówiąc, że nawet zerwanie jabłka z drzewa daje mu poczucie wyższości. Tymczasem Cesare, zwróciwszy na siebie uwagę zgromadzonych, wygłosił krótkie przemówienia o rychłym zjednoczeniu Włoch, po czym oficjalnie rozpoczął zabawę.

Po kłótni, jaka wybuchła między papieżem a Kapitanem Generalnym i ich rozstaniu, Ezio zwrócił uwagę na Juana. Chociaż miał on silną ochronę, Ezio przecisnął się przez tłum zajętych gości i usadowił się na pobliskiej ławce. Gdy jego cel przechodził obok, Asasyn wykorzystał możliwość, by go zabić.

Ostatnie słowa

Juan: Rzeczy, które czułem, widziałem i smakowałem. Nie żałuję ani chwili.
Ezio: Człowiek mający władzę powinien gardzić używkami.
Juan: Ale… dawałem ludziom to, czego chcieli.
Ezio: A teraz za to płacisz. Il piacere immeritato si consuma da sé (Niezasłużona przyjemność konsumuje się sama). Requiescat in Pace (Spoczywaj w pokoju).

Ciekawostki

• By zdobyć 100% synchronizacji podczas zabójstwa Juana Ezio musi pozostać niewykrytym przez całą misję i zabić go, siedząc na ławce.
• Heroldzi nadal będą rozgłaszać, że przyjęcie Juana trwa, nawet po jego śmierci.
• Można zabić Juana Borgię pozostając niewykrytym zarówno przed, jak i po jego śmierci.
• Jeśli gracz wybierze włoskie napisy, Juan przedstawi się kurtyzanie jako Giovanni Borgia.
• Jeśli na przyjęciu pozostaniesz w wozie z sianem, aż Juan rozpocznie wędrówkę, wyjdzie na to, że zabił kurtyzanę i dlatego odchodzi.

Lukrecja Borgia (18 kwietnia 1480 — 24 czerwca 1519) była nieślubną córką Rodrigo Borgii i młodszą siostrą Cesare. Przed jej trzynastymi urodzinami ojciec zaaranżował jej dwukrotnie zaręczyny, by zapewnić polityczny sojusz. Krążyły plotki, że była wykorzystywana seksualnie przez ojca i braci. Po tych incydentach zajął się nią jej brat, Cesare.

Biografia

Młodość

Lukrecja urodziła się 18 kwietnia 1480 roku w Subiaco, małej miejscowości w pobliżu Rzymu. Jej matką była hrabina Cattanei, Vannozza dei Cattanei, jedna z licznych kochanek Rodrigo Borgii.

Kiedy Lukrecja miała trzynaście lat, była już dwukrotnie zaręczona, lecz jej ojciec, papież Aleksander VI (znany jako Rodrigo Borgia, Wielki Mistrz Templariuszy), odwołał jej zaręczyny i później zmusił ją do poślubienia Giovanniego Sforzy, by ustanowić sojusz z wpływową książęcą rodziną Mediolanu.

Jednak małżeństwo trwało krótko, bo Sforzowie szybko przestali być potrzebni Aleksandrowi VI. Wkrótce potem kazał on Cesare i Lukrecji oddalić Giovanniego z Rzymu. Aleksander VI zaproponował wujowi Giovanniego, kardynałowi Ascanio Sforzy, układ. Kardynał miał przekonać Giovanniego do rozwodu. Zamiast tego mąż Lukrecji oskarżył ją o kazirodcze stosunki z ojcem i braćmi, a ponieważ ich małżeństwo prawdopodobnie nie zostało skonsumowane, papież oświadczył, że jest nieważne.

Romans z Perotto

W 1498 roku Lukrecja zakochała się w posłańcu jej ojca, Perotto Calderonie. Nie wiedziała, że był on członkiem Zakonu Asasynów. Kiedy ich relacje stały się bardziej intymne, Lukrecja zaszła z nim w ciążę. Dziewięć miesięcy później urodził się chłopiec, jednak był on ułomny i według lekarza nie miał długo żyć. Gdy o wszystkim dowiedział się ojciec Lukrecji, Perotto został wtrącony do więzienia, ale udało mu się uciec i zabrać ze sobą dziecko. Wiedział, że Zakon był w posiadaniu Całunu, artefaktu, który z pewnością wyleczyłby jego syna. Pojechał do Agnadello, gdzie miał być przechowywany Fragment Edenu. Pokonawszy w desperackiej walce kilku Asasynów, Perotto poprosił artefakt, by ten uleczył chłopca, co też się stało, mimo prostestów Całunu, że niemowlę było „wadliwym materiałem”. Chociaż dziecko ewidentnie ozdrowiało, Perotto nigdy więcej nie zobaczył Lukrecji. Ich syn, Giovanni, przeż pierwsze lata życia nie wiedząc, kim byli jego rodzice. Powiedziano mu, że byli to Cesare i jakaś nieznana kobieta.

Drugie małżeństwo

Lukrecja ponownie wyszła za mąż za Alfonso de Aragon (Księcia Bisceglie). Zanim małżeństwo zostało zawarte, Cesare był pod wrażeniem dobrego wyglądu i usposobienia Księcia, lecz wkrótce przekształciło się to w zazdrość i nienawiść. Podobno Cesare nie znosił Alfonso za to, że Lukrecja była z nim szczęśliwa, a zatem, po wyjściu za niego za mąż, przestała poświęcać dużo uwagi bratu.

W styczniu 1500 roku Lukrecja towarzyszyła bratu podczas oblężenia Monteriggioni. Po śmierci Mario Auditore i zdobyciu Jabłka wróciła z bratem do Rzymu.

W sierpniu 1500 roku zazdrość Cesare o Alfonso osiągnęła apogeum; chciał mieć Lukrecję na wyłączność. Zarządził egzekucję szwagra, ku wielkiemu niezadowoleniu siostry.

W międzyczasie, udając prawowitego ojca swego siostrzeńca, Giovanniego, zaczął go trenować w sztuce posługiwania się mieczem. Lukrecja popadła w ciągłą depresję, mogąc zajmować się swoim synem, ale ostrzegała go, by nie ufał nikomu w ich rodzinie.

W 1501 roku eskortowała nadal więzioną Caterinę Sforzę do Zamku Świętego Anioła. W tym samym czasie Ezio Auditore, Asasyn, zinfiltrował Zamek, by zabić Rodrigo i Cesare. Cesare na krótko odwiedzil Lukrecję i powitali się w dość intymny sposób. Obiecał jej, że kiedy zostanie władcą Włoch, uczyni ją jego królową. Po tej rozmowie Cesare wyjechał stoczyć bitwę pod Urbino. Kiedy Ezio dowiedział się, że Rodrigo i jego syn wyjechali, wszedł do środka, by uwolnić Caterinę z jej więzienia. Zanim dotarł pod odpowiednią celę, Lukrecja zabrała ze sobą klucz do niej, przez co Asasyn musiał poszukać jej w ogrodzie Zamku. Mimo protestów kobiety, zabrał ją do celi Cateriny, gdzie uwięziona wyjęła klucz z szat Lukrecji, zanim ta została znokautowana za próbę wezwania straży.

Trzecie małżeństwo

Trzecim mężem Lukrecji był Alfonso d’Este, Książę Ferrary. Po śmierci jej drugiego męża papież zaaranżował trzecie małżeństwo, które zostało zawarte w 1502 roku.

18 sierpnia 1503 roku Lukrecja odkryła, że ojciec zabrał jej zapas cantarelli (rodzaj trucizny) z Zamku Świętego Anioła. Kiedy usłyszała, że Cesare spotkał się z Rodrigo, domyśliła się, że Rodrigo chce otruć jej brata. Pobiegła do Cesare i zobaczyła, że zjada on zatrute jabłko, wówczas krzyknęła, jakie jej ojciec miał intencje. Na jej oczachCesare wściekł się i wpchnął resztę jabłka do ust Rodrigo, jednocześnie próbując z niego wyciągnąć, gdzie jest Fragment Edenu. Lukrecja chciała powstrzymać brata i krzyknęła, że wie, gdzie on jest. Cesare zaczął jej grozić, dusić ją; powiedział, że nigdy naprawdę jej nie kochał. Ezio, który obserwował scenę przez okno, ruszył Lukrecji na pomoc, ale ta zdążyła wyjawić Cesare, gdzie jest Fragment Edenu, zanim Asasyn wpadł do środka. Kobieta zobaczyła, jak Ezio z szacunkiem pożegnał jej martwego ojca. Później powiedziała mu, gdzie jest Jabłko.

Po tych wydarzeniach Lukrecja zdecydowała odciąć się od swojej rodziny i wyjechać do Ferrary, gdzie mogła wieść spokojne życie z mężem. Urodziła kilkoro dzieci i stała się w końcu szanowaną księżną Renesansu, porzucając swoją niechlubną przeszłość i przeżywając upadek rodziny Borgia po śmierci Aleksandra VI.

Osobowość

Lukrecja była okrutna i bezwzględna, podobnie jak jej brat. Pokazane jest to w scenie, kiedy publicznie poniża Caterinę Sforzę. Łączyły ją stosunki kazirodcze z jej bratem Cesare i zdawała się być zazdrosna, gdy inne kobiety zbliżały się do niego (widać to, gdy wypytywała ostro Caterinę o jej „podróż” z Cesare). Lukrecja zdawała się być niezależna i odważna, ośmielała się romansować z różnymi ludźmi, nawet, gdy była w związkach małżeńskich. Mimo to była bardzo wrażliwa, co zauważył Perotto Calderon. Bardzo kochała swojego syna Giovanniego i cierpiała, nie mogąc mu wyjawić, że była jego matką. Wybuchła płaczem, gdy on spytał, czy powinien jej zaufać.

Ciekawostki

• Lukrecja urodziła ośmioro dzieci: Giovanni Borgia (dziecko Perotto Calderona), Rodrigo Borgia de Aragon, Ercole II d'Este, Ippolito II d'Este, Alessandro d'Este, Leonora d'Este, Francesco d'Este. Isabella Maria d'Este urodziła się w 1519 roku, ale umarła tego samego dnia. Niestety, z powodu powikłań, Lukrecja zmarła dziesięć dni później.
• Lukrecja Borgia należy do przodków aktorki Brooke Shields, jak również większości rodzin królewskich Europy.
• W Brotherhood Niccolo Machiavelli wspomina, że Rodrigo Borgia uczynił z Lukrecji jedną ze swoich najsubtelniejszych broni, zaznaczając w ten sposób, że to ona stanie się kolejnym poważnym wrogiem Ezio i Zakonu Asasynów.
• Portret Lukrecji w kryjówce Ezio w Assassin’s Creed: Brotherhood jest źle podpisany – „Lucretia”.

Rodrigo Borgia (1 stycznia 1431 — 18 sierpnia 1503) urodził się jako Roderic Llançol, później przemianowano go na Roderic de Borja i Borja . Był hiszpańskim kardynałem, przywódcą Zakonu Templariuszy w czasach włoskiego renesansu. Został wybrany na papieża i sprawował ten urząd w latach 1492–1503 jako Aleksander VI. Był jednym z najbardziej kontrowersyjnych papieży renesansu, a jego nazwisko stało się synonimem standardów korupcji papiestwa w tamtych czasach.

Biografia

Młodość

Urodził się w Xàtivii w Królestwie Walencji, która należała do stanów tworzących Koronę Aragonu, współczesną Hiszpanię. Jego rodzicami byli Jofré Llançol y Escrivá i jego żona Isabel de Borja. Nazwisko rodziny zapisuje się Llançol w języku Walencji i Lanzol po hiszpańsku. Roderic przyjął nazwisko ze strony matki, gdy jego wujek, Alonso de Borja, został papieżem w 1455 roku i przybrał imię Calixtus III.

Roderic de Borja studiował prawo w Bolognii, a kiedy jego wuja wybrano na papieża, został mianowany kolejno biskupem, kardynałem i wice-kanclerzem kościoła. Było obsadzanie stanowisk członkami rodziny powszechne, a nawet charakterystyczne dla tamtych czasów. Roderic służył Kurii Rzymskiej za rządów pięciu papieży (jego wuja, Piusa II, Pawła II, Sykstusa IV i Innocentego VIII), nabył doświadczenia w zarządzaniu, zdobył wpływy i bogactwo, ale nie wielką władzę.

Spiski

Zanim Rodrigo zaczął podlegać papieżowi Sykstusowi IV, stał się Wielkim Mistrzem Zakonu Templariuszy. Z tej pozycji dążył do zjednoczenia całych Włoch pod sztandarem Templariuszy. Chciał tego dokonać poprzez pozbawienie władzy przywódców najważniejszych włoskich miast i zastąpienie ich swoimi ludźmi.

Mediolan

Rodrigo zaplanował zabójstwo Galeazzo Marii Sforzy, Księcia Mediolanu. W dniu Świętego Szczepana mieli zabić go Giovanni Andrea Lampugnani, Carlo Visconti i Gerolamo Olgiati.

Pewnej nocy w grudniu 1476 roku Borgia wyruszył z Florencji w towarzystwie kilku swoich ludzi, jednak w ciemnej uliczce nagle pojawił się przed nim Giovanni Auditore, członek Zakonu Asasynów. Rodrigo natychmiast uciekł, kiedy Asasyn zaczął walkę jego ludźmi. Ukryty za rogiem obserwował, jak Giovanni łapie jednego z nich. Schwytany wyjawił na torturach wszystko, co wiedział o planie zabicia Galeazzo Sforzy, wpływowego sojusznika Lorenzo de’ Medici. Giovanni próbował zapobiec zamachowi, lecz niestety przybył za późno. Plan Rodrigo się powiódł, co tylko zmotywowało go do snucia kolejnych intryg i spisków.

Giovanni Auditore

Giovanni Auditore dowiedział się, że Borgia planuje udać się do Wenecji, ponieważ znalazł wenecki dukat przy Giovannim Lampugnanim, jednym z morderców Sforzy. Kiedy dotarł na miejsce, przechwycił wiadomość od Marco i Silvio Barbarigo do ich mistrza Rodrigo. Po tym, jak Uberto Alberti i Ojciec Maffei „zawiedli” przy rozszyfrowaniu listu, Medici i Alberti kazali Giovanniemu zanieść kopię listu do Rzymu, by odkryć, kto stał za spiskiem. Po przybyciu do miasta Asasyn przekazał kopię pewnemu człowiekowi, a ten następnemu. W ten sposób list przechodził przez różne ręce, zanim dotarł do adresata. Rodrigo wkrótce wyruszył, by zobaczyć się z papieżem Sykstusem IV, by dostać militarne wsparcie, pozwalające mu podbić Florencję. Udało mu się uzyskać aprobatę papieża.

Giovanni nadal śledził Rodrigo i podążał za nim całą drogę aż do Bazyliki Świętego Piotra, jednak tam wpadł w pułapkę zastawioną przez Borgię. Zaoferował on Giovanniemu pozycję wśród Templariuszy, ale Asasyn odmówił, twierdząc, że Rodrigo będzie martwy, zanim ich plany się urzeczywistnią. Rozczarowany Borgia kazał swoim ludziom zaatakować Asasyna, lecz ci nie dali mu rady. Rodrigo obserwujący wszystko z boku rzucił nożem w Giovanniego itrafił go w pierś, po czym skorzystał z okazji, by uciec z Bazyliki. Później przedyskutował następny krok z innymi Templariuszami i wszyscy zgodzili się co do jednego: że muszą pozbyć się Giovanniego Auditore.

By tego dokonać, Rodrigo zaczął spiskować z Uberto Alberti i rodziną Pazzi. Po starannym zaplanowaniu akcji Templariusze oskarżyli Giovanniego o zdradę miasta, po czym aresztowali jego i jego dwóch synów. Nocą przed osądzeniem rodziny Auditore Rodrigo był w domu Uberto. Ezio Auditore, który pozostał na wolności, był przekonany, że Alberti wciąż jest przyjacielem jego ojca i dostarczył mu listy zawierające dowód na to, że jego rodzina jest niewinna. Ezio zauważył Borgię za plecami Uberto, ale nie poświęcił mu wiele uwagi. Następnego ranka Rodrigo przybył na egzekucję Giovanniego i jego synów. Kilka lat później powiedział, że Federico i Petruccio nie musieli umierać, ale chciał ich zabić po to, żeby udowodnić coś Asasynom.

Florencja

W 1478 roku Rodrigo uknuł spisek mający na celu pozbycie się Lorenzo de’ Medici, władcy Florencji, i jego brata Giuliano. Wyruszył znów do miasta, gdzie spotkał się z rodziną Pazzi i paroma innymi spiskowcami (którzy poprzednio byli sprzymierzeńcami Lorenzo) w katakumbach pod Santa Maria Novella. Tam przypomniał im, by uważali na Asasynów, i ogłosił, że następny dzień będzie „nowym świtem dla Florencji”.

Ezio przeszkodził Templariuszom we Florencji, więc Rodrigo chciał spotkać się z pozostałymi spiskowcami w Toskanii. Zanim spotkanie doszło do skutku, większość konspiratorów została zabita przez Ezio, jeden po drugim. Tylko Jacopo de’ Pazzi zdołał przybyć żywy na spotkanie. Ogłosił tam, że należy obwiniać jego bratanka Francesco, za niecierpliwość, i Emilio Barbarigo, za dostarczanie żołnierzom Pazzi broni nie spełniającej określonych standardów. Rodrigo, wyprowadzony z równowagi przez wymówki Jacopo, narzucił mu niekompetencję, po czym ranił go mieczem, w czym gorliwie pomógł mu Emilio. Ignorując prośby o litość, Rodrigo przebił szyję Jacopo, a potem zawołał Ezio, wiedząc, że ten jest w pobliżu. Sarkastycznie przepraszając, że zabił cel Auditore, próbował go obrazić mówiąc, że działa dużo dłużej niż nowicjusz Asasyn. Kazał swoim ludziom zabić Ezio i odszedł, nie troszcząc się, czy zdołają wykonać polecenie.

Upadek kolejnego miasta

Wkrótce po nieudanej próbie przejęcia Florencji, Rodrigo zaczął realizować plany w Wenecji. W 1485 roku spotkał się z Carlo Grimaldi i braćmi Barbarigo, by omówić plan zamordowania ówczesnego weneckiego doży, Giovanniego Mocenigo, by przejąć jego urząd i zdobyć kontrolę nad Wenecją. Ukarał Templariuszy z Wenecji za realizowanie własnych planów, zganił ich za nieudolną gadaninę i kłócenie się o to, kto będzie nowym dożą po przejęciu miasta. Wyznaczył na to stanowisko Marco Barbarigo.

W czasie tego spotkania Marco spytał, co Rodrigo robi w Wenecji, skoro wiadomo, że Ezio jest w mieście. Borgia odparł, że czuł się zobligowany do przypilnować realizacji planów. Ostrzegł weneckich tyranów przed Asasynami „nawiedzającymi” ich miasto, a następnie wyjechał do Rzymu, pozwalając im wykonać plany. Kiedy Ezio polował na Barbarigo w Wenecji, Rodrigo szukał miejsca, gdzie znajdował się Fragment Edenu, zabrany swego czasu Templariuszom przez Altaira.

Rajskie Jabłko

Przed 1486 rokiem Rodrigo odkrył, że Fragment Edenu jest ukryty na Cyprze. Wysłał tam swoich ludzi, by go przywieźli. Dwa lata później wrócili oni z artefaktem. Jeden ze strażników miał doręczyć go Rodrigo, jednak Ezio przebrał się za posłańca i po przyniesieniu Jabłka próbował zabić Borgię. Ten spodziewał się ataku i przygotował się na przybycie Asasyna. Rozpoczęła się walka,w której zwycięstwo wyraźnie przechylało się na stronę Ezio. Wówczas Rodrigo zdał sobie sprawę, że sam nie da rady, i wezwał swoje straże. W tym momencie pojawili się jednak także sojusznicy Ezio, którzy, jak się później okazało, byli Asasynami. Powstrzymali oni strażników i Ezio znów zaczął walkę z Rodrigo, ale ten ostatni w końcu zdołał uciec.

W tym samym roku Borgia dowiedział się, że Girolamo Riario narysował mapę, na której zaznaczone były wszystkie strony Kodeksu. Wynajął zatem braci Orsi, by zabrali mapę z miasta Riario, Forli. Orsi odkryli, że żona Riario, Caterina Sforza, posiada także Jabłko. Przystąpili do oblężenia miasta i wzięli artefakt siłą, chcąc podaroweć je Rodrigo jako dodatkowy łup. Nie udało im się jednak ujść cało z wszczętej walki. Ezio zdołał zabić ich obu, lecz Jabłko trafiło do rąk Girolamo Savonaroli, późniejszego wroga Rodrigo.

W 1491 roku Rodrigo kazał hiszpańskiemu inkwizytorowi, Tomásowi de Torquemada, łapać i zabijać Asasynów w Hiszpanii. Tomás wierząc, że Rodrigo Borgia wierzy w Boga tak samo żarliwie, jak on sam, ślepo wypełniał jego rozkazy. Rodrigo dowiedział się także o planach żeglugi na zachód Krzysztofa Kolumba. Były mu bardzo nie na rękę, bo wiedział o istnieniu Ameryk i jej skarbów oraz nie chciał, by ktokolwiek inny je odkrył, zanim on sam nie będzie mógł tam dotrzeć. Chcąc powstrzymać przyszłego odkrywcę, Borgia zaaranżował spotkanie z Krzysztofem w Wenecji. Przyjaciel Kolumba, Luis de Santángel, podejrzewał, że to pułapka, i poprosił o pomoc Ezio. Asasyn uratował Krzysztofa i w ten sposób pokrzyżował kolejne plany Rodrigo.

Jako papież

Rodrigo został wybrany na papieża w 1492 roku, przez co ustabilizował swoją pozycję w Rzymie. Tak naprawdę chciał tylko dostać się do Krypty znajdującej się pod Watykanem, tam gdzie, jak wierzył, spoczywał Bóg.

Savonarola ,pozostający w posiadaniu Jabłka, przejął kontrolę nad Florencją w 1494 roku, po śmierci Lorenzo. Rodrigo systematycznie wysyłał swoich ludzi w nadziei przechwycenia artefaktu, lecz bez powodzenia. W 1498 roku Savonarola został zabity przez Ezio, co wywołało w rodzinie Borgii chaos spowodowany utratą Jabłka.

W 1499 roku Ezio pojechał za Rodrigo do Watykanu i tam próbował go zabić. Wśliznął się do Kaplicy Sykstyńskiej i zdawało się, że zabił Borgię. Po wypowiedzeniu słów ostatniego pożegnania Rodrigo nagle podniósł się z ziemi i użył Fragmentu Edenu, Pastorału Papieskiego, by obalić Asasyna i wszystkich innych w pomieszczeniu. Rodrigo wielce się zdziwił, gdy przekonał się, żee Ezio był w stanie oprzeć się mocy Pastorału, a stało się tak dzięki temu, że Auditore miał własny Fragment Edenu — Jabłko, które Altair zabrał Al-Mualimowi. Ezio przywołał cztery swoje kopie, by pomogły mu w walce, która zakończyła się jego zwycięstwem. Mimo to Rodrigo powalił go Pastorałem i odebrał mu Jabłko. Połączył je wówczas z Pastorałem, by otworzyć przejście do Krypty, ukrytej cały czas pod Rzymem. Ezio próbował go zatrzymać, lecz Borgia skierował przeciwko niemu moc obu artefaktów, której Asasyn nie był w stanie się oprzeć.

Ezio został dźgnięty w brzuch sztyletem, a potem zostawiony na śmierć na podłodze Kaplicy Sykstyńskiej. Mimo rany, podniósł się w końcu i ruszył w ślad za Rodrigo do Krypty. Zastał go tam walącego pięścią w drzwi prowadzące do wewnętrznych komnat. Ezio zeskoczył do dziury i wyzwał go na ostatnią walkę na pięści, bez żadnych dodatkowych broni, sztuczek i pułapek. Rodrigo przyjął wyzwanie, lecz przegrał. Podczas walki wyznał, że nigdy nie wierzył w Biblię ani w Boga, że stał się papieżem tylko po to, by położyć rękę na Pastorale i dostać się do Krypty, bo chciał zjednoczyć Włochy pod rządami Templariuszy. Ezio, gdy pobił już Rodrigo, powiedział mu, że nie jest on Prorokiem i nigdy nim nie był.

Rodrigo zwątpił po usłyszeniu tej wiadomości i zaakceptował porażkę, po czym rozkazał Ezio, by ten zakończył sprawę i zabiłgo. Asasyn odmówił, stwierdzając, że nie przywróci to życia jego rodzinie. Świadomość, że nie był on Prorokiem, zaciążyła Rodrigo bardziej, niż Ezio przypuszczał. Kiedy dowiedział się o tym Cesare, syn Borgii, rozpoczął oblężenie Monteriggioni, choć bez zgody ojca; chciał on odzyskać Fragment Edenu i zabić ostatnich Asasynów. W tym czasie Rodrigo stał się zaledwie figurantem, kiedy jego syn naprawdę rządził Rzymem.

Późniejsze życie i śmierć

Rodrigo przestał walczyć z Zakonem Asasynów, zamiast tego próbował utrzymywać swoją władzę w Rzymie. Jego syn chciał podbić całe Włochy, mimo sprzeciwu ojca. Cesare dowodził armiami Rodrigo i zaczął wprowadzać swoje plany w życie.

W 1501 roku Ezio dostał się do Zamku Świętego Anioła, by zabić Rodrigo i Cesare, jecz nie znalazł ku temu okazji, gdyż nie było ich tam.

Później, na przyjęciu Juana Borgii, Rodrigo udzielił reprymendy synowi.

W następnym roku Rodrigo stawał się coraz bardziej niezadowolony z ambicji i uprawnień Cesare, posunął się nawet do tego, że ukradł zapasy cantarelli — tej samej trucizny, której użył do otrucia doży Mocenigo — i zatruł kilka jabłek, które miał bezwiednie zjeść Cesare. Jego plan nie powiódł się, bo Lukrecja zauważyła brak trucizny i ostrzegła brata, zanim ten zjadł całe jabłko. Cesare wypluł to, co ugryzł, a resztę jabłka wepchnął ojcu do gardła. Rodrigo umarł, zanim Ezio zdołał go zabić, niemniej jednak zdążył go pożegnać.

Ciekawostki

• Asasyni nazywali Rodrigo „Hiszpanem” ze względu na jego pochodzenie.
• Kiedy Ezio wszedł do Kaplicy Sykstyńskiej, by zabić Borgię, wypowiadał on do zgromadzenia Nicejskie Wyznanie Wiary po łacinie. Ironią jest to, że Wyznanie to określa całość chrześcijańskiej doktryny, w którą Borgia, jak twierdził, nie wierzył.
• Chociaż Ezio nie zabił Borgii, w Animusie jest on oznaczony jako martwy w sieci konspiratorów, kiedy gracz ukończy Assassin’s Creed II i ponownie wejdzie do Animusa. Być może stało się tak dlatego, że Ezio skreślił Rodrigo z listy swoich celów.
• W Assassin’s Creed II czasem zdarza się, gdy pojawia się Roderigo, że pojawia się przyćmione czerwone światło na jego kapturze i górnej części ciała, chociaż źródła tego światła nie ma. Być może w ten sposób Rodrigo miał wyglądać bardziej złowrogo. Przykładem takiego przypadku jest moment, kiedy Ezio zanosi dokumenty do Uberto Alberti, a Rodrigo pojawia się na krótko za jego plecami.
• W jednej ze scen w Assassin’s Creed: Lineage widać Rodrigo jedzącego jabłko.
• Rodrigo jest jedynym celem Ezio, z którym Asasyn musiał walczyć raz za razem. Jest także najbardziej wymagającym przeciwnikiem.
• Można zabić Rodrigo w Kaplicy Sykstyńskiej, jeśli się go zatruje. Później można zabrać Pastorał z Edenu, chociaż nie można używać jego mocy.
• W filmie z bazy danych Animusa dotyczących Rodrigo jest pokazany on sam, w szatach papieskich, w towarzystwie innych Templariuszy usadowionych przy stole. Jest to niemożliwe, gdyż kiedy Rodrigo stał się papieżem, pozostali Templariusze już nie żyli, zabici przez Ezio. Przy stole znaleźli się między innymi Pazzi, Barbarigo i Carlo Grimaldi.
• Rodrigo był pierwszym papieżem wybranym podczas konklawe w Kaplicy Sykstyńskiej.
• Czasem zdarza się, że podczas walki w Assassin’s Creed II ma on ze sobą włócznię zamiast Pastorału.
• W powieści Assassin’s Creed: Renesans losy Rodrigo są inne niż pokazane w grze Assassin’s Creed II. W grze był rok 1499, gdy Ezio pokonał go i oszczędził, a Borgia został sam, w swojej żałości, gdy Ezio wszedł do Krypty. W książce był rok 1503 i gdy Ezio wyłonił się z Krypty, Borgia popełnił samobójstwo zażywając truciznę. Ostatnią rzeczą, jaką zrobił, było spytanie Ezio, co zobaczył on w Krypcie, na co Asasyn odpowiedział: „Nic. Nikogo”, zostawiając Borgię na śmierć w przekonaniu, że wszystko, co zrobił on w życiu, było na próżno.
• W Assassin’s Creed: Brotherhood data walki przy Krypcie została pominięta, a Rodrigo przeżył próbę samobójstwa. Mario Auditore zasugerował, że albo nie zażył on dość trucizny, albo symulował.
• Rodrigo umarł w 1503 roku, w wieku 72 lat.

Battista Borgia (? — 1500) był trzecim kuzynem Cesare Borgii i kapitanem wieży Borgii zlokalizowanej blisko Caserma di Alviano w dzielnicy Campagna, w Rzymie. Był szybki; gdy zauważył niebezpieczeństwo, zaczął biec, by poinformować innych strażników.

W 1500 roku Borgia zaatakowali Casa di Alviano. Bartolomeo d’Alviano i jego ludzie stawili im czoła, a kiedy jego najemnicy pokonali ludzi Borgii, Battista zaczął uciekać z powrotem do wieży. Zanim mu się to udało, Ezio i pozostali najemnicy dogonili go i zabili.

Francisco de Borgia (1441 — 4 listopada 1511) był hiszpańskim kardynałem i siódmym z dziesięciu kardynałów-bratanków papieża Aleksandra VI.

W 1500 roku wysłał on zakodowany list do przełożonego kapłana Wyznawców Romulusa, w którym napisał, że wyznawcy mają pozbyć się Zakonu Asasynów w Rzymie. List ten został przechwycony przez Ezio, zanim został dostarczony.

Claudia Auditore da Firenze (ur. w syczniu 1461) była florencką szlachcianką z czasów włoskiego Renesansu. Później stała się członkinią Zakonu Asasynów.

Biografia

Młodość

Urodziła się w styczniu w 1461 roku we Florencji, była córką Giovanniego i Marii Auditore, miała trzech braci: Federico, Ezio i Petruccio.

W 1476 roku Giovanni, Federico i Petruccio zostali oskarżeni o zdradę Florencji i straceni na szubienicy. Wszystko to zostało zaarangażowane przez Templariuszy, odwiecznych wrogów Asasynów, do których należał ojciec Claudii. Po tym zdarzeniu dziewczyna i jej matka ukrywały się przez jakiś czas w domu publicznym prowadzonym przez Paolę, siostrę ich służącej Anetty. Ezio dokonał zemsty na Uberto Alberti, Gonfaloniere miasta, który był odpowiedzialny za stracenie jego ojca i braci, po czym opuścił Florencję, zabierając ze sobą Claudię i Marię. Udali się do Monteriggioni, miasta rządzonego przez jego wuja, Mario.

Chociaż Ezio miał zamiar zostać w Monteriggioni tylko jeden dzień, zdecydował, że najlepiej będzie zostać w Willi Auditore, by dokończyć pracę swojego ojca.

Skarbnik Monteriggioni

Mario mianował Claudię skarbnikiem Monteriggioni. Początkowo była z tego wielce niezadowolona, ale szybko przywykła do swojej pracy, polegającej na prowadzeniu księgi, w której spisywano dochody miasta oraz wszystkie przedmioty, które Ezio sprowadzał do rodzinnej Willi. Robiła to przez dwadzieścia trzy lata. Brat odwiedzał ją od czasu do czasu. Była zmartwiona tym, że rzadko go widywała, ale myślała o nim ciągle.

Członkini Zakonu Asasynów

Claudia: „Co?”
Ezio: „Więc moja mała siostra wie, jak trzymać nóż.”
Claudia: „I jestem gotowa zrobić to jeszcze raz.”
Ezio: „Mówisz jak prawdziwy Auditore.”
— Rozmowa Claudii i Ezio, gdy Claudia sama zabiła strażnika.

W styczniu 1500 roku Ezio, Mario i przyjaciele rodziny przygotowywali przyjęcie urodzinowe dla Claudii, ale Monteriggioni zostało oblężone przez Borgię, najbardziej znaczącą organizację Templariuszy, a atakiem dowodził Cesare Borgia. W rezultacie Mario został zabity, a Ezio udał się do Rzymu, centrum dowodzenia Templariuszy, by dokonać zemsty. Kazał matce i siostrze wracać do Florencji, jednk nie posłuchały go. Uznały, że też powinny jakoś przyczynić się do pomszczenia śmierci Maria i pojechały za nim do Rzymu.Tam Claudia przejęła kontrolę nad domem publicznym Rosa In Fiore, gdy poprzednia właścicielka, Madonna Solari, została zabita. Z pomocą kurtyzan zdołała ustalić miejsce przebywania Cateriny Sforzy.

Trzy lata później pomogła bratu w zabójstwie Juana Borgii, wysyłając swoje kurtyzany na pogańskie przyjęcie, jakie urządzał. Dziewczęta ukradły pieniądze Egidio Troche i przyniosły je z powrotem do domu publicznego. Kiedy Ezio to usłyszał, zaniepokoił się i natychmiast wrócił do Rosa In Fiore, ale zastał na miejscu tylko Claudię, stojącą nad kilkoma trupami i trzymającą nonszalancko nóż.

Po wydarzeniach z odgrywaniem ukrzyżowania Chrystusa, Claudia, zarekomendowana przez swojego brata, dołączyła do Zakonu Asasynów, przechodząc przez proces inicjacji wraz z wypaleniem pierścienia na jej palcu i wykonaniem Skoku Wiary do Tybru.

Walczyła później u boku Ezio, Niccolo Machiavelli, La Volpe i Bartolomeo d’Alviano przeciwko ostatnim sojusznikom Cesare Borgii; po tej walce Cesare został aresztowany.

W 1504 roku Claudia była nękana przez zwolenników Borgii, by zrzekła się stanowiska Madam w Rosa in Fiora. La Volpe zaproponował, by Rosa zastąpiła Claudię, co obie zaakceptowały i przystały na ten pomysł. Nieco później Ezio wysłał Claudię z powrotem do Florencji, by została z jej przyjaciółmi i Asasynką Paolą.

Trzy lata później, gdy Ezio zabił Cesare Borgię w Hiszpanii, poprosił Machiavellego, by odesłał Claudię z powrotem do niego, do Rzymu, gdzie pomagałaby mu w prowadzeniu Bractwa.

Charakterystyka i osobowość

Rzuca się w oczy, że Giovanni ją zepsuł. Nie bała się posunąć do przemocy, gdy inna dziewczyna „patrzyła na jej chłopaka”. Ze względu na jej gwałtowność i trudny charakter Giovanni musiał podnieść jej posag do 1000 florenów, ponieważ odstraszała wszystkich zalotników.

Wykazałą się uporem i brakiem dojrzałości, kiedy Mario wyznaczył ją na skarbnika Monteriggioni. Niemniej jednak Claudia okazała się bardzo dobra w prowadzeniu rachunków bankowych miasta, zakupów jej brata i zarobków. Jej żyłka do biznesu ujawniła się ponownie, gdy mimo protestów brata zadeklarowała się, że będzie prowadzić Rosa In Fiore w Rzymie. Pod jej rządami podupadający dom publiczny stał się najbardziej popularny w całym mieście, przez co śmiało można go nazwać najdalej sięgającym ramieniem Zakonu Asasynów.

Była bardzo wrażliwa, okazywała dużo emocji, kiedy jej bracia i ojciec zostali zabici, gdy jej matka przeżywała traumę, i gdy musiała opuścić rodzinny dom we Florencji. Claudia była jedyną siostrą Ezio. W przeciwieństwie do jej braci, którzy zostali straceni na rozkaz Rodrigo Borgii, oszczędzono ją, prawdopodobnie ze względu na jej płeć.

Federico Auditore da Firenze (1456 — 1476) był najstarszym synem Giovanniego i Marii Auditore, bratem Ezio, Claudii i Petruccio, bratankiem Mario Auditore. Zabawny i sprytny chłopak, który lubił dokuczać Ezio, ale nie pozwalał nikomu go skrzywdzić. Rozpoczął trening na Asasyna wraz z ojcem, choć Ezio nie był w tym czasie tego świadom.

Assassin’s Creed: Lineage

Federico jadł obiad z resztą rodziny Auditore, kiedy Giovanni wyruszył podsłuchać Rodrigo Borgię. Później grał z Ezio w szachy i wygrał z nim z łatwością.

Kiedy Antonio Maffei pojawił się w Palazzo Auditore i próbował schwytać Giovanniego po raz pierwszy, Giovanni, nie odzyskawszy sił po ostatniej walce, próbował uciec. Powiedział Federico, by ten dał mu nieco czasu, kazał mu chronić rodzinę za wszelką cenę. Federico z powodzeniem opóźnił straż, mówiąc im, że jego ojca nie ma w domu. Potem wyprosił ich za drzwi, każąc im pamiętać, by nie wątpili w słowa Auditore.

Assassin’s Creed II

Pojawiła się informacja, że Federico pracował w banku Medici, ale został zwolniony ze względu na próżniaczy tryb życia, a także za umieszczenie pieniędzy na dachu banku dla psoty. Ponieważ był Auditore, oszczędzono mu poważniejszych konsekwencji.

W 1476 roku Ezio walczył przeciwko członkowi rywalizującej z Auditore rodziny szlacheckiej, Vieri de Pazzi. Federico zjawił się na miejscu, by pomóc bratu. Okazało się, że wyśmienicie walczy, prawdopodobnie to on nauczył Ezio free-runningu. Po wygranej kazał Ezio przeszukać ciała, a potem zaprowadził go do doktora.

Lubił w żartach dokuczać batu; poprosił doktora o dokładne opatrzenie jego rany na ustach, bo jedyne, co Ezio ma, to piękną twarz. Później rzucił bratu wyzwanie, by ścigał się z nim na dach pobliskiego kościoła. Na szczycie podziwiali razem widoki. Federico rzekł, że mają dobre życie i chciałby, by nigdy się nie zmieniło.

Następnego dnia, kiedy Ezio wykonywał zadania dla ojca, Federico został schwytany przez strażników miejskich wraz ze swoim ojcem i bratem Petruccio. Noc spędził w więzieniu, kiedy Ezio gorączkowo szukał sposobu na uwolnienie rodziny. Następnego dnia Federico został powieszony wraz z ojcem i najmłodszym bratem. Stał się ofiarą spisku Templariuszy. Lata później Rodrigo Borgia powiedział Ezio, że nie było potrzeby zabijać Federico i Petruccio, że chciał tylko w ten sposób pokazać, kto tu rządzi.

Nie jest jasne, jak dużo Federico wiedział o prawdziwej profesji ojca, ale zdaje się, że wziął sobie do serca polecenie „chronienia rodziny”: na początku Assassin’s Creed II upewnił się, że jego brat nie oberwie podczas walki. Free-runningu musiał nauczyć się od ojca, a póxniej z kolei sam uczył Ezio.

Ciekawostki

• Federico przypomina nastoletniego Francesco I de’Medici, zarówno z twarzy, jak i stroju.
• Podczas egzekucji Federico jest po lewej stronie i ma inny strój niż wcześniej w grze. Jednak w wideo o Uberto Alberti jest on w środku i ma na sobie strój w odmiennym kolorze.
• W Assassin’s Creed: Lineage Giovanni mówi Federico, by zatrzymał straże, kiedy on ucieknie, Federico wykonuje polecenie bez wahania. To wskazuje na to, że wiedział o profesji ojca.
• W Assassin’s Creed: Brotherhood, podczas przyjmowania Claudii do Zakonu Asasynów, Ezio mówi, że ich wujek, ojciec i brat już kiedyś przysięgli przynależność do Bractwa. Jest to kolejna wskazówka mówiąca o tym, że Federico należał do Zakonu i wiedział o swoim dziedzictwie.
• Federico pojawia się przez krótki czas w pierwszym Wspomnieniu Cristiny w Assassin’s Creed: Brotherhood, kiedy zachęca Ezio do rozmowy z pierwszą atrakcyjną dziewczyną, jaką zobaczy. Okazuje się, że była nią Cristina Vespucci. Ezio nie dał rady, lecz ona uśmiechnęła się do niego, a to — jak zapewnił Federico — oznaczało, że go zapamięta. Federico także był kobieciarzem, uczył Ezio tego, co sam wiedział.

Maria Auditore da Firenze (1432 — 1504), rodowe nazwisko — Mozzi. Była żoną florenckiego bankiera, Giovanniego Auditore, i członkinią Zakonu Asasynów. Miała czworo dzieci — Federico, Ezio, Claudię i Petruccio. Była szwagierką Mario Auditore. Choć urodziła się w szlacheckiej rodzinie Mozzi, w młodości lubiła przebywać w towarzystwie „prawdziwych mieszczan”, dzięki czemu poznała swojego przyszłego męża. Jako członkini rodziny Auditore nadal utrzymywała relacje z osobami z niższych sfer. Odkryła talent Leonarda da Vinci, który przez jakiś czas dla niej pracował.

Biografia

Młodość

Maria urodziła się we Florencji w 1432 roku we wpływowej rodzinie. Jej rodzice próbowali silnie chronić ją przed światem zewnętrznym. Gdy miała 16 lat, miała tego dosyć. Rodzice pozwolili jej otworzyć piekarnię w rodzinnym palazzo. Tydzień później, będąc w piekarni, poznała człowieka tak niezwykłego, że stanęła jak wryta w ziemię, nie mogąc oderwać od niego wzroku. Był to Giovanni Auditore da Firenze. W ten sposób się poznali, a dwa lata później byli już małżeństwem.

Życie jako Auditore

Po ślubie w 1450 roku Maria zamieszkała z Giovannim w osobiście zaprojektowanym przez niego Palazzo Auditore. Tam urodziła Federico, później Ezio, Claudię i Petruccio. W tym czasie Giovanni stał się członkiem Zakonu Asasynów, jednak ukrywał to przed swoimi dziećmi. Maria dołączyła do Zakonu jakiś czas później.

W 1476 roku Giovanni, Federico i Petruccio zostali w tajemnicy aresztowani przez rząd Florencji, ale na żądanie Templariuszy. Maria próbowała ich powstrzymać, ale straż potraktowała ją brutalnie, przez co przeżyła szok. Jej mąż i dwaj synowie zostali skazani i powieszeni, chociaż Ezio próbował temu zapobiec. Maria od momentu aresztowania nie powiedziała ani słowa. Wraz z Claudią znalazła schronienie w domu publicznym należącym do Paoli, siostry jej służącej Annetty. Pozostała tam do czasu, aż Ezio zabrał ją i Claudię do Willi Auditore w Monteriggioni. Tam przez około dziesięć lat spędzała czas klęcząc przy łóżku i modląc się w ciszy, póki Ezio nie zebrał i nie przyniósł jej stu piór. Podziękowała mu wówczas, że mimo wszystko o niej pamiętał i zaczęła powoli dochodzić do siebie.

Późniejsze życie w Rzymie

W 1500 roku, gdy Ezio wrócił z Rzymu po odkryciu Krypty w Watykanie, Monteriggioni zostało zaatakowane przez armię dowodzoną przez Cesare Borgię. Maria uciekła do Sanktuarium pod Willą, gdzie czekała, aż dołączą do niej Ezio i Claudia. Stamtąd przeszła wraz z nimi tajnym tunelem Monteriggioni. Ezio kazał matce i siostrze jechać do Florencji, gdzie byłyby bezpieczne, podczas gdy on sam miał wyruszyć do Rzymu, by pozbyć się Borgii raz na zawsze. Kiedy odjeżdżał, Maria powiedziała mu na pożegnanie, żeby zniszczył Borgię i pamiętał, za kogo oni (Asasyni) walczą (za ludzi). Ezio nie wiedział, że obie kobiety wyruszyły za nim do Rzymu, chcąc mu pomóc.

Dotarły do kryjówki Asasynów na wyspie Tyber, gdzie spotkały Wielkiego Mistrza Zakonu, Niccolo Machiavellego, który powiedział im, żeby poszukały Ezio w Rosa in Fiore, najpopularniejszym domu publicznym w Rzymie. Kiedy tam dotarły, nie zastały tam Ezio, jednak powrócił on wkrótce z wieścią, że Madonna Solari nie żyje. Kurtyzany potrzebowały kogoś, kto by się nimi zajął. Tego zadania podjęła się Claudia. Maria pomagała jej w prowadzeniu domu publicznego. Ezio otrzymał od matki kilka zadań, które miały im w tym pomóc.

Tymczasem zdrowie Marii pogarszało się. Po długiej chorobie zmarła w 1504 roku.

Mario Auditore (1434 — 2 stycznia 1500) był włoskim przywódca najemników, władcą Monteriggioni od 1454 roku, oraz Wielkim Mistrzem Zakonu Asasynów aż do swojej śmierci w 1500 roku.

Biografia

Młodość

Mario pochodził w prostej linii od Asasynów, stał się zatem jednym z nich i w młodym wieku rozpoczął trening.

Kiedy miał sześć lat, odegrał znaczącą rolę w bitwie pod Anghiari, gdzie powiadomił kondotiera Micheletto Attendolo o zbliżającym się na drodze tumanie kurzu. Oddział z Mediolanu chciał zaskoczyć Florentyńczyków. Atak został powstrzymany, a Florencja wygrała. Po tej bitwie Mario spędził większość życia na pomaganiu Florencji, ale bronił Monteriggioni przed ich uporczywymi atakami.

Władca Monteriggioni

W 1454 roku jego młodszy brat, Giovanni, zdecydował przeprowadzić się do Florencji, by rozpocząć karierę bankiera. W tym samym czasie umarł ich ojciec i Mario stał się jedynym władcą Monteriggioni. Mieszkał w Willi Auditore, wymieniał z Giovannim listy, by pozostawać z nim w kontakcie. W jednym z tych listów Mario bronił swojej decyzji zostania w Monteriggioni słowami, że „woli walczyć jak mężczyzna, by wyrównać szale”. To sugeruje, że od tamtego czasu rzadko widywał rodzinę.

Pod rządami Mario Monteriggioni przez jakiś czas dobrze prosperowało. Otworzył kilka sklepów i gildii w mieście, ulepszył jego obronę, by wytrzymać ataki Florentyńczyków. W 1454 roku odkrył w Monteriggioni florenckiego informatora, Luciano Pezzati, i postawił go przed swoimi ludźmi. Stoczył z nim pojedynek, ledwo go pokonał, a potem zaciągnął go do Willi Auditore. Od Luciano dowiedział się, że Florencja wysłała przywódcę najemników, Federico da Montefeltro, by poprowadził atak na Monteriggioni. Dzięki dobremu dowodzeniu Maria miasto zostało skutecznie obronione, a atak okazał się porażką.

W końcu Luciano Pezatto wyznał prawdę, że Florentyńczycy zaatakowali Monteriggioni, bo chcieli w mieście znaleźć tajemniczy artefakt. Mario, ciekaw, co to może być, zebrał architektów i historyków. W końcu dowiedział się, że już raz miasto zostało splądrowane i przekopane. Wraz z górnikiem i kilkoma innymi ludźmi weszli do studni. Początkowo niczego tam nie znaleźli, ale ogień górnika chwiał się przy tylnej ścianie, co wskazywało na obecność wiatru. Razem naparli na ścianę i odnaleźli ukryty korytarz, wypełniony zdradzieckimi pułapkami. Członkowie ich grupy dali się złapać, nawet Mario został uderzony wahadłem. W ten sposób stracił lewe oko, a na twarzy została mu blizna.

W końcu odnaleźli drewniane pudełko, z którego jakaś „obecność” powiedziała Mario, że „ból jest tymczasowy” i „żeby go zignorował”. Ludzie Mario byli pewni, że istota wyleczy ich rany, lecz Mario sądził, że skoro szkatułka była ukryta przez tak długi czas, musiał być powód, dla ktrórego trwała w sekrecie, więc otwarcie jej byłoby niemądre. Ludzie się zbuntowali, chcieli koniecznie odkryć tę istotę, więc Mario musiał im to wybić z głowy. Sam był ciekaw, co może zawierać szkatułka, ale obiecał sobie, że jej nie otworzy. Zaniósł ją do Willi Auditore, nie poddając się pokusie, by Całun go uleczył. Oddał go swojemu bratu, określając, że to „problem Bractwa”.

Trening Ezio

W 1476 roku Giovanni i jego dwaj synowie, Federico i Petruccio, zostali oskarżeni o zdradę i straceni na szafocie. Ezio, chcąc zapewnić bezpieczeństwo Marii i Claudii, uciekł z nimi do Monteriggioni.

Kiedy trójka docierała do Monteriggioni, zostali zaatakowani przez grupkę dowodzoną przez Vieri de’ Pazzi, jednak na ratunek przyszedł im Mario ze swoimi najemnikami. Później wszyscy ruszyli do Monteriggioni. Mario opowiedział Ezio o Asasynach, nauczył go rozbrajania i kontrowania, a także szyderstwa. W 1478 roku Ezio powiedział, że zdecydował się zabrać Marię i Claudię do Hiszpanii, mimo woli wuja. Mario, dumny z tego, że jest Asasynem, w złości zebrał grupę i wyruszył do San Gimignano, zanim Ezio przemyślał swoją decyzję.

Ezio, czując się winny, pojechał za wujem do San Gimignano, by zabić Vieri de’ Pazzi. Kiedy po walkach ze strażą udało mu się dopaść Vieri i pokonać go, zaczął tarmosić jego zwłoki. Wówczas pojawił się Mario i kazał Ezio okazać nieco szacunku zabitym wrogom, by nie stał się taki, jak oni. Zamknął oczy Vieri, wypowiadając kradycyjne słowa,by spoczywał w pokoju.

Kiedy wrócili do Monteriggioni, ludzie Mario zaczęli świętować. Sam Mario zabrał Ezio do Sanktuarium pod Willą, do którego prowadziły z jego biura schody, ukryte za regałami. Wyjaśnił też bratankowi znaczenie Kodeksu i pokazał mu kilka stron, które Giovanni zebrał i przetłumaczył, zanim umieścił je w gablocie weanej Ścianą Kodeksu.

Zdobycie Jabłka

W 1488 roku Mario i inni najważniejsi Asasyni spotkali się w Wenecji, planując zdobyć Jabłko będące w posiadaniu Wielkiego Mistrza Zakonu Templariuszy, kardynała Rodrigo Borgii. Wiedzieli, że zostanie mu ono dostarczone tego dnia. Kiedy znaleźli Rodrigo, okazało się, że Ezio już z nim walczy. Pokonany Borgia zaczął uciekać, zostawił Jabłko w rękach Asasynów. Wówczas Mario powiedział Ezio, że cała grupa, jaka przybyła mu na pomoc, to Asasyni. Tej samej nocy wszyscy zebrali się na szczycie jednej z wież w mieście, gdzie uroczyście przyjęli Ezio do Zakonu. Po ceremonii wykonali kolejno skok wiary.

Po zabezpieczeniu Fragmentu Edenu Mario, Niccolo Machiavelli, Leonardo da Vinci i Ezio próbowali je rozszyfrować. Po aktywowaniu Jabłka Mario i Niccolo padli, trzymając się za głowy, jednak na Ezio i Leonardo nie wywarło ono wpływu. Mario rozpoznał w nim wielką moc i poradził Ezio, by zabrał je do Rocca di Ravaldino w Forli, jako że cytadelę tę chroniła Caterina Sforza. Mario zaprosił wtedy Leonardo do Willi Auditore w Monteriggioni.

Kiedy Ezio włożył pięćdziesiąte pióro do skrzyni Marii, Mario próbował mu wyperswadować, że przynoszenie piór to próżny wysiłek. Powiedział mu też, że zostawił mu u kowala nową broń.

W grudniu 1499 roku Mario, Ezio i inni Asasyni zebrali się w Willi Auditore, by zbadać przesłanie Kodeksu. Odkryli, że jego strony oglądane za pomocą Orlego Wzroku tworzą mapę pokazującą wszystkie Świątynie na świecie. Ezio zauważył, że najbliższa z nich znajduje się w Watykanie. Wywnioskował więc, że Rodrigo Borgia stał się papieżem, by łatwo móc dostać się do Krypty przy pomocy Pastorału z Edenu, którym był papieski pastorał. Ezio opuścił rodzinną Willę i udał się do Rzymu, by zająć się Kryptą i Rodrigo, podczas gdy Mario i inni Asasyni odciągali uwagę armii papieskiej robiąc zamieszanie w mieście.

Oblężenie Monteriggioni

Gdy Ezio opuścił Kryptę, spotkał Mario. Przedarli się przez Watykan i dobrnęli do rzeki Tyber. Mario zachęcał Ezio, by wrzucił on Jabłko do wody, ale jego bratanek nie mógł tego zrobić. Mario zdecydował, że zatrzyma Jabłko, póki Ezio nie podejmie decyzji. Obaj uciekli z Rzymu i wrócili do Monteriggioni.

Dotarli do miasta przed Nowym Rokiem 1500, Mario powiedział Ezio, że ustawił na murach nowe armaty, a jego najemnicy uczą się, jak się nimi posługiwać. W mieście powitali ich z radością mieszkańcy, winszowali im zwycięstwa. Mario wrócił do Will, Ezio zaś zaczął cieszyć się urokami zwykłego życia.

O świcie 2 stycznia, w dniu urodzin Claudii, Cesare Borgia wraz ze swoją armią zaczął oblegać Monteriggioni. Mario szybko znalazł Ezio, by powiedzieć mu, że zatrzyma Jabłko przy sobie, zaś on miał unieszkodliwić armaty wroga, kiedy Mario będzie dowodził atakiem frontalnym. Jednak w walce Mario został ranny i schwytany przez Cesare. Próbował uciec, lecz padł przed bramami miasta. Podążyli za nim Cesare Borgia i jego trzech lejtnantów. Cesare, z Jabłkiem w ręku, strzelił leżącemu Mario w głowę. Było to „zaproszenie” od jego rodziny dla Ezio, by ten przybył do Rzymu. Po śmierci Mario miasto zostało zniszczone, Willa Auditore legła w gruzach, zaś Zakon Asasynów musiał przenieść się do Rzymu, gdzie dowodził nim Niccolo Machiavelli.

Charakterystyka i osobowość

Mario nosił barwne, szlacheckie, renesansowe stroje, miał długie włosy zaczesane gładko do tyłu, bliznę na lewej stronie twarzy i bielmo na oku, pamiątkę po eksplorowaniu najeżonych pułapkami korytarzy pod Willą Auditore. Był porywczym człowiekiem, lubił walkę i alkohol. Troszczył się o swoją rodzinę i był dumny z bycia Asasynem. Z listu, jaki wysłał do Giovanniego, i z porównania ich stylów walki można sądzić, że często drwił ze swojego brata w taki sposób, jak Federico drwił z Ezio.

Znak Asasynów został wyszyte na skórze, którą Mario nosił na lewym ramieniu. Herb Auditore zdobił też jego pelerynę.

Mario często kładł rękę na ramieniu swojego rozmówcy, jako znak bliskości i przywiązania.

Ciekawostki

• Gdy pierwszy raz przedstawił się Ezio, krzyknął „Toż to ja, Mario!” („It’s a-me, Mario!”), co jest kwestią często wypowiadaną w serii gier Bracia Super Mario.
• Pazzi określali go często mianem „ubriacone”, czyli pijak.
• Chociaż Mario mieszkał w Willi, można było go tam spotkać tylko podczas oskryptowanej misji, po włożeniu pięćdziesięciu piór do skrzynki Marii.
• W Assassin’s Creed: Brotherhood Mario miał siwe włosy, ale potrafił biegać po dachach zwinnie jak Ezio.
• W książce Assassin’s Creed: Brotherhood po zabiciu Mario, żołnierze Cesare odcięli mu głowę i pokazali ją Ezio, nadzianą na pikę.
• W Assassin’s Creed: Brotherhood po przybyciu do Monteriggioni możesz bez żadnych konsekwencji nawet zabić Mario. Nie zaprotestuje.
  

  Cesare Borgia (13 września 1475 — 12 marca 1507) był synem Rodrigo Borgii i jednocześnie prześladowcą Ezio Auditore. Podobnie jak ojciec, należał do Zakonu Templariuszy. W końcu stał się Kapitanem Generalnym Armii Papieskiej. W sekrecie spiskował przeciwko ojcu, chcąc przejąć kontrolę nad Rzymem.

  Biografia

  Młodość

  Cesare Borgia urodził się w Rzymie w 1475 roku. Był synem Rodrigo Borgii, Wielkiego Mistrza Zakonu Templariuszy, i kobiety, która przez dłuższy czas była kochanką Rodrigo — Vannozzy dei Cattanei.

  W wieku 18 lat Cesare został Kardynałem, kiedy jego starszegoy brata, Juana (ulubieniec Rodrigo) mianowano Kapitanem Generalnym. Niezadowolony z życia kardynała, zazdrosny o siłę i pozycję swojego brata, Cesare kazał zabić Juana kurtyzanie zwanej Fiora Cavazza. Zajął później jego miejsce, stając się tym samym najbardziej wpływowym człowiekiem we Włoszech.

  Droga do przywódcy Templariuszy

  W 1496 roku, kiedy jego ojciec prowadził wojnę przeciwko rodzinie Orsini, by zająć ich terytorium, Cesare dołączył do walk. Wśród wrogów znalazł się Bartolomeo d’Alviano, będący Asasynem (choć było to tajemnicą). Kiedy siły Bartolomeo uszczupliły się do trzech fortec, Cesare odciął mu dostęp do zaopatrzenia. Zwycięstwo zdawało się być w zasięgu ręki, lecz przybył Carlo Orsini ze wsparciem dla Bartolomeo. W czasie walk Cesare został raniony w twarz.

  Oblężenie Monteriggioni

  W 1500 roku Cesare dowodził atakiem na Monteriggioni, siedzibę Asasynów. W czasie walki nie tylko udało mu się zabić Mario Auditore, przywódcę Asasynów, i schwytać Caterinę Sforzę, ale także zdobyć Rajskie Jabłko i ciężko ranić Ezio.

  Mario, pobity, zdołał przejść przez bramę Monteriggioni, zanim padł na ziemię, ale tuż za nim weszli Cesare i jego asysta: Lukrecja, Micheletto Corella, Octavian de Valois i Juan Borgia.

  Cesare wyjął miecz i zaczął wołać do Ezio, który biegł po dachach na pomoc wujowi. Kapitan Borgia mówił o tym, co papież opowiadał o Asasynach i Jabłku. Następnie wziął broń palną od Barona de Valoisa (broń, do której zaprojektowania został zmuszony Leonardo da Vinci). Cesare uznał, że po obu stronach konfliktu zostało przelane za dużo krwi i że teraz trzeba posprzątać. Wznosząc pistolet do góry zaprosił Ezio, by przyjechał do Rzymu, po czym zastrzelił Mario. Jednocześnie Ezio został trafiony w ramię przez arkebuzera. Cesare wygrał walkę. Z Monteriggioni zostały ruiny, a Borgia wraz z armią wrócił do Rzymu ze swoją nagrodą.

  Wojna w Rzymie

  Przed 1500 rokiem Cesare, jako dowódca armii papieskiej, miał w garści cały Rzym, mimo że czasem on i jego ojciec nie zgadzali się ze sobą. Dzięki wieżom, którymi dowodzili kapitanowie Borgii, wszystkie dzielnice Rzymu były pod kontrolą. Cesare często wyjeżdżał, by zajmować się swoją armią, chciał zjednoczyć Włochy pod swoimi rządami.

  Po przybyciu Ezio do Rzymu widzimy Cesare po raz pierwszy w Zamku Świętego Anioła, rozmawiającego z trzema generałami o planach. Nakazał im, żeby dalej bawili się z jego ojcem w „klub zniedołężniałych starców”, ale żeby pamiętali, komu naprawdę służą. Później przeżywał romantyczne chwile ze swoją siostrą, zanim spytał, czy ojciec rozważył przekazanie funduszy, o które poprosił jego bankier. Następnie zostawił Zamek i pojechał do Romanii.

  W 1502 roku Cesare wykorzystywał nadal pomysłowość Leonardo da Vinci, zmuszając go do zaprojektowania kilku maszyn wojennych dla jego armii. Jednak wszystkie twory Leonardo, na prośbę samego twórcy, odnalazł i zniszczył Ezio Auditore.

  W 1503 roku Cesare uczestniczył w pogańskiej imprezie Juana Borgii, gdzie wygłosił krótkie przemówienie o zjednoczeniu Włoch. Kiedy zarządził rozpoczęcie przyjęcia, Rodrigo przypomniał mu, że nie zgodził się na podbój Włoch. Jednak Cesare oświadczył, że teraz on ma władzę, chociaż nieoficjalnie, i żeby jego ojciec po prostu zaczął się bawić.

  W tym samym roku, później, Cesare kazał Micheletto Corelli zabić Francesco Troche, którego uważał za zdrajcę, oraz aktora Pietro Rossi, który potajemnie spotykał się z Lukrecją.

  W sierpniu 1503 roku Cesare i jego ojciec Rodrigo pokłócili się o nieograniczoną żądzę władzy. Rodrigo powiedział, że dał Cesare wszystko, co miał, ale jego synowi było mało. Cesare zażądał od ojca, by ten dał mu Rajskie Jabłko, ale spotkał się z odmową. W tym momencie pojawiła się Lukrecja, ostrzegając brata, że Rodrigo próbował go otruć jabłkami, które postawił w misie na stole. Wściekły Cesare rzucił się na ojca i wepchnął mu jabłko do ust, zmuszając go do jedzenia. Trucizna zadziałała, Rodrigo po chwili był martwy. Cesare zażądał, by Lukrecja powiedziała mu, gdzie jest Fragment Edenu. W końcu wydusił z niej tę informację. Kiedy przybył na miejsce, do Bazyliki Świętego Piotra, gdzie było Jabłko, okazało się, że Ezio zdążył wcześniej odnaleźć artefakt.

  Od tej pory Cesare stawał się coraz słabszy. Trucizna podana przez ojca osłabiła go na długie miesiące. Kiedy wrócił do zdrowia, Ezio i inni Asasyni użyli Jabłka, by uszczuplic jego siły, podczas gdy Watykan zupełnie odmówił wsparcia Cesare, uznając pieniądze Borgii za „skażone”.

  Cesare wysłał Micheletto, by zawrócił jego armie z pola walki, by odzyskać Rzym, który znalazł się w rękach najwyższych rangą Asasynów i czekał na jego powrót. Kiedy ostatni z jego sojuszników padł, przybył Fabio Orsini wraz z Gwardią Papieską, z nakazem aresztowania Cesare wydanym przez papieża Juliusza II. Cesare został pojmany i uwięziony, a kiedy go odprowadzano, odgrażał się, że nie powstrzymają go łańcuchy. Próbował raz uciec, ukrywając się na statku w skrzyni, lecz Ezio zdołał wedrzeć się na ten statek i doprowadzić do ponownego jego uwięzienia. Później Cesare został zesłany do Hiszpanii.

  Oblężenie Viany i śmierć

  Cesare spędził kilka lat w więzieniu, póki nie nadarzyła się okazja, by uciec. Do celi dostarczono mu linę, dzięki której mógł uciec przez okno z wieży o wysokości 70 metrów. Spadł, lądując na jednym ze swoich sług. Chociaż uszkodził sobie kilka kości, zdołał uciec w przebraniu kupca do Hiszpanii, gdzie dołączył do swojego szwagra, Johna III z Navarre.

  W marcu 1507 roku Cesare próbował odzyskać utracony honor, dowodząc potężną armią Johna III podczas oblężenia Viany. Po zwycięstwie odzyskałby poparcie Francuzów, jednak Ezio odnalazł go pod Vianą. Podczas szturmu Ezio i Cesare zmierzyli się na polu walki, jednak ten ostatni zdołał uniknąć ukrytego ostrza i uciec. Ezio nie mógł ruszyć w pogoń, otoczony przez wrogich żołnierzy i pod ostrzałem armat.

  W końcu jednak Asasyn dostał się na obrzeża, na mury zamku, gdzie Cesare i jego żołnierze zabili zwykłą kobietę, która prosiła o pomoc dla jej rannego syna. Ezio w końcu stoczył walkę z Cesare na murach zamku Viany. Cesare posługiwał się mieczem i pistoletem. Mimo jego umiejętności, szybkości ataku i wzywania posiłków Ezio poradził sobie z nim. Cesare twierdził, że nigdy nie zginie z ręki człowieka, więc Ezio postanowił go zostawić „w rękach losu” i zrzucił go z murów zamku.

  Osobowość

  Cesare należał do Zakonu Templariuszy. W jego naturze leżała agresja i ambicja, zrobiłby wszystko, łącznie z zamordowaniem rodziny i przyjaciół, by zdobyć władzę.

  Utrzymywał kazirodcze stosunki ze swoją siostrą Lukrecją, obiecał jej, że będzie jego królową, gdy on zawładnie Włochami. Wpadał w szał z zazdrości, gdy ona flirtowała z innymi mężczyznami (robiła to bo, jej brat był niewierny). Jednak, gdy chciał poznać lokalizację Jabłka, poturbował ją, a na jej pytanie, czy kiedykolwiek ją kochał, odparł, że ona jest niczym więcej niż jego siostrą.

  Z czasem Cesare nabrał przekonania, że żaden śmiertelnik go nie zabije i że wprowadzi ludzkość w nową erę; wierzył w to aż do swojej śmierci.

  Ostatnie słowa

  Cesare: Tron był mój!
  Ezio: To, że czegoś chcesz, nie daje ci do tego prawa.
  Cesare: Co ty możesz wiedzieć?
  Ezio: Prawdziwy przywódca wzmacnia ludzi, którymi rządzi.
  Cesare: Poprowadzę ludzkość do nowego świata!
  Ezio: Che nessuno ricordi il tuo nome. (Oby nikt nie pamiętał twojego imienia.) Requiescat in pace. (Spoczywaj w pokoju.)
  Cesare: Nie możesz mnie zabić! Żaden człowiek nie może mnie zabić!
  Ezio: Zatem zostawię cię w rękach losu.

  Ciekawostki

• Imię „Cesare” wymawia się po włosku jak „Czej-sar-ej”, jest to włoska odmiana imienia Cezary.
• Według danych historycznych Niccolo Machiavelli bardzo podziwiał Cesare. W Assassin’s Creed: Brotherhood Machiavelli żywi szacunek do jego umiejętności przeforsowania swojej woli, ale próbuje z innymi Asasynami wyeliminować Cesare i jego rodzinę.
• Mowa Cesare, w której wspomina o zbyt dużej ilości przelanej krwi i potrzebie oczyszczenia, może rzucać pewne światło na nazwę „Abstergo”, co z łaciny znaczy „oczyszczam”.
• Podczas rozmowy z Shaunem Hastingsem w Sekwencji 8 Desmond Miles pyta go, czy są jakieś pozytywne rzeczy, które można powiedzieć o Cesare. Shaun odpowiada „żartujesz sobie?”, po czym zaczyna wymieniać jego występki.
• Chociaż w Assassin’s Creed: Project Legacy i w Assassin’s Creed: Ascendance Cesare zręcznie posługuje się kuszą, w Brotherhood nie posiada tej broni.
• W książce Assassin’s Creed: Brotherhood twarz Cesare została zniekształcona przez „Nową Zarazę”, przez co musiał nosić maskę. Jednak w grze nie ma żadnej deformacji, ani nie musi nosić maski, co wydaje się być bardzo prawdopodobne, skoro w żadnych źródłach historycznych nie ma wzmianek o jego rzekomym kalectwie.
• Podczas rozgrywania wspomnienia „Jedno jabłko dziennie” widać Cesare biegnącego do Passeto tu Borgo — poza scenką przerywnikową — i przenikającego przez żelazne zapory.
• Podczas rozgrywania wspomnienia w Vianie, gdy Ezio zrzuca Cesare z murów, można zobaczyć jego ciało, zanim wspomnienie się zakończy.
• W książce Assassin’s Creed: Brotherhood Cesare był dobrym toreadorem. Machiavelli twierdził, że interesował się on tym sportem ze względu na hiszpańskie pochodzenie i agresywną naturę.
• Cesare zdaje się równie sprawnie posługiwać zarówno lewą, jak i prawą ręką, jako że raz trzyma miecz w jednej, a raz w drugiej.